Pas protestave mbarëkombëtare në nëntor 2019, lideri suprem i regjimit iranian Ali Khamenei vendosi të konsolidojë regjimin e tij duke instaluar pasues besnikë që përputhen me ideologjinë e regjimit si ministra të qeverisë së tij. Fillimisht, ai krijoi një parlament me zyrtarë që ishin ish-oficerë të Gardës Revolucionare (IRGC), si dhe ata nga Ministria famëkeqe e Inteligjencës.
Para se të emëronte Ebrahim Raisin si presidentin e ri vitin e kaluar, Khamenei deklaroi në mënyrë eksplicite, në një nga fjalimet e tij, se e vetmja qeveri e aftë për të zgjidhur problemet dhe vështirësitë e vendit është ajo që ai e quajti një qeveri Hezbollahi. Mezi një vit më vonë, regjimi është i tejmbushur me kriza të brendshme dhe mosmarrëveshje që tregojnë se planet dhe imagjinata e Khameneit për të shpëtuar regjimin nga një përmbysje janë në rrugën e dështimit të plotë.
Qeveria e Raisit jo vetëm që ka dështuar të përmbushë planet strategjike të preferuara të regjimit, por ka dështuar edhe në të gjitha planet taktike. Për të kuptuar rrethanat e vështira të regjimit, duhet të theksojmë disa çështje që nxjerrin në pah ashpërsinë e situatës së tij.
Bisedimet bërthamore
Në bisedimet bërthamore, me gjithë premtimet që u janë bërë zyrtarëve të panikuar të regjimit, asgjë nuk është arritur dhe ata janë bllokuar në një situatë ngërçi. Kjo ka krijuar një atmosferë të turbullt kundër Raisit në parlament dhe deputetët e regjimit e kanë akuzuar atë dhe ekipin e tij negociator për mosrespektim të vijave të kuqe të regjimit në bisedime.
Ali Khezrian, një anëtar i parlamentit të regjimit, iu referua disa paragrafëve në draftin e një marrëveshjeje të mundshme, duke thënë se linjat e kuqe të shpallura nga Khamenei dhe kodi i parlamentit, për heqjen e sanksioneve, nuk u respektuan në këtë draft dhe më pas, nuk mund të miratohej nga parlamenti.
Në një postim në Twitter më 5 Prill, Khezrian tha: “Sipas paragrafëve 18, 19 dhe 25 të shtojcave, verifikimi i heqjes së sanksioneve të SHBA dhe Evropës është përgjegjësia e tyre dhe Irani nuk është i përfshirë në të. Megjithatë, aktivitetet bërthamore të Iranit sipas paragrafit 20 të këtij aneksi do të verifikohen plotësisht nga Agjencia Ndërkombëtare e Energjisë Atomike.”
Në kundërshtim me bisedimet e JCPOA, Nasrollah Pejmanfar, një tjetër deputet, tha: “Për fat të keq, ne kemi dëgjuar se kjo çështje e rëndësishme është injoruar dhe verifikimi u është lënë të tjerëve dhe ata vetëm duhet ta raportojnë tek ne”.
Një tjetër deputet, Mohammad Nabaivan, gjithashtu kundërshtoi bisedimet bërthamore, duke deklaruar: “Marrëveshja për ringjalljen e JCPOA në Vjenë nuk respekton vijat e kuqe të vendosura nga qeveria. Edhe duke supozuar se fokusi i negociatave dhe tavani i kërkesave tona është JCPOA”.
Sipas tij, kjo marrëveshje i lejon Shtetet e Bashkuara të vendosin sanksione ndaj Iranit, me mundësinë e aplikimit të një “mekanizmi të kthimit të shpejtë”, një kthim të menjëhershëm të të gjitha sanksioneve.
Jashtë parlamentit, një numër i principistëve të regjimit, duke përfshirë Saeed Jalili dhe Hossein Shariatmadari, si dhe anëtarë të një partie të quajtur Fronti i Stabilitetit, Partia e Koalicionit dhe media të lidhura, gjithashtu kanë kundërshtuar bisedimet. Nga ana tjetër, elementët kryesorë të fraksioneve të Khameneit, duke përfshirë anëtarë të tillë si Ali Akbar Velayati dhe Mohsen Rezaei, pajtohen me negociatat.
Si rrjedhojë, kjo ka treguar konfuzionin e madh në fraksionin e Khameneit, i cili definitivisht nuk do të jetë pa efekte negative. Ministri i Jashtëm i regjimit, Amir Abdollahian citoi krerët e IRGC-së të thoshin se ata kishin sakrifikuar dhe se IRGC i paralajmëroi ata se nuk duhet të jenë pengesë për përparimin e negociatave dhe arritjen e një marrëveshjeje.