Aksidenti tragjik i minierave në Tabas mori të paktën 50 jetë, dhjetëra ende të zhdukur

Nga
Shkrimtar i stafit
-
279

Aksidenti tragjik i minierave në Tabas mori të paktën 50 jetë, dhjetëra ende të zhdukur

Të paktën 50 minatorë kanë humbur jetën në një shpërthim shkatërrues në minierën e qymyrit Madanjou në Tabas, provincën e Khorasanit Jugor, Iran. Incidenti vdekjeprurës, i cili ndodhi natën e 21 shtatorit, është një tjetër kujtesë e ashpër e neglizhencës dhe mospërfilljes së gjatë të regjimit iranian për sigurinë e punëtorëve. Ndërsa ekipet e shpëtimit vazhdojnë të kërkojnë për 24 punëtorë që mbeten të bllokuar, tragjedia ekspozon dështimin sistematik të regjimit klerik për të mbrojtur punëtorët e tij, veçanërisht në sektorin e vështirë të minierave.

Sipas raporteve zyrtare, shpërthimi u shkaktua nga një lëshim i papritur i gazit të metanit në dy tunele, duke i mbytur minatorët në vend që të shkaktonte një zjarr apo shembje. Punëtorët në kohën e shpërthimit u lanë të vdisnin në ato që shumë i konsiderojnë si rrethana të parandalueshme, nëse ishin zbatuar masat e duhura të sigurisë.

Guvernatori i Khorasanit të Jugut konfirmoi numrin në rritje të vdekjeve, me 17 punëtorë të lënduar të transportuar në spitalet lokale. Megjithatë, reagimi i menjëhershëm i regjimit, i përbërë kryesisht nga premtime të paqarta dhe hetime të vonuara, ka bërë pak për të shuar zemërimin publik. Kushtet e vështira në terren, të përkeqësuara nga akumulimi i gazit toksik, kanë penguar përpjekjet e shpëtimit, me 40 ekipe të specializuara që përpiqen të arrijnë ata që ende janë të bllokuar thellë në tunelet 750 metra të gjatë të minierës.

Trashëgimia e neglizhencës industriale e regjimit klerikal është e mirë-dokumentuar, me aksidente të përsëritura në miniera që kanë marrë qindra jetë gjatë dekadës së fundit. Pavarësisht pretendimeve të qeverisë për inspektime të shtuara të sigurisë, numri i viktimave është rritur vetëm, duke reflektuar mosinteresimin e regjimit për zbatimin e standardeve të sigurisë në vendin e punës. Fatkeqësia e Madanjou pasqyron incidentet e së kaluarës, siç ishte shembja e tmerrshme e minierës Zemestan-Yurt në vitin 2017, ku u vranë 43 minatorë. Megjithatë, në mënyrë tipike, regjimi nuk arriti të mbajë askënd përgjegjës.

Masoud Pezeshkian, presidenti i regjimit, aktualisht duke udhëtuar për në Nju Jork, ofroi ngushëllime boshe ndërsa urdhëroi ministrat të vizitonin Tabasin dhe të “hetonin” incidentin. Por shumë iranianë janë të ngopur me fjalët e zbrazëta të regjimit. Realiteti është i qartë: shpërfillja e vazhdueshme e regjimit iranian për jetën njerëzore, veçanërisht për klasën punëtore, qëndron në qendër të kësaj dhe shumë tragjedive të tjera të parandalueshme.

Sektori i minierave iraniane, megjithëse i pasur me burime, është një kurth vdekjeje për punëtorët që rrezikojnë jetën e tyre çdo ditë, me pak ose aspak mbrojtje nga qeveria. Sipas raporteve, 2115 punëtorë vdiqën në aksidente në vendin e punës në vitin 1402 sipas kalendarit persian (mars 2023-mars 2024), një rritje prej 11.3% krahasuar me një vit më parë. Këto statistika të zymta nxjerrin në pah një regjim të përqendruar më shumë në financimin e sipërmarrjeve të tij ushtarake dhe paraushtarake sesa garantimin e sigurisë bazë të fuqisë së tij punëtore.

Mospërfillja e regjimit për jetët e njerëzve të tij, veçanërisht të punëtorëve të tij, reflektohet në mungesën e zbatimit edhe të standardeve minimale të sigurisë. Mungesa e sindikatave të pavarura do të thotë që minatorët dhe punëtorët e tjerë nuk kanë zë për të kërkuar kushte më të mira. Goditja e regjimit ndaj disidencës, qoftë nga lëvizjet punëtore apo opozita politike, ka siguruar që tragjedi të tilla do të vazhdojnë nëse nuk realizohet ndryshimi sistemik.

ARTIKUJ TË NGJASHËMMË SHUMË NGA AUTORI