Strategjia e Khameneit pas 7 tetorit: Ndikimi njëvjeçar i konfliktit të Gazës

143
Strategjia e Khameneit pas 7 tetorit: Ndikimi njëvjeçar i konfliktit të Gazës në rolin rajonal të Iranit
Mbetjet e një rakete iraniane në shkretëtirën Negev pranë Aradit, më 2 tetor 2024 (AFP)

Strategjia e Khameneit në përgjigje të presioneve rajonale

Lufta në rajon po zgjerohet dhe forcat përfaqësuese të regjimit iranian janë në rrezik. Shumë prej arritjeve të kahershme të Iranit ose kanë humbur ose janë në prag të humbjes. Pyetja është: Çfarë mund të bëjë Khamenei (udhëheqësi suprem) në një situatë të tillë?

Udhëheqësi suprem i Iranit besonte se pas sulmit të 7 tetorit, lufta do të përfundonte shpejt dhe ai do të njihej si kujdestari i rajonit dhe një qeveri e fuqishme. Ai shpresonte se ky status do t’i lejonte atij të rriste hapësirën e pajtimit dhe të zgjaste jetën e regjimit të tij.

Megjithatë, ndërsa jemi pranë përvjetorit të parë të luftës së Gazës, shumë nga iluzionet e Khameneit janë zbehur dhe situata është bërë aq e vështirë për të, saqë ai u tha forcave të tij përfaqësuese dhe Gardës Revolucionare të “shtrëngojnë rripat”.

Fjalimi i Khameneit gjatë lutjeve të së premtes

Në regjimin iranian, gjithçka, përfshirë urdhrin për të sulmuar, vjen nga lideri suprem. Kjo është arsyeja pse, pas pengesave të fundit dhe mosveprimit të regjimit, të gjithë sytë brenda regjimit dhe përfaqësuesit e tij u kthyen te Khamenei. Si kundërpërgjigje, ai vendosi të lëshonte 200 raketa për të larguar vëmendjen, pa shkaktuar asnjë viktimë.

Udhëheqësit suprem i duhej gjithashtu të rriste moralin e forcave të regjimit të tij duke përdorur burime të konsiderueshme financiare, të marra nga populli iranian, për të organizuar një turmë të madhe në tubim. Kjo shfaqje kishte për qëllim të tregonte se regjimi ende mund të mobilizonte forcat e tij dhe t’i dërgonte një mesazh popullit: Mos mendoni për rebelim apo përmbysje të sistemit në mes të kaosit aktual.

Çfarë bëri regjimi për të organizuar fjalimin e Khameneit?

Për të organizuar këtë fjalim, regjimi nisi një përpjekje masive mobilizimi. Shumë njerëz u transportuan në këtë ngjarje nga qytetet dhe fshatrat e afërta, me të gjitha shpenzimet e mbuluara nga regjimi. Media shtetërore u fokusua kryesisht në shfaqjen e imazheve të turmës. Masoud Pezeshkian, presidenti i ri, shprehu hapur qëllimet: “Ne presim që kjo ceremoni të jetë një shfaqje e fuqisë, forcës dhe unitetit”. Një përkrahës tjetër i Khameneit, Ataollah Mohajerani, tha: “Sot në lutjet e së Premtes, do të dëshmoni një shenjë të lavdisë hyjnore!”

Megjithatë, nga frika e ndonjë trazire gjatë kësaj shfaqjeje “fuqie”, regjimi ngadalësoi ndjeshëm shpejtësinë e internetit, vendosi 38,000 forca sigurie për të bllokuar rrugët, ngriti postblloqe në të gjithë Teheranin dhe përdori qen të stërvitur për të inspektuar të gjithë zonën.

Pikat kryesore të fjalimit të liderit suprem:

  1. Udhëheqësi suprem u bëri thirrje vendeve dhe kombeve islamike që të shtrëngojnë rripin e mbrojtjes nga Afganistani në Jemen, nga Irani në Gaza dhe Liban.
  2. Ai mbrojti sulmin e Hamasit të 7 tetorit, duke e përshkruar atë si një lëvizje korrekte, logjike, ligjore dhe ndërkombëtare, duke theksuar legjitimitetin e kauzës palestineze.
  3. Udhëheqësi suprem pohoi se askush nuk ka të drejtë të kritikojë Hezbollahun për mbështetjen e Gazës dhe kryengritjes palestineze, pasi kjo ishte detyrë e tyre.
  4. Ai i justifikoi sulmet me raketa të regjimit si legjitime dhe të ligjshme, duke deklaruar se ata do të vazhdojnë të përgjigjen pa vepruar me nxitim.

Çfarë po përpiqet të arrijë Udhëheqësi Suprem?

Udhëheqësi suprem është bllokuar në nxitjen e tij të luftës dhe e di se duhet të paguajë çmimin për dështimin e tij strategjik. Megjithatë, ai po mundohet ta ulë sa më shumë këtë kosto. Hapi i parë në këtë reduktim është ndalimi i sulmeve ndaj forcave të tij përfaqësuese dhe, në hapin e dytë, rindërtimi i tyre. Për ta arritur këtë, ai ka nisur negociatat e paqes me SHBA-në në Katar, të ndërmjetësuara nga kombet arabe, me ndihmën e Masoud Pezeshkian dhe Abbas Araghchi. Në të njëjtën kohë, ai vazhdoi sulmet me raketa për të demonstruar se ai kishte ende forcë dhe nuk e kishte dobësuar ndjeshëm balancën e fuqisë.

Brenda, makineria e ekzekutimit të regjimit mbetet aktive, me 16 ekzekutime të reja që ndodhën brenda dy ditëve pas sulmeve me raketa. Nën sundimin e Pezeshkianit, numri i ekzekutimeve arriti në 240, nëntë prej të cilëve ishin gra.

Në përmbledhje:

  1. Udhëheqësi suprem po përpiqet të nxjerrë veten dhe regjimin e tij nga rrënojat e goditjeve të fundit, duke rritur moralin e forcave të tij të sigurisë dhe duke u treguar përfaqësuesve të tij se nuk i ka braktisur ato.
  2. Duke mobilizuar forcat dhe duke bërë një shfaqje force, lideri suprem i dërgoi një mesazh publikut se regjimi nuk ishte dobësuar, duke dekurajuar çdo mendim rebelimi. Ai kujtoi gjithashtu të vetmen rezistencë të organizuar mbarëkombëtare se ata i kishin mbijetuar goditjeve shkatërruese të viteve 1980 pa u përmbysur.
  3. Prioriteti i vetëm i Khameneit është ruajtja e regjimit. Ai e di se forcat e jashtme nuk përbëjnë një kërcënim përmbysjeje, por se populli iranian dhe rezistenca e organizuar janë në gjendje të ndezin një revolucion. Pavarësisht se është i përfshirë në nxitjen e luftës rajonale dhe pasojat e saj, fokusi i tij kryesor mbetet i brendshëm, duke siguruar që humbjet e fundit të mos nxisin një kryengritje brenda Iranit.