Udhëheqja e Iranit po lëshon paralajmërime gjithnjë e më urgjente për dobësitë e brendshme, duke reflektuar frikën në rritje për një shpërthim shoqëror mes sfidave ideologjike, kulturore dhe ekonomike. Në deklaratat zyrtare të fundit, klerikë të lartë dhe figura të regjimit kanë theksuar rolin kyç të institucioneve fetare në përballjen me atë që ata e përshkruajnë si një valë e paprecedentë e kërcënimeve të huaja dhe të brendshme.
Në një mesazh të lexuar gjatë përkujtimit të njëqindvjetorit të seminarit të Qom-it, Lideri Suprem i regjimit, Ali Khamenei, nënvizoi rolin e seminarit si “vija e parë në përballjen me kërcënimet e armikut në arena të ndryshme”. Duke afirmuar rëndësinë e seminarit, Khamenei pranoi presionin në rritje me të cilin po përballet. “Këto qindra artikuj, revista, ligjërata publike dhe programe televizive… nuk mund të përmbushin misionin e komunikimit të qartë dhe efektiv përballë fluksit të insinuatave mashtruese,” paralajmëroi ai. Mesazhi i tij sinjalizon alarmin për aftësinë e narrativave të jashtme për të depërtuar në shoqërinë iraniane, veçanërisht mes të rinjve, pavarësisht aparatit të gjerë propagandistik të regjimit.
Khamenei u bëri thirrje udhëheqësve të seminarit të neutralizojnë “insinuatat dashakeqe” që, sipas tij, ishin krijuar për të bërë që klerikët e rinj të humbasin shpresën për të ardhmen e sistemit islamik të Iranit. Theksi i tij në rolin proaktiv të seminarit nxjerr në pah frikën e regjimit se shkëputja ideologjike brenda qarqeve klerikale mund të gërryejë themelet e autoritetit të tij.
Së bashku, këto deklarata pasqyrojnë një klasë sunduese të preokupuar me një hendek ideologjik që po zgjerohet mes saj dhe shoqërisë. Pavarësisht projektimit të forcës, udhëheqësit e Iranit duken gjithnjë e më të alarmuar nga forcat – kulturore, teknologjike, ekonomike dhe gjenerationale – që kërcënojnë të minojnë kontrollin e tyre. Ankthi i tyre shtohet nga shenjat e dobësimit të vendosmërisë brenda radhëve të tyre, pasi forcat e sigurisë së brendshme dhe përfaqësuesit rajonalë luftojnë me rënie morale dhe besnikëri të lëkundur. Thirrja e vazhdueshme për vigjilencë ideologjike sugjeron një regjim të ndjekur nga mundësia që një valë tjetër trazirash mund të shfaqet – jo vetëm nga një popullsi e zhgënjyer, por edhe nga çarjet që po formohen brenda aparatit të tij të sigurisë.
