Rritja alarmante e ekzekutimeve të regjimit iranian, duke arritur mbi 1000 vetëm në vitin 2024, pasqyron një strategji të qëllimshme për të shtypur mospajtimin mes sfidave në rritje rajonale dhe të brendshme. Kjo statistikë e zymtë – që përfaqëson numrin më të lartë të ekzekutimeve në më shumë se tre dekada – përkon me pengesat ushtarake dhe strategjike të regjimit në Lindjen e Mesme, duke përfshirë zvogëlimin e ndikimit të përfaqësuesve të tij dhe rënien e aleancave kryesore.
Gati 47% e ekzekutimeve të vitit 2024 ndodhën në tremujorin e fundit të vitit, një periudhë e shënuar nga disfata rajonale, duke përfshirë rënien e qeverisë së Bashar al-Assad në Siri dhe dobësimin e Hezbollahut dhe militantëve kryesorë prokurë në Jemen dhe Palestinë. Këto pengesa gërryen ndikimin rajonal të Teheranit, duke ekspozuar dobësitë në projeksionin e tij të fuqisë.
Presidenti i regjimit, Masoud Pezeshkian, mandati i të cilit filloi në korrik 2024, kryesoi gati 70% të ekzekutimeve, shumë prej të cilave përfshinin individë që ishin në dënim me vdekje për vite me radhë. Koha – nën një të ashtuquajtur lider të moderuar gjatë ‘përdorimeve diplomatike’ për lehtësimin e sanksioneve – zbulon sesi regjimi sakrifikoi interesat afatgjata politike dhe ekonomike për t’i dhënë përparësi shqetësimeve të menjëhershme të sigurisë, duke shfaqur dëshpërimin e tij për të shtypur disidencën me çdo kusht.
Iran’s clerical regime has destroyed the country’s economy, revenues and environment and spent them on domestic suppression and provision of the IRGC’s endless expenses for waging wars and exporting terrorism to other countries in the region #1988Massacre#Iran pic.twitter.com/Id00sRkEVQ
— Maryam Rajavi (@Maryam_Rajavi) December 17, 2017
Ndëshkime çnjerëzore dhe shtypje publike
Përtej ekzekutimeve, gjyqësori iranian ka vazhduar praktikat barbare si amputimet dhe varjet publike. Në një rast tronditës, dy vëllezërve në burgun e Urmisë dhe dy të tjerëve në burgun e Qomit iu prenë gishtat. Këto dënime janë emblematike e strategjisë më të gjerë të regjimit për të ngjallur frikë tek popullsia, veçanërisht pasi vështirësitë ekonomike nxisin trazira.
Masa të tilla janë krejtësisht në kontrast me tolerancën e regjimit për korrupsionin e brendshëm. Zyrtarët e ekspozuar për skema masive përvetësimi ruajnë pozitat e tyre, duke theksuar një standard të dyfishtë që tjetërson më tej publikun.
For years, the Iranian Resistance has emphasized the need for the expulsion of the mullahs’ regime from Arab countries.
From the outset, the mullahs’ rule and their survival have been based on two pillars: suppression of freedoms and repression inside #Iran, and terrorism,… pic.twitter.com/4x8ZM7Dkxg— Maryam Rajavi (@Maryam_Rajavi) November 6, 2023
Pengesat dhe goditjet rajonale në vend
Rënia e qeverisë së Bashar al-Assad në Siri – një gur themeli i strategjisë rajonale të regjimit iranian – ilustron ndikimin në rënie të regjimit. Përfaqësuesit e Iranit, duke përfshirë Hezbollahun dhe Hamasin, kanë pësuar gjithashtu disfata të rëndësishme, duke ulur ndikimin e Teheranit në rajon. Këto humbje jo vetëm që kanë izoluar regjimin ndërkombëtarisht, por edhe kanë inkurajuar mospajtimin e brendshëm.
137 global leaders unite in an open letter condemning the #Iranian regime's human rights violations, suppression of protests, executions, and state terrorism.
– They also call for accountability for the 1988 massacre, and support NCRI President-elect @Maryam_Rajavi’s Ten-Point… pic.twitter.com/IGMXUeCqhw— NCRI-FAC (@iran_policy) June 28, 2024
Maryam Rajavi, Presidentja e zgjedhur e Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI), ka bërë thirrje për veprim global kundër regjimit. Ajo deklaroi, “Khamenei u drejtohet këtyre krimeve mesjetare për të shtypur kryengritjen e popullit që kërkon përmbysjen e regjimit. Megjithatë, këto mizori vetëm sa forcojnë vendosmërinë e rinisë së Iranit për të rrëzuar diktaturën.” Rajavi theksoi se negociatat me Teheranin duhet të kushtëzohen me përfundimin e ekzekutimeve dhe torturave dhe se udhëheqësit e regjimit duhet të mbajnë përgjegjësi për krimet kundër njerëzimit.
Nëse mund të nxirret ndonjë mësim nga kryengritja dhe përmbysja eventuale e diktatorit në Siri, është se asnjë nivel represioni, dhune ose një numër i madh i forcave të sigurisë nuk mund të shtypë pafundësisht një shoqëri të shqetësuar. Ky realitet është i dukshëm jo vetëm për regjimin, por edhe për popullin dhe rezistencën e tyre të organizuar, të cilët këmbëngulin në përpjekjet e tyre për të sjellë ndryshimin e regjimit në Iran.
