Më 1 korrik, rrugët e qendrës së Parisit u mbushën me dhjetëra mijëra disidentë iranianë, ndërsa një grup i dukshëm i personaliteteve ndërkombëtare të listës A u bashkuan me radhët e tyre për të mbrojtur krijimin e një republike të lirë dhe demokratike në Iran. Duke përfshirë një periudhë katër-ditore, Samiti mori një rëndësi simbolike të madhe, pasi i goditi thelbësisht pushtetin ajatollah në Teheran, duke i lënë ata të poshtëruar në mënyrë të thellë. Ngjarja u cilësua si një “grusht shteti politik” i rëndësishëm, duke tërhequr vëmendjen e konsiderueshme të mediave perëndimore. Anëtarë të shquar të institucioneve të politikës së jashtme në Uashington dhe Evropë, së bashku me mbi 500 zyrtarë dhe ligjvënës të pranishëm dhe të mëparshëm, filluan një demonstrim të paprecedentë të mbështetjes për opozitën kryesore, Këshillin Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI). Ky rreshtim i thellë i figurave me ndikim po formon qasjen perëndimore ndaj enigmës iraniane, duke lënë një trashëgimi të qëndrueshme.
