Rezistenca iraniane po përjeton një rritje të aktivitetit ndërsa vendi po përballet me krizat e regjimit të brendshëm. Kryengritja e vitit 2020 ka prishur ekuilibrin delikat midis shoqërisë iraniane dhe regjimit në pushtet, duke bërë që Ali Khamenei të kërkojë rivendosjen ose të paktën shfaqjen e stabilitetit. Regjimi ka përdorur taktika brutale si ekzekutimet dhe vrasjet e synuara të të burgosurve politikë për të rrënjosur frikën dhe për të shtypur mospajtimin. Arrestimet dhe gjyqet simuluese kanë nxitur më tej tensionet në vend. Për më tepër, regjimi ka nisur sulme kimike në shkollat e vajzave në një përpjekje për të frikësuar avangardën e kryengritjes.
Për të larguar vëmendjen nga problemet e tij të brendshme, regjimi është angazhuar në manovra ndërkombëtare. Ajo ka nxitur perspektivën e normalizimit të marrëdhënieve me vendet fqinje. Zyrtarë të lartë kanë nisur udhëtimet jashtë vendit, duke premtuar rritje të aktiviteteve ekonomike. Megjithatë, ekspertët janë skeptikë për përfitimet e mundshme për shkak të natyrës fundamentaliste të regjimit, historisë së terrorizmit dhe agresionit.
Ndërkohë vetë regjimi po përballet me kriza të shumta që nuk i fsheh dot. Shkarkimi i Ali Shamkhani, një zyrtar i lartë i sigurisë, dhe tre ministrave nga qeveria e Ebrahim Raisi nxjerr në pah trazirat e brendshme. Tensioni mes Parlamentit dhe administratës Raisi nënvizon problemet e rrënjosura të thella me të cilat përballet regjimi. Për më tepër, rritja e inflacionit dhe e çmimeve përbëjnë një kërcënim të rëndësishëm për popullsinë e varfër, duke nxitur potencialisht kryengritjen e ardhshme.
Mes këtyre krizave të brendshme, rezistenca iraniane është bërë gjithnjë e më aktive. Njësitë e Rezistencës vazhdojnë operacionet e tyre të guximshme pavarësisht goditjeve dhe valës së ekzekutimeve. Rezistenca ka fituar gjithashtu mbështetje ndërkombëtare, me 111 liderë botërorë që nënshkruan një letër ku shprehin solidaritetin dhe angazhimin për kauzën e saj. Takimi i Maryam Rajavit në Parlamentin Evropian ngriti ndërgjegjësimin dhe mori mbështetje të mëtejshme nga ligjvënësit evropianë. Një seancë dëgjimore e Kongresit në Dhomën e Përfaqësuesve të SHBA-së i lejoi politikëbërësit të angazhoheshin me përfaqësuesit e rezistencës dhe të mësonin për taktikat shtypëse të regjimit.
Për më tepër, organet legjislative në vende të ndryshme, duke përfshirë Skocinë, Islandën, Irlandën e Veriut, Slloveninë, Gjenevën dhe Uellsin, kanë shprehur mbështetjen e tyre për rezistencën. Ata e njohin rezistencën si një forcë legjitime që lufton për demokracinë dhe të drejtat e njeriut në Iran. Ky miratim ndërkombëtar forcon pozitën e rezistencës dhe përforcon idenë se ndryshimi duhet të vijë nga brenda Iranit.
Si përfundim, kryengritja e vitit 2022 e ka bërë regjimin e Khameneit më të brishtë se kurrë më parë. Duke luftuar për të mbajtur së bashku një regjim të ndarë të paprecedentë, ai përpiqet në mënyrë të dëshpëruar të mbajë nën kontroll një shoqëri shpërthyese, ndërkohë që frikëson komunitetin ndërkombëtar me terror. Ndërkohë, Rezistenca iraniane këmbëngul në përpjekjet e saj për të minuar regjimin si nga brenda ashtu edhe nga jashtë, me synimin për t’u paraqesë provat bindëse popullit të Iranit dhe komunitetit ndërkombëtar se ndryshimi transformues mund të realizohet.
