Çdo dy vjet, gjatë zgjedhjeve në Iran, njerëzit vëzhgojnë një model të njohur ku ndalimet bëhen të lejueshme. Gratë pa mbulesë mbështesin aktivisht klerikët ekstremistë, disa figura politike që kishin fituar rëndësi në mediat e huaja dhe ato shtetërore lirohen nga burgu dhe debate intensive shpalosen në televizionin shtetëror të kontrolluar fort. I gjithë rrëfimi është orkestruar me kujdes, duke synuar të bindë audiencën se ndryshimi është në horizont për vendin. Megjithatë, pas katër dekadash të kësaj maskarade të përsëritur, shoqëria iraniane e di më mirë se të bjerë në hile.
Një shembull i veprimeve pragmatike është përdorimi instrumental i “hixhabit”. Më 11 janar, gazeta shtetërore Etemad shkroi , “Kur dikush dëshiron të votojë, nuk të intereson hixhabi i tij dhe ai mund të votojë. Megjithatë, kur i njëjti person dëshiron të shkojë në një zyrë qeveritare ose të vizitojë një bankë ose aeroport për të ndjekur të drejtat e tij sociale, ata shprehimisht shprehin se ne nuk ofrojmë shërbime për individët me hixhab të lehtë ose pa hixhab! Si mund të zgjidhen këto kontradikta për ndërgjegjësimin e popullit sot? Kur njerëzit përballen me kontradikta të tilla, çfarë mendojnë ata dhe çfarë argumentesh marrin formë në mendjet e tyre?”
Intensiteti i ashpër i fushatave reklamuese, fjalimeve kërcënuese dhe artikujve paralajmërues në mediat shtetërore tregojnë se regjimi klerik i frikësohet një bojkoti mbarëkombëtar më shumë se kurrë dhe e konsideron atë si një ekspozim të paligjshmërisë së tij. Pavarësisht nga besnikëria fraksionale, pushtetarët e mëparshëm dhe aktualë, duke dëshmuar shenja të pagabueshme të apatisë publike ndaj zgjedhjeve parlamentare dhe të Këshillit të Ekspertëve, gjenden në një situatë të vështirë.
Çdo fraksion përdor strategji të ndryshme. Fraksioni në pushtet përdor taktika të tilla si lutje, thirrje, metoda pragmatike, lutje për pjesëmarrje në spektaklin zgjedhor, madje duke e krahasuar atë me detyrimet fetare si lutjet dhe agjërimi. Anasjelltas, fraksionet e pakënaqur dhe ata të margjinalizuar nga pushteti miratojnë qëndrime opozitare dhe përforcojnë kritikat, por njëkohësisht përpiqen të shesin pjesëmarrjen në kutinë e votimit si zgjidhjen e vetme të zbatueshme. Duke vepruar kështu, ata kërkojnë t’i përcjellin një mesazh Ali Khameneit, Udhëheqësit Suprem të regjimit, duke pohuar se ndarja e pushtetit është e domosdoshme, ose përndryshe rënia e tij është e pashmangshme.