Pasi ka dalë nga thellësia e mesjetës, regjimi iranian është i huaj ndaj trashëgimisë kulturore të Iranit. Që nga dita e parë, mullahët vendosën një qendrim shtetëror totalitar nën hijen e fesë. Tehu i mprehtë i këtij sundimi shtypës synonte gratë iraniane, të cilat kanë pasur një histori shekullore të luftës kundër diktaturës, duke u kthyer në ditët e bojkotit të Duhanit në 1890.
Nuk kaloi shumë kohë që regjimi të vendoste mizogjine dhe ligjet diskriminuese kundër grave, të cilave u privuan të drejtat e tyre më elementare, duke përfshirë të drejtën për të zgjedhur veshjen e tyre. Khomeini, themeluesi i regjimit, së shpejti mobilizoi disa lloje forcash repressive për të siguruar që ligjet e tij mizogjene të zbatoheshin, dhe grate përfundimisht po detyroheshin të mbanin hixhabin, ose të përballeshin me dënimin. Ai ngriti njësitë e kontrollit të grave në shkolla, universitete, zyrat publike dhe private dhe krijoi forcat paraushtarake Basij si agjentë për t’i zbatuar ligjet diskriminuese.
Gjatë 43 viteve të fundit, regjimi ka punuar pa u lodhur për t’i përhapur këto ligjet mizogjene në forma të ndryshme. Ajo ka ndarë një buxhet të madh për instuticione të ndryshme per te kontrollojnë gratë dhe të shtypin të drejtat e tyre duke i mohuar atyre mundësitë në sferën ekonomike dhe politike. Emëruesi i përbashkët i këtyre ligjeve barbare kundër grave është përpjekja për t’i detyruar ata të besojnë se janë me inferiorë se burrat dhe duhet të kenë më pak pritshmëri dhe të jenë të kënaqur me statusin e dorës së dytë në shoqëri. Regjimi kufizoi dhe madje ndaloi sportet e grave.
Aktivitete te tjera te jashtme janë përballur gjithmonë me kufizime dhe pengesa të shumta. Duke politizuar sportet e grave dhe duke e kthyer atë në një çështje të sigurisë kombëtare, mullahët u përpoqen të privonin gratë nga përfshirja në ushtrime të shëndetshme.
Ligjet e regjimit ,madje kanë arritur deri aty sa e kanë bërë të paligjshme ngasjen e biçikletave apo motoçikletave nga ana e femrave. Më 13 shkurt, Hossein Rahimi,Komandanti I Forces se Sigurimit te Shtetit të Teheranit të Madh, teksa shpjegonte planin e policisë për t’u marrë me motoçiklistët, theksoi se duke qenë se femrave nuk u jepet patentë për motoçikleta, atyre nuk duhej t’iu jepet as bicikleta per perdorim..Sa i përket mundësive arsimore dhe profesionale, gratë nuk kanë te drejtt për t’u divorcuar, për t’u bërë gjyqtar ose presidente. As nuk kanë të drejtë për të zgjedhur shumë disiplina akademike.