Kanë kaluar 40 ditë nga fatkeqësia tragjike e minierës së qymyrit në Tabas, ku 53 minatorë punëtorë humbën jetën thellë nën tokë.
Lidhur me gjendjen e minatorëve që i mbijetuan këtij incidenti fatal, gazeta e lidhur me qeverinë Shargh shkruante më 31 tetor, “Dyzet ditë pas fatkeqësisë që mori jetën e 52 minatorëve në minierën e Tabasit, viktimat nga Madanjo tani po vuajnë nga dhimbje të forta të frymëmarrjes dhe mushkërive.Të rinjtë që për shkak të dhimbjeve të vazhdueshme të kokës nuk mund të kryejnë asnjë punë, madje as vozitje të thjeshtë; disa ende luftojnë me nivele shumë të ulëta të vetëdijes dhe humbjes së kujtesës pas 40 ditësh.”
Gjendja e familjeve të viktimave, të cilët humbën bukën e gojës në fatkeqësinë e minierës së Tabasit, është qartësisht e rëndë.
Në këto rrethana, Kryetari i Parlamentit, Mohammad Bagher Ghalibaf, vizitoi Tabasin në ditën e 40-të pas katastrofës. Fjalët e tij vetëm sa e thelloi dhimbjen e të ndjerit dhe të plagosurit. Komentet e Ghalibaf i kthyen garancitë për standardet e sigurisë së punëtorëve dhe sigurinë e punës në premtime boshe. Ai në mënyrë të paqartë deklaroi: “Nuk po them që të mbyllim minierat që punëtorët tanë të vijnë dhe të thonë “Jo, jo! Ne jemi të gatshëm të punojmë në kushte të pasigurta, por mos e mbyllni minierën, ne kemi nevojë për punë… Asnjë minierë nuk duhet të funksionojë pa përfitim ekonomik, por kjo nuk do të thotë që ta mbyllim!”.
Ndërkohë që këto deklarata skandaloze zbulojnë shumë të vërteta, është e rëndësishme të theksohet se pas katastrofës së minierës së Tabasit, zyrtarët e minierës, pa u përballur me asnjë përgjegjësi dhe pa adresuar shkaqet e tragjedisë, i detyruan punëtorët të kthehen në tunelet e rrezikshëm. Kur punëtorët protestuan dhe dolën në grevë, miniera u mbyll dhe u thanë të shkonin dhe të merrnin pensionet e tyre nga sigurimet e punëtorëve. Me fjalë të thjeshta, atyre iu dha zgjedhja midis vdekjes në minierë ose vdekjes nga uria. Kjo kuptohej mirë pasi edhe nëse paguhej, sigurimi i punëtorëve ishte më pak se gjysma e pagave të tyre – paga që tashmë ishin më pak se një e katërta e kufirit të varfërisë. Kështu, punëtorët u detyruan të ktheheshin në të njëjtat thellësi vdekjeprurëse, të errëta dhe toksike nga ku ishin nxjerrë trupat e grimcuar të 53 vëllezërve dhe të dashurve të tyre vetëm disa ditë më parë.
Për të kuptuar mashtrimin në deklaratat e Kryeparlamentarit gjatë përkujtimit të 40-ditëshit, mjafton të kujtojmë se më 22 tetor, në një seancë parlamentare, Ghalibaf pranoi se shkalla mesatare e vdekjeve në minierat e qymyrit në mbarë botën është një për 10 milionë ton nxjerrje. ndërsa në Iran, është 3.5 vdekje për milion ton, 35 herë më shumë se mesatarja globale.
Sipas burimeve qeveritare, në vend ka miniera me kushte “njëqind herë më të këqija dhe më të rrezikshme se miniera e Tabasit”. Midis 2017 dhe 2021, u raportuan rreth 8,000 incidente minerare, duke theksuar mungesën e mbikëqyrjes mbi minierat dhe sigurinë e punëtorëve.
Në të vërtetë, nën këtë regjim, jeta njerëzore, veçanërisht jeta e të privuarve dhe punëtorëve, nuk ka asnjë vlerë; ato shihen vetëm si mjete për të prodhuar “vlerë të shtuar”. Ky trajtim çnjerëzor intensifikon zemërimin e të shtypurve dhe nxit vendosmërinë e popullit të guximshëm të Iranit për t’u ngritur dhe për të përmbysur regjimin.
