Ndikimet paralele të zhvillimeve politike, sociale dhe ekonomike në Iran po e shtyjnë vendin drejt momentit të pashmangshëm kur shoqëria iraniane duhet të zgjidhë fatin e saj me regjimin tiranik të mullahëve.
Vetë regjimi e vëren vazhdimisht këtë mendim në pasqyrën e ngjarjeve politike, sociale dhe ekonomike të vendit dhe ka shumë frikë nga implikimet e tij. Në deklaratat dhe shkrimet e tyre, komentuesit politikë të regjimit dhe ekspertët e ekonomisë përshkruajnë gjendjen alarmante të fatit politik dhe ekonomik të qeverisë, duke ofruar paralajmërime të vazhdueshme.
Ish-ministri i Brendshëm Mousavi Lari tha: “[Presidenti Masoud] Pezehkiyan ishte shigjeta e fundit e mbetur në kukurën e regjimit dhe nëse edhe kjo dështon, unë them se do të jetë katastrofike. ”
Cili është burimi i kësaj katastrofe të cilës ky zyrtar i regjimit i referohet por nuk e përmend? A është e brendshme e regjimit, apo është historia politike, sociale dhe ekonomike e regjimit në sytë e popullit iranian që ka arritur një fazë katastrofike?
Dhe a mund të jetë “shigjeta e fundit në kukurë” diçka tjetër veçse një shenjë e bllokimit të regjimit përballë kërkesave gjithnjë në rritje të shoqërisë iraniane dhe dështimit të qartë të liderit suprem të regjimit Ali Khamenei në projektet e tij të ndryshme dhe pastrimin strategji? Ajo tregon gjithashtu se, pas Ebrahim Raisit, Khamenei nuk ka më asnjë lojtar brenda regjimit.
Është evidente se politikat fetare të regjimit kanë hyrë në një ngërç të plotë kundër modernitetit social, i cili përfaqëson të drejtën themelore të qytetarisë në politikë, shoqëri dhe ekonomi, dhe regjimi ka përdorur “shigjetën e fundit në kukurën e tij”.
Pyetja është, cilët katalizatorë e kanë përshpejtuar bllokimin e regjimit, si brenda ashtu edhe jashtë? A mundet që zhvillimet politike, sociale dhe ekonomike në lidhje me një regjim apo qeveri të çojnë automatikisht në një “ngërç” dhe një “katastrofë”, duke e detyruar regjimin të arrijë shigjetën e fundit? kurrë. Në fakt, ky proces ndjek një model shumë të parashikueshëm derisa të arrijë në përfundimin e tij.
Frazat përshkruese dhe analitike për këtë janë shkruar dhe kujtuar vazhdimisht gjatë viteve dhe muajve, dhe tani mund të theksohen dy periudha kryesore:
- Vazhdimësia e krimeve të regjimit nga vitet 1980 deri në kryengritjen e 2009 dhe më pas përshpejtimi i kryengritjeve kundër regjimit deri në shtator 2022.
- Shpërthimi i kryengritjes së vitit 2022, i shkaktuar nga krimi mizogjen i vrasjes së Mahsa Aminit, dhe kryengritja e mëvonshme mbarëkombëtare dhe shoqërore. Kjo kryengritje pati ndikime të rëndësishme strategjike, pasi mblodhi pjesën më të madhe të shoqërisë kundër të gjithë regjimit. Bojkotet maksimale të tre zgjedhjeve të organizuara në mars 2024, maj 2024 dhe korrik 2024 ishin gjithashtu rezultat i ndikimit strategjik të kryengritjes së 2022.
Këto dy periudha duhet të shihen si procesi logjik që çon në betejën përfundimtare të pashmangshme midis shumicës së shoqërisë iraniane dhe regjimit në pushtet. Këto dy periudha duhen konsideruar gjithmonë si ngjarjet më domethënëse politike në kuptimin e natyrës së marrëdhënieve midis shoqërisë dhe regjimit, si dhe bazë për të kuptuar rrjedhën e zhvillimeve të ardhshme deri në përmbysjen e pashmangshme të regjimit.
Mbështetur në këtë proces ligjor, nuk ka dyshim se “fatkeqësia” ndaj regjimit do të përshpejtohet gjithmonë, ndërkohë që regjimi nuk ka më asnjë “shigjeta në kukurë” dhe i gjithë kapitali politik i është shteruar.
Tani, ëndrra e Khameneit për t’u rikthyer te një model si Raisi është kthyer në një makth dhe një burim mundimi; si në trajtimin e krizave sociale dhe të punës dhe në shtypjen e tyre, në vazhdimin e spastrimeve dhe në përballimin e kostove të terrorizmit dhe luftënxitjes rajonale.
Në të kundërt, populli iranian bëhet më i fortë nga dita në ditë dhe bëhet më i përgatitur për përmbysjen përfundimtare të pushtuesve klerikë.
