Aktivistët iranianë kanë bërë thirrje për arrestimin e Ebrahim Raisi, presidentit të regjimit iranian që para se ai të merrte detyrën në gusht. Drejtuesit e atyre thirrjeve janë të mbijetuarit dhe familjet e viktimave të masakrës së regjimit në 1988 të të burgosurve politikë. Mbi 30,000 të burgosur politikë besohet se janë ekzekutuar gjatë rreth tre muajve të atij viti, me rreth 90 përqind të viktimave që ishin anëtarë ose mbështetës të grupit kryesor opozitar pro-demokratik, Organizatës Muxhahedine Popullore të Iranit (PMOI/MEK ).
Këshilli Kombëtar i Rezistencës së Iranit ka organizuar një numër konferencash dhe tubimesh muajt e fundit për të nxjerrë në pah masakrën e vitit 1988, prejardhjen kriminale të Raisi dhe ndikimin e saj të mundshëm në sjelljen e ardhshme të administratës së tij. Si një nga katër anëtarët në një panel gjatë masakrës së vitit 1988 që u bë i njohur si “komisioni i vdekjes”, Raisi ishte një nga autorët kryesorë të asaj masakre. Ai gjithashtu ka mbetur si një nga mbrojtësit kryesorë të tij vitet e fundit, madje duke e karakterizuar fetvën themelore nga Udhëheqësi Suprem i atëhershëm Ruhollah Khomeini si një përcjellje e padiskutueshme e vullnetit të Zotit.
Ajo fetva deklaroi se mbështetja e MEK përbënte “armiqësi kundër Zotit” dhe vendosi vdekje për ta. Në të paktën një nga konferencat e fundit të NCRI -së, studiuesit juridikë evropianë argumentuan se gjuha e fetvës komunikon synimin e regjimit për të zhdukur komunitete të tëra të myslimanëve të moderuar, ideologjia e të cilëve përbënte një kërcënim për atë të mullahëve. Kjo duket se do ta bëjë masakrën e vitit 1988 një shembull gjenocidi, dhe Raisin një autor të shquar të atij krimi.
Ky vlerësim nënvizon qëndrueshmërinë ligjore të thirrjeve të vazhdueshme të aktivistëve iranianë për arrestimin e Raisi. Parimi i juridiksionit universal lejon që çdo vend të ndjekë krime si gjenocidi në vend, edhe nëse ato krime kanë ndodhur diku tjetër nga duart e individëve, përndryshe nuk i nënshtrohen atij juridiksioni. Nuk duhet të ketë asnjë dyshim për përshtatshmërinë e atij parimi në rastet kur gjenocidi ka mbetur i pandëshkuar për më shumë se 30 vjet, më së shumti kur autorët e atij gjenocidi janë shpërblyer nga qeveria e tyre me poste përfshirë presidencën.