Fatkeqësitë natyrore, problemet ekonomike dhe krizat sociale mund të ndodhin në çdo vend. Por ajo që i dallon vendet demokratike nga regjimet autoritare është reagimi i tyre ndaj këtyre problemeve.
Ndërsa qeveritë bëjnë çdo përpjekje për të parandaluar apo për të ulur numrin e viktimave nga fatkeqësitë natyrore ose krizat e tjera, teokracia që sundon në Iran duket se përfiton nga vdekja dhe mjerimi i njerëzve. Me fjalë të tjera, vdekja është tipari dallues i regjimit klerikal të Iranit, që e ndihmon atë të mbijetojë dhe të lulëzojë.
Përmbytjet e papritura kanë shkatërruar dhjetëra qytete iraniane gjatë ditëve të fundit, duke lënë prapa një vazhdë të madhe vdekjeje dhe shkatërrimi. Sipas raporteve të mbledhura nga opozita iraniane, mbi 100 njerëz kanë vdekur deri më tani dhe dhjetëra të tjerë janë të zhdukur.
Ndërsa Irani ka vuajtur nga thatësira për të paktën një dekadë, reshjet e mëdha e shumë të nevojshme të shiut janë kthyer në një katastrofë.
Shpyllëzimi sistematik nga regjimi iranian, gërmimi i mijëra puseve që kanë shkatërruar akuiferët, devijimi i lumenjve duke ndërtuar diga, refuzimi i instalimit të sistemeve të menaxhimit të përmbytjeve dhe shmangja e pastrimit të digave dhe lumenjve, luajtën një rol të rëndësishëm në përkeqësimin e krizës së fundit të përmbytjeve në Iran.
Deri më tani, zyrtarët e regjimit nuk kanë pranuar të ndihmojnë viktimat. Ata vërtet nxituan për në vendngjarje, por për të bërë selfie duke derdhur lot krokodili!
Nëna e të gjitha krizave për regjimin është “kriza e legjitimitetit”. Që nga dita e parë, mullahët kuptuan se shoqëria e re dhe aktive e Iranit përfaqësonte sfida serioze ndaj sundimit të prapambetur të regjimit. Në pamundësi për të udhëhequr Iranin dhe për të menaxhuar një shoqëri me një potencial të tillë, mullahët adoptuan politikën e krijimit dhe eksportimit të krizave për të shtyrë rënien përfundimtare të regjimit të tyre.
Por protestat e vazhdueshme në Iran të njerëzve nga të gjitha sferat e jetës janë tabloja më e gjerë e një shoqërie të paqëndrueshme që sfidon sundimin shkatërrues të mullahëve. Kështu, makthi i reagimit të ashpër të popullit ndaj politikave dhe krimeve të tyre i përndjek zyrtarët e regjimit.