Që në ditët e para të sundimit të tij, Khomeini, themeluesi i regjimit iranian, imponoi një teokraci represive mbi popullin e Iranit. Politikat e tij reaksionare dhe luftarake zhytën pjesë të gjera të Lindjes së Mesme në kaos, pasiguri dhe gjakderdhje – një trashëgimi e vazhdueshme.
Pas luftës shkatërruese tetëvjeçare me Irakun (1980–1988), e cila mori jetën e një milion iranianësh, regjimi themeloi Forcën Quds, një divizion i Korpusit të Gardës Revolucionare (IRGC). Forca Quds ka për detyrë të orkestrojë terrorizmin dhe të nxisë konfliktet në të gjithë rajonin, duke përfshirë në Irak, Siri, Jemen, Afganistan, Pakistan, Liban dhe Palestinë. Forca Quds i kishte kushtuar një njësi të specializuar secilit prej këtyre vendeve.
Regjimi iranian përdor një strategji të dyfishtë: ndërsa përfaqësuesit e tij nisin sulme dhe marrin mbështetje financiare, logjistike dhe ushtarake nga Teherani, regjimi mohon përfshirjen e drejtpërdrejtë, duke u shtirur si të pafajshëm dhe duke pretenduar se këto grupe veprojnë në mënyrë të pavarur. Ky dyfishim synon të zgjasë mbijetesën e tij dhe të pozicionojë regjimin për të ndezur konflikte të mëtejshme në të ardhmen.
Në tetor 2023, në ditën e parë të konfliktit të ri të Lindjes së Mesme, Rezistenca iraniane deklaroi se regjimi iranian ishte koka e gjarprit të luftënxitësve në rajon. I konfrontuar me kryengritjet mbarëkombëtare të 2022-ës dhe në prag të kolapsit, regjimi iu drejtua një konflikti të jashtëm për të parandaluar shpërthimin e një kryengritjeje tjetër dhe përmbysjen e saj nga populli dhe Rezistenca iraniane.
Objektivi i Ali Khameneit, udhëheqësit suprem të mullahëve, në nxitjen e luftës, është të vonojë rënien e regjimit në duart e popullit iranian dhe rezistencës së tij të organizuar.
Çelësi për t’i dhënë fund luftënxitjes rajonale
Epiqendra e terrorizmit dhe koka e gjarprit të luftënxënësve qëndron në Teheran. Regjimi iranian ka shfrytëzuar kauzën palestineze për të ndezur flakët e konfliktit, duke tradhtuar vazhdimisht palestinezët dhe udhëheqësit e tij, duke përfshirë Yasser Arafat dhe Mahmoud Abbas, përmes komploteve dhe tradhtisë.
Në të kundërt, Rezistenca iraniane duke përsëritur rolin luftarak të regjimit klerikal në çështjen palestineze, thekson se mbështetja e aspiratave legjitime të popullit palestinez kërkon mbështetjen e Autoritetit Palestinez, të udhëhequr nga Presidenti Mahmud Abbas dhe organizatës Fatah.
Sot, një vit më vonë, njohja ndërkombëtare e rolit të Teheranit në nxitjen e konflikteve është rritur. Ministrja e Jashtme gjermane Annalena Baerbock kohët e fundit deklaroi: “Tani është plotësisht e qartë se regjimi iranian qëndron pas këtyre sulmeve”. Anëtarë të lartë të Bundestagut të Gjermanisë e kanë përshkruar në mënyrë të ngjashme regjimin iranian si “përçarësin më të madh të paqes në Lindjen e Mesme”.
Për vite me radhë, Rezistenca iraniane u ka kërkuar kombeve të rajonit të bashkohen me popullin e Iranit dhe rezistencën e tij të organizuar për të formuar një front të përbashkët kundër regjimit. Një unitet i tillë është thelbësor për çlirimin e Iranit dhe rajonit nga plaga e ekstremizmit fetar, terrorizmit dhe luftënxitësit të regjimit klerikal.
Ashtu si populli iranian nuk mund të arrijë lirinë dhe demokracinë pa përmbysur regjimin, rajoni dhe bota nuk mund të arrijnë paqen dhe stabilitetin nëse nuk përballet epiqendra e terrorizmit dhe konfliktit – regjimi klerik në Teheran.
Për të arritur këtë:
- IRGC duhet të përcaktohet zyrtarisht si organizatë terroriste.
- Këshilli Kombëtar i Rezistencës së Iranit (NCRI), i cili mbron një Iran të lirë dhe demokratik, duhet të njihet si një alternativë legjitime ndaj regjimit që mbron miqësinë, unitetin dhe paqen, duke ofruar shpresë për një të ardhme më të ndritshme për Iranin dhe bota.
