Më 13 maj 2025, Dhoma e Përfaqësuesve të SHBA-së miratoi H.Res. 166 me një shumicë të fortë dypartiake, duke shënuar një mbështetje të rëndësishme për aspiratat e popullit iranian për një Republikë demokratike, laike dhe pa armë bërthamore të Iranit. E mbështetur nga një shumicë përfaqësuesish nga të dy partitë kryesore, rezoluta dënon terrorizmin e regjimit iranian, luftërat rajonale me ndërmjetës dhe shtypjen e brendshme, ndërsa pohon legjitimitetin e vizionit demokratik të Rezistencës Iraniane. Kjo veprimtari legjislative pasqyron një konsensus në rritje në Uashington se politikat shkatërruese të regjimit iranian kërkojnë një ndryshim themelor në politikën e jashtme të SHBA-së, duke e përafruar atë me thirrjen e popullit iranian për liri dhe vetëvendosje.
Mbështetja e gjerë për rezolutën, përfshirë nga 11 kryetarë të komisioneve të Dhomës, udhëheqës demokratë në gjashtë komisione dhe anëtarë të komisioneve kyçe si Çështjet e Jashtme, Shërbimet e Armatosura, Buxheti dhe Inteligjenca, nënvizon rëndësinë e saj. Ajo sinjalizon një qëndrim të unifikuar përtej linjave partiake, duke njohur regjimin iranian si burimin kryesor të terrorizmit dhe paqëndrueshmërisë në Lindjen e Mesme. Duke miratuar H.Res. 166, Kongresi ka dërguar një mesazh të qartë se mbështetja për një Iran të lirë është një gur themeli i një politike të jashtme të shëndoshë, që tejkalon ndarjet partiake.
H.Res. 166 rezonon me kërkesat e popullit iranian, të shprehura gjatë kryengritjeve mbarëkombëtare në 2018, 2019 dhe 2022, të udhëhequra kryesisht nga gratë dhe të rinjtë. Këto protesta refuzuan si regjimin aktual teokratik ashtu edhe çdo kthim në diktaturë monarkike, duke advokuar për një republikë të bazuar në demokraci dhe pluralizëm. Rezoluta vërteton këto aspirata, duke pohuar se populli iranian kundërshton të gjitha format e sundimit autoritar dhe kërkon të përcaktojë fatin e vet përmes zgjedhjeve të lira, me votën e tyre si kriterin e vetëm për legjitimitetin politik.
Një tipar kyç i H.Res. 166 është mbështetja e saj për Këshillin Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI) dhe Planin e saj me Dhjetë Pika për të Ardhmen e Iranit, të artikuluar nga Presidentja e zgjedhur e NCRI-së, Maryam Rajavi. Ky plan skicon një udhërrëfyes për një Iran pas-teokracisë, duke theksuar votimin universal, zgjedhjet e lira, ekonominë e tregut, ndarjen e fesë nga shteti, barazinë gjinore dhe etnike, politikën e jashtme paqësore dhe qëndrimin pa armë bërthamore. Rezoluta vëren se plani ka fituar mbështetje të gjerë ndërkombëtare, i mbështetur nga mbi 4,000 parlamentarë, 243 anëtarë dypartiakë të Dhomës së SHBA-së, 33 asamble legjislative, 130 ish-udhëheqës botërorë dhe 80 laureatë të Nobelit. Duke njohur zyrtarisht këtë plan, Kongresi i jep legjitimitet të konsiderueshëm NCRI-së si një alternativë demokratike e qëndrueshme ndaj regjimit aktual.
Rezoluta gjithashtu trajton sigurinë e refugjatëve politikë iranianë në Ashraf 3, Shqipëri, ku jetojnë disidentë iranianë, nga të cilët mbi 900 janë ish-të burgosur politikë dhe dëshmitarë të mizorive të regjimit, përfshirë masakrën e vitit 1988 të deri në 30,000 të burgosurve politikë. H.Res. 166 bën thirrje që SHBA-ja dhe Shqipëria të sigurojnë mbrojtjen e tyre sipas Konventës së Gjenevës të 1951 dhe Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, duke mbrojtur të drejtat e tyre për jetë, liri, siguri dhe liri të shprehjes kundër përpjekjeve të vazhdueshme të regjimit për të goditur disidentët jashtë vendit.
H.Res. 166 refuzon qartazi politikat e mëparshme perëndimore të zbutjes, duke vërejtur dështimin e tyre gjatë 45 viteve të fundit për të ndryshuar sjelljen e regjimit iranian. Ajo pohon se zgjidhja e vetme e qëndrueshme për kërcënimet e regjimit është krijimi i një republike laike, demokratike, e udhëhequr nga populli iranian dhe Rezistenca e tyre e organizuar. Duke dënuar luftënxitjen e regjimit dhe duke lidhur mbështetjen për protestuesit iranianë me stabilitetin rajonal dhe global, rezoluta përafron politikën e SHBA-së me kauzën e lirisë në Iran.
Në përmbledhje, H.Res. 166 përfaqëson një pohim historik të luftës dekada të NCRI-së dhe aspiratave demokratike të popullit iranian. Ajo bën thirrje për llogaridhënie për regjimin e Teheranit dhe nxit veprime të mëtejshme ndërkombëtare për të mbështetur kërkimin e Iranit për një të ardhme të lirë dhe demokratike, duke përforcuar mesazhin se ndryshimi i brendshëm është çelësi për paqen dhe stabilitetin e qëndrueshëm në rajon.
