Rënia e regjimit të Bashar al-Asadit në Siri ka nxjerrë në pah frikën e thellë të diktaturës klerikale, siç dëshmohet nga deklaratat dhe veprimet e saj të fundit. Ndërsa Udhëheqësi Suprem, Ali Khamenei, u përpoq të shfaqë vetëbesim në fjalimin e tij të 11 dhjetorit, paralajmërimet e tij të përsëritura kundër kundërshtimeve dhe kërcënimet ndaj mediave treguan një regjim gjithnjë e më të pasigurt për stabilitetin e tij. Zhvillimet në Siri jo vetëm që kanë prishur ambiciet e tij rajonale, por gjithashtu kanë shkaktuar panik në Teheran për shkak të pasojave të mundshme të brendshme.
Kreu i Drejtësisë së regjimit klerikal deklaroi “Ata që ndezin zjarrin e propagandës së armikut në hapësirën kibernetike do të përballen me masa të ashpra.”
Kjo frikë është manifestuar në një goditje ndaj zërave të brendshëm. Gjyqësori ka thirrur figura të brendshme, përfshirë ish-deputetë dhe disa drejtues të kanaleve të Telegram-it. Ata akuzohen për “përhapje të informacioneve të rreme” dhe “prishje të moralit publik.” Sipas gazetave të kontrolluara nga shteti, prokuroria e Teheranit ka hapur çështje kundër këtyre individëve, një veprim që shihet gjerësisht si një përpjekje e dëshpëruar për të shtypur kritikat ndaj politikës së jashtme të regjimit pas rënies së Asadit.
Khamenei Digs in As #Assad’s Fall Rattles #Tehranhttps://t.co/LW9OIi50Kp
— NCRI-FAC (@iran_policy) December 11, 2024
Vetë Khamenei pranoi dobësinë e regjimit, duke deklaruar: “Disa veprojnë kundër nesh me media të huaja në gjuhën perse, dhe ata duhet të përballen ndryshe, por askush brenda vendit nuk duhet të bëjë një gjë të tillë.” Kreu i Gjyqësorit theksoi më tej nevojën për “monitorim të vazhdueshëm” të rrjeteve sociale, duke urdhëruar forcat e sigurisë të kundërshtojnë atë që ai e quajti “operacione psikologjike” që synojnë të minojnë besimin publik ndaj regjimit.
Edhe liderët fetarë e shfaqën shqetësimin e tyre në deklarata publike. Përfaqësuesi i Khameneit në Mashhad pranoi “ngjarje që shkaktojnë ankth” në Siri dhe dënoi ata që përhapin dëshpërim. “Disa individë me zemër të sëmurë po përpiqen të përhapin mosbesim për fuqinë e rezistencës,” tha ai, duke hedhur poshtë frikën se një fat i ngjashëm mund të presë regjimin klerikal në Iran.
Kryetari i Parlamentit, Mohammad Bagher Ghalibaf, pranoi pasojat, duke përshkruar rënien e Asadit si një “prishje të rrjetit logjistik të forcave rajonale të Iranit.” Duke pohuar se Hezbollahu mund të përshtatet me kushtet e reja, Ghalibaf pranoi se dështimi i Sirisë për të marrë paralajmërimet e Iranit ka çuar në “kaos të brendshëm.” Ai paralajmëroi se Irani do të përballet me “sfida të mëdha” nëse nuk vepron me vendosmëri në peizazhin rajonal që po ndryshon me shpejtësi.
Ndërkohë, Komandanti i IRGC-së, Hossein Salami, minimizoi humbjen strategjike, por tregoi një qëndrim mbrojtës. Salami kritikoi gjithashtu pritshmëritë që Irani duhej të luftonte në emër të Asadit, duke i quajtur këto kërkesa “jologjike.”
Këto deklarata dhe veprime tregojnë një regjim të paralizuar nga frika. Udhëheqja iraniane është plotësisht e vetëdijshme për ngjashmëritë midis revolucionit në Siri dhe situatës së saj të brendshme të pasigurt. Ata nuk mund të injorojnë faktin që në Siri, një forcë rebele më e vogël, por e disiplinuar, e trajnuar mirë dhe e bashkuar, mposhti një ushtri shumë më të madhe, të pajisur më mirë dhe të trajnuar profesionalisht. Ky rezultat nënvizon qartë dobësinë e regjimeve që mbështeten në shtypje dhe përfaqësues të jashtëm, një realitet që qëndron si një hije mbi Teheranin.
