Gjatë 120 viteve të fundit, përvoja e shumë lëvizjeve opozitare që kanë luftuar kundër diktaturës ka treguar se sfida kryesore e çdo lëvizjeje nuk është vazhdimi i luftës, por arritja, e cila jep frytin e luftës dhe gjakderdhjes.
Gjatë gjithë historisë së Iranit, oportunistët, individët, grupet e rreme të opozitës dhe alternativat brenda natës janë përpjekur shpesh të minojnë arritjet e njerëzve dhe pionierëve të tyre. Nga këndvështrimi i tyre, organizata si Organizata e Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK) dhe paraardhësit e tyre si Satarkhan (i cili udhëhoqi Lëvizjen Kushtetuese) dhe Mirza Kuchik Khan (udhëheqësi i Lëvizjes së Xhunglës) në fund të datës 20 Shekulli, janë njerëz të mirë, me kusht që pas fitores të lënë armët, të largohen fare nga skena politike, ose të veprojnë si mercenarë të një regjimi të ri të udhëhequr nga këta oportunistë. Shumë mbështetës dhe lobistë të regjimit të përmbysur të Shahut dhe mullahëve e qortojnë vazhdimisht MEK-un për refuzimin e ndjekjes së kësaj rruge dhe për punën për të krijuar një alternativë të vërtetë demokratike që do të realizonte luftën e dekadave të mëparshme.
Sipas këndvështrimit të tyre, organizata si MEK duhet të paguajnë çmimin e lirisë me mish e gjak, por nuk duhet të kenë të drejtë të thonë fjalën në të ardhmen pasi të përmbyset status quo-ja.
Kjo shpjegon armiqësinë e shfaqur ndaj MEK-ut nga këto të ashtuquajtura figura apo subjekte opozitare. Për herë të parë në historinë e lëvizjeve bashkëkohore të Iranit, MEK ka arritur të ndryshojë narrativën, duke theksuar se në një situatë ku do të ishte e pamundur të kryhet një sondazh transparent dhe i kryer lirisht, kriteri i vetëm për legjitimitetin politik është shkalla e të cilën një organizatë i bën një rezistencë. Një nga arritjet më të rëndësishme të MEK-ut ka qenë ekspozimi ndaj politikës së zbutjes, e cila e ka fuqizuar regjimin për më shumë se katër dekada.
Në të njëjtën kohë, ata kanë ekspozuar ambiciet e rrezikshme të regjimit. Në mungesë të zbulimeve të tilla, jeta në Iran sot do të ishte shumë e ndryshme sot në atë që do të kishte:1. ka arritur tashmë aftësinë për të ndërtuar një bombë atomike, për t’u përdorur për të shantazhuar dhe çuar përpara politikat e saj ekspansioniste dhe terroriste.2. zgjeroi politikën e saj luftarake dhe eksportoi terrorizmin me synimin për të eksportuar markën e saj të ideologjisë mesjetare në vende të tjera të Lindjes së Mesme dhe për të mbajtur peng qytetarët e saj.3. të mos jetë aq i izoluar sa është sot, dhe për këtë arsye do të kishte ndikuar negativisht në stabilitetin e kombeve të tjera.4. mundi të shtypte protestat e popullit dhe me ndihmën e huaj.5.
Detyruan popullin dhe Rezistencën e tij të paguajnë një çmim më të lartë për të përmbysur këtë regjim.Mediat shtetërore të regjimit iranian kanë pranuar ndikimin e MEK-ut në formësimin e politikës ndërkombëtare ndaj Iranit. Më 17 prill, e përditshmja shtetërore Mardom Salari shkroi: “Edhe pse (Muxhahedinët) janë një grup i vogël, ata kanë qenë në gjendje të gjejnë një vend të veçantë në formësimin e politikës së jashtme armiqësore të SHBA-së ndaj Iranit. Një nga manifestimet më të dukshme të lobimit të këtij grupi mund të gjendet në Kongresin Amerikan”.
Ata shtuan, “Vitet e fundit, ne kemi parë miratimin e projektligjeve, rezolutat dhe fjalimet në mbështetje të (MEK) dhe kundër Republikës Islamike. Pika e kthesës ishte paraqitja e një rezolute në të cilën një grup anëtarësh të Kongresit i bëri thirrje Departamentit të Shtetit të hiqte (MEK) nga lista e grupeve terroriste.