Thursday, March 28, 2024

OKB Duhet t’i Hetojë Krimet Madhore të Iranit

Iran, IRGC, Iran Protests, MEK, NCRI, executionIsh-Ambasadori i Shteteve të Bashkuara në Komisionin e të Drejtave të Njeriut të Kombeve të Bashkuara, Ken Blackwell, në një shkrim të tij në Townhall të mërkurën, ka dënuar heshtjen e komunitetit ndërkombëtar lidhur me masakrën e 1988-ës ndaj 30,000 të burgosurve politikë iranianë. Ambasadori Blackwell nënvizoi se heshtja e komunitetit botëror e ka trimëruar regjimin e mullahëve për të vazhduar me shkeljet e të drejtave njerëzore deri në ditët e sotme.

Ky është teksti i plotë në Townhall:

OKB Duhet t’i Hetojë Krimet Madhore të Iranit

Në 1988-ën, kur sunduesit e Iranit ekzekutuan brutalisht mbi 30,000 të burgosur politikë, përfshirë adoleshentë e gra shtatzëna, komuniteti botëror heshti. Në fakt, deri më sot, Organizata e Kombeve të Bashkuara nuk e ka hetuar asnjëherë zyrtarisht këtë krim të paprecedent kundër njerëzimit.
Ata që e kanë studiuar historinë e dinë se kjo çështje u ngrit në atë kohë por komuniteti diplomatik refuzoi t’i kushtonte vëmendjen e duhur dhe nuk u kërkoi llogari ajatollahëve për atë që një numër ekspertësh e kanë përshkruar si krimi më i rëndë kundër njerëzimit në gjysmën e dytë të shekullit të 20-të për përfitime politike. Dhe historia e ka vërtetuar se ky ka qenë një gabim i madh me pasoja të rënda për popullin iranian.

Ajo që ndodhi në 1988-ën nuk është thjesht një relike e shekullit të shkuar. Përkundrazi, ka lidhje të drejtpërdrejtë me situatën aktuale në Iran, në mënyrë tragjike.

Në nëntor 2019, kur forcat iraniane të sigurisë qëlluan mizorisht për vdekje 1,500 njerëz gjatë protestave mbarëkombëtare, komuniteti botëror, përsëri, nuk reagoi në mënyrën e duhur. OKB dhe shtetet anëtare të saj nuk vepruan me vendosmëri, duke e lejuar kështu Teheranin që t’i shtonte me shkathtësi shkelje të tjera regjistrit të tij tronditës të të drejtave njerëzore.

Dhe përsëri, ky mosveprim pati pasoja shkatërrimtare. Amnesty International ka raportuar këtë muaj se regjimi ka ushtruar “torturë në masë të gjerë, duke përfshirë rrahje, goditje me kamxhik, shok elektrik … imitim ekzekutimi … dhunë seksuale,” mes shumë abuzimeve të tjera.
Me pandëshkueshmëri të pamerituar, mullahët i kanë përshkallëzuar abuzimet e tyre gjatë viteve. Sa përgjegjësi mban OKB për vuajtjen katastrofike dhe humbjen e jetëve që ka rezultuar prej kësaj?

Neni i parë i Kartës së OKB-së thotë se, mes qëllimeve të saj është “promovimi dhe nxitja e respektit për të drejtat njerëzore dhe për liritë themelore.” Nuk do të ishte gjë tjetër veçse një iluzion i bukur nëse OKB do të priste që vetë Irani të ndërmerrte “hetime të paanshme” në sjelljen e vet, siç u kërkua nga OKB në dhjetor 2019. Kjo është njësoj sikur të ftoje zjarrvënësin të hetonte një zjarrvënie.

OKB duhet të marrë përsipër zhvillimin e hetimeve të menjëhershme, të paanshme e të pavarura mbi masakrën e 1988-ës si dhe mbi vrasjet e qytetarëve të thjeshtë të sponsorizuara nga shteti në nëntor 2019. Askush nuk duhet të lejohet të torturohet apo të ekzekutohet për shkak të besimeve të tij. E megjithatë, duke ndjerë pandëshkueshmërinë, regjimi vazhdon të ekzekutojë protestues pro demokracisë si Navid Afkari.

