Ndërsa teokracia sunduese e Iranit intensifikon masat e saj shtypëse, mediat shtetërore dhe zyrtarët paralajmërojnë për reagimet e njerëzve dhe se si “planet” e regjimit mund të dështojnë dhe të djegin të gjithë establimentin.
Në një artikull të 11 prillit të titulluar, “Natyra dinamike e shoqërisë së Iranit”, gazeta shtetërore Sharq shkroi: “Shoqëria iraniane është një nga komunitetet joevropiane me një histori të pasur lëvizjesh shoqërore. Ajo ka hyrë në këtë fazë më herët se shoqëritë e tjera. Kjo lëvizje u formua në gjysmën e dytë të shekullit të 19-të, me qendër në luftën kundër ndikimit të huaj dhe tiranisë së brendshme”.
“Kjo natyrë dinamike në 150 vitet e fundit ka bërë që pushteti të ndryshojë të paktën pesë herë,” shkruan artikulli, duke iu referuar Revolucionit Kushtetues të Iranit, grushtit të shtetit të Reza Khan dhe vendosjes së një tiranie tjetër, ngritjen dhe rënien e kombëtares së Dr. Mohammad Mosaddeq dhe revolucioni antimonarkik i rrëmbyer nga teokracia në pushtet.
Natyrisht, Sharq nuk i referohet luftës së popullit iranian për liri dhe rolit udhëheqës të lëvizjes së organizuar të Rezistencës së vendit, Organizatës së Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (MEK), e cila krijon dhe ruan këtë dinamizëm.
Megjithatë, artikulli paralajmëron udhëheqësin suprem të regjimit, Ali Khamenei, se shoqëria “ruan dinamizmin e saj dhe është intensifikuar vitet e fundit për shkak të lëvizjeve të mëdha shoqërore. Autoritetet duhet t’i kushtojnë vëmendje kërkesave të shoqërisë dhe fuqisë së saj. Përndryshe, ata do të kenë të njëjtin fat si sistemet e mëparshme të rëna.”
Duke vënë në dukje kryengritjet e mëdha në Iran në vitet e fundit, Sharq shkruan: “Supozoni se procesi i menaxhimit të një krize individuale ose sociale është injoruar. Në atë rast, tre pasoja mund të imagjinohen për individin ose shoqërinë: vuajtje dhe konfuzion, zhgënjim dhe zemërim dhe rebelim. Pra, autoritetet duhet t’i kushtojnë vëmendje përmasave dhe pasojave të kësaj krize [sociale]”.
Pse Khamenei po përforcon urdhrat e tij mizogjinike kundër grave?
Më 8 prill, e përditshmja shtetërore Setar-e Sobh u bashkua gjithashtu me shumë media të tjera, duke paralajmëruar zyrtarët për rritjen e shtypjes. “A funksionuan mirë të gjitha goditjet dhe rreptësia në fillim të revolucionit? Pra, pse zyrtarët duan t’i rrisin ato për të kontrolluar shoqërinë?” shkruan gazeta.
“Shoqëria nuk do të kthehet në gjendjen që ishte gjashtë muaj më parë,” shkruan Setar-e Sobh. Ky është me të vërtetë një parim i pacenueshëm, por çfarë ndodh nëse sistemi në pushtet refuzon çdo reformë për t’u përshtatur me situatën e re?
Ky është realiteti aktual i Iranit, të cilin analistët e lidhur me regjimin dhe media shtetërore nuk mund ta shprehin. Ndryshe nga retorika dhe pretendimet e saj false, “fuqia rajonale” e vetëshpallur është më e brishtë se sa pranon, dhe regjimi nuk ka kapacitetin për reformën më të vogël.
Kryengritja e madhe në Iran ka nxjerrë në pah dobësinë e regjimit dhe vendosmërinë e popullit për të arritur lirinë me çdo kusht. Bota e di se situata në Iran nuk do të jetë e njëjtë.
Klerikët në pushtet nuk kanë zgjidhje tjetër përveç rritjes së shtypjes, dhe ata e dinë se njerëzit do të zgjedhin një milje pasi t’i jepet një centimetër liri. Nga ana tjetër, presioni i imponuar nga regjimi shton shqetësimin e shoqërisë dhe urrejtjen e njerëzve ndaj një sistemi që përdor dhunën për të shtypur kërkesat e tyre të drejta.
Por “shoqëria dinamike” e Iranit dëshiron lirinë dhe demokracinë, ndërsa refuzon çdo formë diktature. Dhe është e gatshme të paguajë çmimin më të lartë për të. Komuniteti botëror duhet të përqafojë thirrjen e popullit iranian për liri dhe demokraci. Komuniteti ndërkombëtar duhet të shkojë përtej mbështetjes ose dënimeve të zëshme dhe të njohë të drejtën e iranianëve për vetëvendosje dhe vetëmbrojtje.