AFP: Në Shqipëri, disidentët iranianë planifikojnë një revolucion
Në një raport të botuar të enjten, Agencia France Press (AFP), pasqyronte luftën për liri nga anëtarët e Organizatës Popullore Moxhahedin të Iranit (PMOI, Muxhahedin-e Khalq
Ky raport ka të bëjë me luftën e përditshme të anëtarëve të MEK për liri në Iran, në Ashraf 3.
Raporti i plotë është si më poshtë:
Në një kompleks të shkëlqyer të ndërtuar nga zero mbi një kodër shqiptare, mijëra iranianë i kushtojnë orët e tyre të ripërtëritjes për të rrëzuar regjimin në Teheran 3,000 kilometra larg.
Ata besojnë se fundi i mërgimit të tyre është afër.
“Unë mendoj se ky vit do të jetë shumë vendimtar,” thotë Zohreh Akhiani, kryetari 56-vjeçar i “Ashraf 3”, një mini-qytet i rreth 2.800 iranianëve të mërguar nga lëvizja opozitare Organizata Popullore Moxhahedin e Iranit (PMOI)
Disidentët shpresojnë se një përshkallëzim i krizave në atdheun e tyre do të ndihmojë kauzën e tyre, që nga sanksionet gjithnjë e më të ashpra të SHBA deri në protestat e fundit antiqeveritare dhe duke përfshirë edhe koronavirusin e ri, i cili ka infektuar zyrtarët e lartë.
Edhe nëse rrëzimi i Teheranit është një betejë e vështirë, mbizotëron një optimizëm i pakontestueshëm në kompleksin qendror shqiptar, hyrja e të cilit zbukurohet nga një hark triumfal dhe porta metalike.
“Fitorja është e jona! E ardhmja është e jona”, është shkruar në shtyllat e harkut.
PMOI u vendos momentalisht në Shqipëri, një shtet i dobët i Ballkanit në Evropën juglindore, nën një marrëveshje të OKB-së dhe të mbështetur nga SHBA në 2013 pasi kampi i tyre në Irak u bombardua.
Në tokat bujqësore jashtë kryeqytetit Tiranë, grupi ka ndërtuar një kompleks të gjerë me shpejtësi të jashtëzakonshme. Kostoja e pazbuluar e ndërtimit u financua nga diaspora dhe vetë anëtarët, thotë grupi.
Ashraf 3 është një botë më vete, me shtëpi banimi, një sallë sportive, klinika shëndetësore, dyqane dhe një muze të madh që fokuson skenat e taktikave të supozuara të torturës së regjimit iranian.
Megjithatë, disa shenja të jetës normale mungojnë.
Fëmijët janë të ndaluar sepse “luftëtarët e rezistencës” duhet t’i kushtojnë energjinë e tyre luftës, rregull që ka ushqyer reputacionin e PMOI si kultur.
Burra dhe gra marrin pjesë në punë dhe aktivitete të përditshme, por flenë në lagje të veçanta.
“Për lirinë e popullit tonë, për luftën e vështirë që kemi pasur gjatë gjithë këtyre viteve, natyrisht duhet të pezullojmë jetën tonë personale,” shpjegoi Akhiani, i cili ka një vajzë në Suedi.
Ndërkohë kujtimi i vetëm që kompleksi është në tokën shqiptare, janë fermerët vëndas që kujdesen për tokat e tyre.
– opinioni i banorëve lokalë
Puna e përditshme është e përqendruar në mbështetjen e “rezistencës së brendshme” të udhëhequr nga disidentët në Iran, thonë banorët.
Në dhomën e shtypit, rreth 20 njerëz pastrojnë rrjetin dhe burimet e kontaktit në terren, të cilët japin informacione rreth abuzimeve të pretenduara të regjimit.
Ata thonë se kjo është thelbësore sepse censura e mediave iraniane është ekstreme dhe interneti u pre gjatë protestave të dhunshme kundër qeverisë në nëntor.
“Të gjitha krimet e regjimit, ne i denoncojmë. Për çdo krim që regjimi kryen, ne përpiqemi ta ekspozojmë”, tha Damona Taavoni, 39 vjeç, e cila hoqi dorë nga një “jetë e mirë” në Suedi për të punuar në kompleks.
Ajo përmendi një mesazh zanor nga një i burgosur iranian që tha se koronavirusi është përhapur brenda burgut.
“Ne transmetojmë zërin e tij, e kthyem në një video”, shpjegoi Taavoni.
Morali mbahet gjithashtu nga poetë, artistë dhe muzikantë që prodhojnë himnet anti-regjim.
“Eshtë arti i rezistencës”, thotë Rouzbeh Emadzadeh, një muzikant që punon në një studio profesionale në kompleks. “Ne nuk jemi bomba siç na akuzon regjimi i Teheranit.”
Themeluar në vitin 1965 për të rrëzuar qeverinë e Shahut dhe më pas Republikën Islamike, PMOI konsiderohen “terroristë” nga Teherani.
Grupi ishte i jashtëligjshëm në vitin 1981 pasi autoritetet e akuzuan atë për një sulm me bomba që vrau 74 njerëz duke përfshirë edhe Ajatollah Beheshti, numri dy i regjimit në atë kohë.
PMOI kurrë nuk ka marrë përgjegjësi për sulmin, gjithsesi ka pretenduar ta kene kryer të tjerët.
Dhe grupi e kundërshton me vendosmëri etiketën “terroriste”, të cilën BE dhe SHBA i ja kanë hequr vitet e fundit.
– ‘Etiketim vërtetë i keq’ –
Vendimi i Tiranës për strehimin e disidentëve, për të cilët thotë se është një mision humanitar në përputhje me traditën shqiptare të mikpritjes, ka çuar në frikën e sulmeve të mundshme të hakmarrjes nga Irani.
Kohët e fundit Shqipëria dëboi disa diplomatë iranianë dhe vitin e kaluar ajo vërtetoi se kishte shkatërruar një komplot të mbështetur nga Teherani për të sulmuar PMOI.
Në janar, Udhëheqësi Suprem i Iranit Ali Khamenei e kritikoi ashpër Shqipërinë si një “vend me të vërtetë të keq dhe të mbrapshtë Evropian” për të strehuar “tradhtarë”.
Por disidentët nuk planifikojnë të qëndrojnë gjatë gjithsesi.
“Ne kemi krijuar marrëdhënie miqësore me Shqipërinë dhe njerëzit e saj,” tha Mohammad Mohadessin, një zyrtar në Këshillin Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI), një grup opozitar ombrellë që përfshin PMOI.
“Por dëshira jonë, dhe gjithashtu vlerësimi ynë, është që së shpejti do të kthehemi”.
