Tubimi për një Iran të Lirë në Bruksel
Tubimi për një Iran të Lirë, i mbajtur më 6 shtator në Bruksel, në shënim të 60-vjetorit të Organizatës së Moxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK), u shndërrua në një platformë të fuqishme për një thirrje të unifikuar për t’i dhënë fund politikës së dështuar të zbutjes ndaj Teheranit. Dhjetëra mijëra njerëz u mblodhën për të festuar dekadat e sakrificave të Rezistencës Iraniane dhe për të nxjerrë në pah një mesazh që jehon përtej Iranit: zbutja forcon tiraninë, ndërsa rezistenca hap rrugën për liri.
Dështimi i Politikës së Zbutjes
Për dekada, populli iranian ka paguar çmimin e lëshimeve të qeverive perëndimore ndaj diktaturës. Për 74 vjet, politikat nën shahun dhe mullahët kanë forcuar sundimtarët, duke braktisur popullin iranian ndaj shtypjes dhe shfrytëzimit. Zbutja nuk i parandaloi ekzekutimet, burgosjet apo torturat. Përkundrazi, siç paralajmëroi ish-kongresisti amerikan Patrick Kennedy në Bruksel, “Zbutja kurrë nuk na sjell siguri. Zbutja fton fashizmin të vazhdojë të mbizotërojë.”
Një Trashëgimi e Heshtjes dhe Bashkëfajësisë
Gjatë 46 viteve të fundit, gjatë çdo kryengritjeje të madhe—rezistenca e viteve 1980, protestat studentore të vitit 1999, protestat mbarëkombëtare të viteve 2009, 2017, 2019 dhe 2022—qeveritë perëndimore kryesisht kanë heshtur. Heshtja e tyre shpesh shoqërohej me buzëqeshje në tryezat diplomatike dhe kontrata ekonomike fitimprurëse. Kjo heshtje përbënte bashkëfajësi, duke ushqyer makinerinë e shtypjes së regjimit në vend që ta frenonte atë.
Ish-Kryetari i Parlamentit të Mbretërisë së Bashkuar, John Bercow, hodhi poshtë çdo ide se zbutja mund të konsiderohet një alternativë ndaj ndryshimit të vërtetë: “Alternativa nuk është zbutja e regjimit. Alternativa nuk është shkuarja në luftë. Alternativa është zgjedhja e lirisë.” Fjalët e tij pasqyruan zhgënjimin e miliona iranianëve, thirrjet për liri të të cilëve u pritën me indiferencë jashtë vendit.
Pse Zbutja Dështoi
Politika e zbutjes nuk frenoi Teheranin, por inkurajoi regjimin të zgjeronte agresionin rajonal dhe mashtrimin bërthamor. Ish-Kryeministri belg, Guy Verhofstadt, tha në tubim: “Regjimi i mullahëve vazhdon krimet, provë e dështimit të zbutjes.” Strategjia e zbutjes nga komuniteti ndërkombëtar, Perëndimi dhe Evropa ka dështuar deri tani.
Ai tha: “Strategjia e zbutjes—bisedimet me mullahët për gjithçka, përfshirë armët bërthamore—përkeqëson gjërat në Iran.” Ky dështim ka dëmtuar popullin iranian, destabilizuar Lindjen e Mesme dhe ushqyer konfliktin në Ukrainë përmes mbështetjes së Teheranit për Rusinë.
Rezistenca si Rruga drejt Lirisë
Tubimi i Brukselit theksoi: Përfundimi i zbutjes s’është vetëm përshtatje e politikës së jashtme. Është akt jetik drejtësie, që rrënon murin mes popullit iranian dhe lirisë së tij të ligjshme.
Për dekada, PMOI dhe Këshilli Kombëtar i Rezistencës së Iranit (NCRI) kanë ekspozuar mashtrimin bërthamor të regjimit, terrorizmin jashtë vendit dhe shkeljet sistematike të të drejtave të njeriut. Zbulimet e tyre kanë detyruar qeveritë në mbarë botën të rishqyrtojnë qasjen e tyre. Bercow rikujtoi turmën: “Zbutja s’çon në liri; s’e arrin lirinë në Iran me imponim të jashtëm.” “Nuk e arrin lirinë duke iu bërë qejf regjimit dhe duke shpresuar për mëshirë.”
Rezistenca Iraniane ka treguar se liria nuk do të vijë nga negociatat me tiranët, por nga vullneti i popullit dhe lëvizja e tyre e organizuar.
Një Strategji e Re për Iranin
Mesazhi nga Brukseli ishte i qartë: zbutja duhet të përfundojë dhe një strategji e re duhet të fillojë. Verhofstadt përfundoi: “Pra, përfundimi i sotëm duhet të jetë se në vend të një strategjie zbutjeje, na duhet një strategji e re nga komuniteti ndërkombëtar dhe veçanërisht nga Evropa.”
Kjo strategji e re, e rrënjosur në llogaridhënie dhe mbështetje për alternativën demokratike të Iranit, do të nënkuptonte sanksione ndaj udhëheqjes së regjimit, shpalljen e IRGC-së si organizatë terroriste dhe hapjen e një dialogu strukturor me opozitën demokratike të udhëhequr nga Maryam Rajavi dhe Planin e saj me Dhjetë Pika.
Përfundimi i zbutjes nuk është vetëm politikë e jashtme—është hap kyç për të çliruar iranianët nga zinxhirët e tyre. Çdo herë që zbutja ka dështuar, iranianët kanë bërë një hap më pranë lirisë. Sot, kjo luftë vazhdon si një domosdoshmëri historike.
