Autoritetet e regjimit klerik shtojnë presionin ndaj iranianëve me pretekste të ndryshme. Këto përfshijnë miratimin e ligjeve të reja mizogjene për të kontrolluar gratë, mbylljen e dyqaneve me të ashtuquajturit klientë “të mbuluar në mënyrë të papërshtatshme” dhe arrestimin dhe dënimin e njerëzve që hanë ose pinë gjatë Ramazanit.
Më 4 prill, vetëm një ditë pas fillimit të muajit të shenjtë të Ramazanit, Ahmad Reza Ahmadian, komandant i Forcave të Sigurisë Shtetërore të Provincës Lorestan, njoftoi se 141 dyqane u inspektuan për “prishje të agjërimit publik” dhe 14 ishin mbyllur për shërbim ushqimi.
Tre javë në muajin, të cilin myslimanët e respektojnë si muajin e “bamirësisë, mirësisë dhe faljes”, regjimi ka arrestuar dhjetëra qytetarë në të gjithë Iranin për dyshimin se “thyen agjërimin” në publik. Sipas Kodit Penal Islamik të regjimit iranian, prishja e agjërimit në publik konsiderohet krim.
Masat represive të regjimit kundër të gjithë iranianëve me pretekstin e “promovimit të virtytit” dhe “parandalimit të veseve” nuk janë asgjë e re. Për katër dekada, klerikët në pushtet kanë shtypur liritë themelore duke abuzuar me një fe që supozohej të simbolizohej nga një profet i njohur për modesti, përulësi dhe falje.
Ashtu si teokracitë e tjera, fashizmi fetar në Iran përdor Islamin për të justifikuar krimet e tij. Në Evropën mesjetare, mijëra njerëz u vranë për kundërshtimin e “Zotit” dhe “kishës së shenjtë”. Mbretërit dhe princat i privuan njerëzit e varfër nga të drejtat e tyre dhe zhvilluan kryqëzata shkatërruese për të rritur pasurinë e tyre ndërsa pretendonin se mbronin “fenë”. Në gjyqet e inkuizicionit mesjetar, intelektualët të cilët guxuan të kundërshtonin mendimet e tyre prapanike u torturuan.
Qindra vjet më vonë, në shekullin e 21-të, teokracia që sundon Iranin vazhdon të diktojë interpretimin e saj fondamentalist të Islamit. Por pse?
Mullahët i shtypin liritë në emër të promovimit të Islamit. Por shoqëria e re dhe dinamike e refuzon sundimin e tyre të prapambetur. Ruhollah Khomeini ekzekutoi dhjetëra mijëra disidentë “myslimanë” dhe zhvilloi një luftë jopatriotike kundër Irakut, i cili gjithashtu ka një popullsi të madhe myslimane dhe ka marrë miliona viktima në emër të mbrojtjes së Islamit. Gratë kanë vuajtur që nga fillimi i regjimit. Mullahët financojnë grupet terroriste nën pretekstin e eksportimit të “revolucionit islamik” IRGC dhe organizatat e Liderit Suprem të lidhur me të dominojnë ekonominë dhe burimet e vendit, ndërsa atyre që vjedhin për të ushqyer familjet e tyre u amputohen gjymtyrët pasi kapen dhe dënohen.
Pas një kryengritjeje mbarëkombëtare, masat e fundit të regjimit synojnë gjithashtu të përhapin nocionin e rremë se lufta e popullit iranian është kundër fesë dhe se kërkesat e tij janë të kufizuara në “normat përçarëse shoqërore”.
Protestat e mëdha dhe reagimi i dhunshëm i regjimit shkaktuan bujë të madhe në regjim. Për të rritur moralin e trupave të tyre të demoralizuara dhe për të justifikuar goditjen e tyre ndaj njerëzve të pambrojtur që kërkojnë të drejtën e tyre për vetëvendosje dhe një vend demokratik, autoritetet e regjimit po përpiqen të portretizojnë trazirat aktuale si një luftë midis Islamit dhe apostatëve!
Khomeini përdori të njëjtën strategji në ditët e para pas revolucionit të vitit 1979 për të shtypur çdo mospajtim duke i quajtur disidentët si “anti-islam” Taktikat e Khomeinit dhe regjimit të tij dështuan sepse Organizata e Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK), një demokrate në rritje. Opozita myslimane përbënte një sfidë serioze për regjimin e tij. Anëtaret femra të MEK-ut që mbanin hixhab ishin në ballë të mbrojtjes së të drejtave të grave kur Khomeini miratoi ligjin e detyrueshëm të mbulesës.
Ashtu si problemet e popullit iranian nuk kufizohen në liritë e tyre themelore, zgjidhja e situatës aktuale në Iran nuk është të promovojë ndjenjat antifetare. Kjo ndihmon teokracinë në pushtet të përqendrojë forcat e saj dhe të minojë kryengritjen.
Histeria fetare e regjimit është ana tjetër e histerisë “anti-islame” të Reza Khan, themeluesit të diktaturës Pahlavi. Mullahët futën mbulesën e detyrueshme dhe Reza Khan ua hoqi me forcë hixhabin grave. Me fjalë të tjera, të dyja tiranitë hoqën të drejtën e grave për të zgjedhur se çfarë të vishnin dhe hoqën të drejtën e iranianëve të tjerë për të jetuar në një vend demokratik.
Zgjidhja e përgjithshme është ndryshimi i regjimit dhe krijimi i një republike laike dhe demokratike. Plani me dhjetë pika i Maryam Rajavi, presidentja e zgjedhur e Këshillit Kombëtar të Iranit (NCRI), bën thirrje për “ndarje të fesë nga shteti dhe lirinë e fesë dhe besimit” dhe mbron “barazinë e plotë gjinore”. Zonja Rajavi ka thënë vazhdimisht: “Jo hixhabit të detyruar, jo fesë së detyruar dhe jo sundimit të detyruar”.