Është koha që sunduesve të Teheranit t’u kërkohet llogari për sjelljen e tyre të përçmueshme.

Më 18 shtator, Samiti Trans-Atlantik mbi Politikën ndaj Iranit, i sponsorizuar nga opozita demokratike e Iranit, mblodhi bashkë një larmi parlamentarësh e ish-zyrtarësh të lartë nga Europa dhe SHBA nga tendenca të ndryshme politike, të bashkuar në një thirrje: OKB duhet t’i japë fund pandëshkueshmërisë së mullahëve dhe t’i kërkojë llogari regjimit për krimet e tij kundër njerëzimit. Në këtë event folën nëntë senatorë amerikanë dhe 22 anëtarë të Dhomës së Përfaqësuesve nga të dy partitë.

Ky samit global lidhi bashkë dhjetëra mijëra njerëz në 10,000 lokalitete në mbarë botën. Ai ofroi një raport mirë-informues lidhur me zhvillimet në Iran. Folësja kryesore në event, zonja Maryam Rajavi, Presidentja e zgjedhur e Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI), tha: “Aktualisht, një numër të burgosurish që mbështesin [opozitën kryesore Mujahedin-e Khalq] MEK janë akuzuar për Moharebeh (luftë kundër Zotit) dhe janë dënuar me vdekje nga Gjykata e [burgut] Evin. Ata janë në rrezik ekzekutimi.”

Shtetet anëtare duhet ta përdorin mbledhjen e këtij muaji të Asemblesë së Përgjithshme për të shpëtuar jetët e të burgosurve politikë në Iran. Nuk mjafton thjesht të japin deklarata dënuese. Qeveritë e përgjegjshme që janë të përkushtuara ndaj parimeve humanitare duhet të marrin masa të menjëhershme e domethënëse, duke përfshirë diskutimin e shkeljeve të të drejtave njerëzore nga regjimi në Këshillin e Sigurisë.

Nuk ka kohë për të humbur. Siç pati thënë dikur Martin Luther King Jr.: “drejtësia e vonuar është drejtësi e mohuar.” Është koha të veprojmë pa vonesë dhe t’u kërkojmë llogari sunduesve të Iranit për mohimin e të drejtave më themelore të popullit iranian për 41 vite.

Përfaqësuesja demokratike Sheila Jackson Lee tha në Samitin Trans-Atlantik: “Duhet ta bëjmë OKB-në t’i hetojë këto abuzime ndaj të drejtave njerëzore.” Në një shfaqje të natyrës jo-partiake të kësaj çështjeje, kolegu i saj republikan, Përfaqësuesi Tom McClintock, pohoi gjithashtu: “Nëse nuk i kërkojmë llogari këtij regjimi vagabond, nuk dihet se ç’mund të vendosë të bëjë më pas ai.”

Ja çfarë duhet bërë: Si hap i parë, shtetet anëtare duhet ta nxisin OKB-në që t’i japë fund pandëshkueshmërisë për abuzuesit e të drejtave në Iran. Dosjet e masakrës së 1988-ës dhe të vrasjeve të nëntorit 2019 duhet t’i referohen Këshillit të Sigurimit të OKB-së për marrjen e masave të duhura.

Ndërkohë, Sekretari i Përgjithshëm, Këshilli i Sigurimit, dhe Këshilli i të Drejtave Njerëzore i OKB-së duhet të marrin masa urgjente për t’ua shpëtuar jetën të burgosurve politikë që torturohen apo që janë në pritje të ekzekutimit. Gjithashtu, është e domosdoshme të dërgohet një mision ndërkombëtar i gjetjes së fakteve i cili të vizitojë burgjet e Iranit dhe të burgosurit politikë. Një komision hetimi i udhëhequr nga OKB duhet të bëjë atë që nevojitet për të siguruar garancitë e mos-përsëritjes së torturës dhe shkeljeve të tjera të rënda të të drejtave. Pas 32 vitesh, komuniteti botëror nuk duhet të ndërmarrë rrugën e lehtë. Ai duhet të ndërmarrë rrugën e drejtë e të moralshme.