Regjimi klerik në Iran po rrit fushatën e tij të shtypjes kundër popullit të vet, duke përshkallëzuar përpjekjet për të shtypur mospajtimin dhe për të mbajtur kontrollin përballë rezistencës në rritje. Veprimet e fundit, të tilla si dënimet brutale dhe mbikëqyrja e shtuar, tregojnë një regjim të dëshpëruar për të ruajtur pushtetin e tij në mes të një situate të brendshme të brishtë dhe të paqëndrueshme.
Në një shfaqje shokuese të mizorisë, gjyqësori i regjimit ka kërkuar amputimin e dorës për tetë individë të akuzuar për vjedhje në Teheran. Kjo masë çnjerëzore ka ngjallur zemërim, veçanërisht duke marrë parasysh se liderët e regjimit, përfshirë ata në Korpusin e Gardës Revolucionare Islamike (IRGC), janë të implikuar në disa nga vjedhjet më të mëdha në historinë e Iranit, duke shpërdoruar miliarda në burime kombëtare përmes korrupsionit, Investimet ushtarake dhe programeve bërthamore.
Dëshmi të mëtejshme të përpjekjeve të regjimit për të forcuar kontrollin e tij erdhën nga një deklaratë e Ahmadreza Radan, kreu i Forcave të Sigurisë së Shtetit, duke njoftuar se 18,000 kamera të trupit të policisë do të vendosen deri në fund të vitit. Nga këto, 10,000 do të funksionojnë offline, ndërsa pjesa tjetër do të funksionojë online, duke përforcuar aparatin e vëzhgimit të regjimit.
Mbështetja e regjimit te brutaliteti dhe represioni është e qartë jo vetëm përmes masave fizike, por edhe në retorikë. Klerikë të lartë pranë regjimit kanë bërë komente nxitëse që pasqyrojnë paranojën e qeverisë dhe frikën nga trazirat e brendshme. Për shembull, Ahmad Alamolhoda, Imami i Namazit të së Premtes në Mashhad, foli më 12 tetor, duke përmendur vërejtjet e fundit të liderit suprem Ali Khamenei për parandalimin e infiltrimit kulturor nga “agjentët e armikut”.
Kjo retorikë pasqyron frikën e thellë të regjimit ndaj një tjetër kryengritjeje popullore, si ato të viteve të fundit pas vdekjes së Mahsa Amini. Siç deklaroi Mohammad Ebadizadeh, Imami i Namazit të Xhumasë të regjimit në Bandar Abbas më 12 tetor, “Ne jemi shumë më pak të shqetësuar për aeroplanët e armikut që vijnë dhe bombardojnë një pikë specifike – kjo nuk është shqetësimi ynë. Më shumë na shqetëson lufta psikologjike brenda vendit. Ne shqetësohemi se agjentët dhe bashkëpunëtorët e tyre mund të përpiqen ta tërheqin këtë komb në kaos dhe trazira dhe ne duhet të qëndrojmë vigjilentë ndaj mashtrimeve dhe veprimeve të armikut brenda shoqërisë sonë.”
Fiksimi i klerikëve për kontrollin e mospajtimit të brendshëm nënvizon gjendjen e brishtë të sundimit të tyre, i cili qëndron në terren të lëkundur ndërsa kushtet ekonomike përkeqësohen dhe zemërimi i publikut rritet.
Për më shumë se katër dekada, sundimtarët e Iranit janë mbështetur në luftërat e huaja, konfliktet e përfaqësuesve dhe represionin brutal të brendshëm për të ruajtur pushtetin. Nga lufta shkatërruese tetë-vjeçare e Khomeinit me Irakun tek aventurat aktuale ushtarake të Khameneit në Lindjen e Mesme, strategjia e mbijetesës së regjimit është përqendruar në eksportimin e krizave përtej kufijve të tij. Megjithatë, sot, regjimi klerik përballet me një armik shumë më të rrezikshëm—popullin e tij. Me rritjen e pakënaqësisë publike dhe shpërthimin e protestave në të gjithë vendin, regjimi e di se edhe kërcënimet e jashtme mund të bëhen vdekjeprurëse, pasi populli iranian është gati të shfrytëzojë çdo mundësi për të përmbysur diktaturën.
Kjo është arsyeja pse regjimi ka intensifikuar goditjen e tij ndaj mbështetësve të Organizatës së Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK), forca kryesore e rezistencës së brendshme të vendit. Gjyqësori kohët e fundit dënoi me vdekje disa mbështetës të PMOI, duke përfshirë kampionin e boksit Mohammad Javad Vafaie Sani, Behrouz Ehsani dhe Mehdi Hassani.
Kjo goditje vjen mes një rritje alarmante të ekzekutimeve, me më shumë se 260 dënime çnjerëzore të kryera që nga korriku 2024 nën Presidentin Pezeshkian, ndërsa regjimi përshkallëzon represionin e tij në përgjigje të rritjes së mbështetjes publike për lëvizjet opozitare.
Duke e mbajtur regjimin përgjegjës dhe duke i dhënë fund taktikave të tij represive, komuniteti ndërkombëtar mund t’i shërbejë si njerëzimit brenda Iranit, ashtu edhe qëllimit më të gjerë të stabilitetit në të gjithë rajonin dhe botën.
