Plani i NCRI mbi Marrëdhëniet ndërmjet fesë dhe shtetit përfaqëson përgjigjen e këshillit ndaj përvojës së fashizmit fetar dhe tiranisë brutale të imponuar nën maskën e Islamit.
Ky plan, i miratuar nga NCRI në nëntor 1985, thotë se “asnjë fe apo besim nuk do të zotërojë ndonjë të drejtë apo privilegj të veçantë, në asnjë rrethanë”. Në të njëjtën kohë, ai mbështet “lirinë e feve dhe besimeve”.
Plani NCRI kundërshton me vendosmëri fenë e detyrueshme dhe detyrimin fetar, duke hedhur poshtë çdo formë të “diskriminimit, privilegjit apo detyrimit politik dhe social” të justifikuar në emër të Islamit.
Platforma e NCRI, e miratuar në vitin 1981, thekson “barazinë e të drejtave politike dhe sociale për të gjithë qytetarët” dhe eliminimin e “të gjitha privilegjeve gjinore, etnike dhe ideologjike”.
Në të vërtetë, vetë krijimi i këtij këshilli dhe marrëdhëniet ndërmjet anëtarëve të tij përfaqësojnë një model praktik të ndarjes së fesë nga shteti, si dhe një republikë të lirë dhe të barabartë.
Plani i NCRI mbi Marrëdhëniet ndërmjet fesë dhe shtetit u miratua në nëntor 1985. Nga njëra anë, ai pohon se “asnjë fe apo besim nuk njihet se ka ndonjë të drejtë apo privilegj të veçantë”, ndërsa nga ana tjetër, ai thekson “lirinë e feve dhe besimet.”
Në nenin 1 të këtij plani thuhet se “çdo formë diskriminimi ndaj besimtarëve të feve dhe besimeve të ndryshme në gëzimin e të drejtave individuale dhe sociale është e ndaluar. Asnjë qytetari nuk do t’i jepet asnjë privilegj ose nuk do t’i nënshtrohet ndonjë disavantazhi në çështje të tilla si kandidimi për poste, votimi, punësimi, arsimimi, çështjet gjyqësore ose të drejta të tjera individuale dhe sociale bazuar në besimin ose mosbesimin e tyre në ndonjë fe.”
Në atë kohë, Massoud Rajavi deklaroi se miratimi i këtij plani ishte “një nder i veçantë për të gjithë pasuesit e besimit të vërtetë Muhamedan dhe Alavi”. Dy vjet më parë, ai kishte deklaruar:
“Në kundërshtim me Khomeinin, ne kurrë nuk kemi kërkuar dhe as do të kërkojmë kurrë të imponojmë ideologjinë apo besimet tona mbi ndonjë individ apo grup. Ne e njohim vullnetin e lirë të popullit iranian si bazën e vetme legjitime për pushtetin politik. Për më tepër, ne e shohim imponimin e çdo ideologjie ose besimi (përfshirë atë të muxhahedinëve) dhe zbatimin e detyruar të parimeve dhe standardeve të saj (madje edhe ndaj një individi që nuk kundërshton), si shenjën më të qartë të dobësisë, mungesës së rrënjëve, paqëndrueshmërisë dhe kolapsit të pashmangshëm , siç thuhet në Kuran dhe theksohet nga të gjithë profetët dhe Imamët.”
Mbështetja e sundimit të fesë përfundimisht çoi në tirani nën maskën e fesë në sistemin e Velayat-e Faqih, të cilin për 42 vjet, populli i Iranit e ka duruar në mishin, lëkurën dhe kockat e tij, së bashku me pasojat e tij shkatërruese.
Në kontrast të plotë me këtë tirani fetare, Muxhahedinët (PMOI), si një anëtar i NCRI, përfaqëson një Islam që është antiteza e versionit reaksionar të Khomeinit dhe injorancës dhe prapambetjes së mishëruar nga ai dhe regjimi i Velayat-e Faqih.
Kur një lëvizje si PMOI, me vizionin e saj progresiv, miraton heqjen e çdo privilegji për pasuesit e çdo feje brenda këtij këshilli, plani për ndarjen e fesë nga shteti bëhet qartësisht i dallueshëm nga retorika e thjeshtë, e mbështetur vërtet nga një themel i thellë dhe i frikshëm.
Rruga Themelore e Muxhahedinëve: Mbrojtja e Parimit të Ndarjes së Fesë nga Shteti
Pozicioni novator i Muxhahedinëve është mbrojtja e tyre ndaj parimit të ndarjes së fesë nga shteti, i cili nuk lë vend për tirani nën maskën e Zotit apo për diskriminim fetar. Mbështetja për këtë parim nuk mund të kishte fituar domethënie dhe ndikim të vërtetë nëse një forcë muslimane nuk do të merrte drejtimin. Në të gjithë Lindjen e Mesme dhe botën myslimane, ky është shembulli i vetëm i një lëvizjeje rezistence myslimane që mbron ndarjen e fesë nga shteti dhe duke i hapur rrugën demokracisë. Në mbrojtjen e këtij parimi, ne jemi përballur me detyrimin fetar dhe imponimin e besimit.
A do të thotë ndarja e fesë nga shteti që, në një shoqëri të çliruar nga diktatura, asnjë individ apo grup nuk duhet të lejohet të veprojë në emër të Islamit? Jo, ajo që do të thotë është se, siç përvijohet në planin e NCRI, legjitimitetin e pushtetit qeverisës vjen nga kutitë e votimit dhe askush nuk do të ketë asnjë privilegj ose privim bazuar në besimin ose mosbesimin e tij në ndonjë fe. Ai garanton gjithashtu lirinë fetare, duke siguruar që muslimanët dhe pasuesit e feve të tjera të jenë të lirë të praktikojnë besimin e tyre pa asnjë formë diskriminimi.
Në një statut që ai hartoi në vitin e 11-të të kalendarit islamik në Medine, Profeti Muhamed tha: “Hebrenjtë janë si një komb me muslimanët, me dallimin se çifutët ndjekin fenë e tyre, dhe muslimanët ndjekin fenë e tyre.” Ajo që ne po mbrojmë është refuzimi i tiranisë nën maskën e fesë. Mesazhi ynë mishëron thelbin e një përvoje të rëndësishme historike – dështimin e diktaturës fetare në Iran. Ne jemi të përkushtuar për të çmontuar themelet e ndarjes, qoftë në emër të shiitëve apo sunitëve. Shfrytëzimi i fesë për axhenda të drejtuara nga pushteti duhet të marrë fund.
