Më 17 shkurt, në fjalimin e tij të fundit, udhëheqësi suprem i regjimit Ali Khamenei ekspozoi cenueshmërinë kryesore të regjimit – jo kërcënimet e jashtme ushtarake, por pakënaqësinë në rritje të popullit iranian. Duke iu drejtuar një audiencë të zgjedhur me kujdes nën maskën e një takimi me “popullin e Azerbajxhanit Lindor”, Khamenei hodhi poshtë mundësinë e ndërhyrjes së huaj, ndërsa pranoi krizën ekzistenciale të shkaktuar nga opozita vendase.
Khamenei pohoi me besim se Irani nuk përballet me kërcënime të jashtme ushtarake, duke u mburrur se aftësitë mbrojtëse të regjimit janë në një “nivel elitar” dhe se “si miqtë ashtu edhe armiqtë” e njohin forcën e tij. “Çështja sot nuk është një kërcënim ushtarak,” pohoi ai, duke sinjalizuar se regjimi klerik ka siguruar pozicionin e tij kundër luftës konvencionale nëpërmjet viteve të konflikteve e përfaqësuesve rajonalë dhe forcimi ushtarak. Ai siguroi audiencën e tij se “nga këndvështrimi i mbrojtjes së fortë, nga këndvështrimi i kërcënimeve harduerike nga armiku, nuk kemi asnjë shqetësim apo problem. Sot, si ne ashtu edhe armiqtë tanë e dimë se Irani është në një nivel të lartë aftësie për t’iu kundërvënë kërcënimeve të forta.”
Megjithatë, në kontrast të plotë me këtë bravado, shqetësimi i vërtetë i Khameneit u shfaq kur ai paralajmëroi për “luftë të butë” – një term që ai përdori për të përshkruar mospajtimin e brendshëm dhe atë që ai e sheh si manipulim të armikut të opinionit publik. Ai pranoi se “krijimi i dyshimit për parimet thelbësore të Revolucionit Islamik” është fusha e vërtetë e betejës, duke pranuar se dobësia më e madhe e diktaturës klerikale është skepticizmi në rritje brenda shoqërisë iraniane. Ai paralajmëroi se “armiku synon të krijojë përçarje, të ngjall dyshime në besimet themelore të revolucionit dhe të dobësojë qëndrueshmërinë e popullit në qëndrimin kundër kundërshtarëve”.
Në një pranim të mrekullueshëm të cenueshmërisë, ai u kërkoi forcave të regjimit që të kundërshtonin këtë të ashtuquajtur “luftë të butë” duke përforcuar përpjekjet propagandistike. “Armiku nuk ka pasur sukses deri më tani”, pohoi ai, “por ne nuk duhet të lejojmë që kjo skemë të hyjë në fuqi në të ardhmen”. Më pas ai iu drejtua mediave të kontrolluara nga shteti, institucioneve kulturore dhe aparatit të sigurisë, duke i nxitur ata që të kundërshtojnë këtë luftë psikologjike të perceptuar duke prodhuar përmbajtje, duke kontrolluar narrativat dhe duke siguruar që “armiqtë të mos depërtojnë në mendjet e njerëzve”. Apeli i tij ndaj makinës propagandistike të regjimit ishte një pranim i nënkuptuar se besnikëria ideologjike në radhët e tij po dobësohet.
Shqetësimi i Khameneit për moralin midis forcave të tij ishte i dukshëm gjatë gjithë fjalimit të tij. Ai e përshkroi “dyshimin dhe hezitimin” si mjete të armikut dhe këmbënguli se “rinia nuk duhet të lëkundet nga pëshpëritjet e dëshpërimit”. Megjithatë, sigurimet e tij të përsëritura tradhtuan shqetësimin në rritje të regjimit klerik në lidhje me mospajtimin e brendshëm, veçanërisht midis forcave të tij të sigurisë. Në një përpjekje për të mbledhur besimin, ai vuri në dukje festimet e përvjetorit të 10 shkurtit, duke pretenduar se ato demonstruan mbështetje të palëkundur publike. “Ku tjetër në botë shihni turma kaq masive që përkujtojnë një revolucion pas 46 vjetësh?” pyeti ai, duke dështuar të pranojë shtrëngimin dhe stimujt e përhapur të përdorur për të siguruar pjesëmarrjen.
Në vend që të ofronte zgjidhje, Khamenei u përpoq të zhvendoste fajin, duke i bërë thirrje aparatit mediatik të regjimit dhe “rinisë aktive në hapësirën kibernetike” për të kundërshtuar narrativat e huaja. Thirrja e tij për “prodhim të përmbajtjes” për të luftuar “propagandën e armikut” nënvizon mbështetjen e regjimit në mesazhet e prodhuara në vend që të adresojë shkaqet rrënjësore të zhgënjimit publik.
Fjalimi i Khameneit nxori një realitet të pamohueshëm: mbijetesa e diktaturës klerikale nuk kërcënohet më nga veprimi ushtarak i huaj, por nga vetë njerëzit që ajo qeveris. Një regjim që duhet t’i bëjë thirrje vazhdimisht makinës së tij propagandistike për të mbajtur kontrollin, në thelb është duke pranuar se po humbet kontrollin e tij. Kur shqetësimi më i madh i një qeverie nuk është një kundërshtar i jashtëm, por qytetarët e saj që vënë në dyshim legjitimitetin e saj, kjo sinjalizon një gërryerje të moralit, kapitalit social dhe stabilitetit institucional. Fakti që Khamenei i kushtoi një pjesë të konsiderueshme të fjalimit të tij grumbullimit të forcave të tij kundër “luftës së butë” sugjeron se edhe brenda radhëve të regjimit, besimi në jetëgjatësinë e tij është në nivelin më të ulët historik.
