Lufta Iran-Irak: Si MEK i dha fund etjes tetëvjeçare të Khomeinit për gjakderdhje

39

Lufta Iran-Irak: Si MEK i dha fund etjes tetëvjeçare të Khomeinit për gjakderdhje

Analizë nga PMOI/MEK

Lufta Iran-Irak filloi zyrtarisht kur avionët e Forcave Ajrore irakiane bombarduan aeroportin Mehrabad të Teheranit të dielën, 22 shtator 1980. Lufta zgjati tetë vjet dhe shkaktoi dëme të pariparueshme humanitare dhe ekonomike për të dyja palët.

Por tensionet që çuan në luftë kishin vazhduar për disa muaj.

Pas revolucionit antimonarkik të vitit 1979 në Iran, themeluesi i regjimit Ruhollah Khomeini konsideroi dy shtylla për të ruajtur sundimin e tij: represionin e brendshëm dhe eksportimin e “revolucionit”. Politika e Khomeinit për eksportimin e “Revolucionit Islamik” (lexo ekstremizmi dhe fundamentalizmi), luajti një rol kyç në shpërthimin e armiqësive.

Iraku me një popullsi shiite prej 60 për qind dhe shtëpia e dy faltoreve të rëndësishme të Islamit shiit ishte trampolina më e mirë e Khomeinit për të eksportuar të ashtuquajturin “revolucion”. Gjithashtu, për shekuj me radhë, Iraku kishte qenë qendra më e rëndësishme e shiizmit në botën arabe. Prandaj, krijimi i një “Republike Islame” në Irak u bë një prioritet kryesor për Khomeinin. Sloganet si “Çlirimi i Kudsit (Jerusalemit) përmes Qerbelasë” pasqyruan planin ekstraterritorial të Khomeinit për të krijuar një perandori islame.

Disa nga provokimet e Khomeinit para luftës:

26 shkurt 1979 – Khomeini gjatë një takimi me një delegacion shiit të Kuvajtit: “Një qeveri e madhe islame duhet të sundojë botën”.

Mars 1979 — Gazeta Al Ray Al-am e Kuvajtit: “Tehrani dëshiron të krijojë një perandori në emër të Islamit”.

Mars 1980 – Fjalimi i Khomeinit: “Si rezultat i ligjit të Sheriatit, Sadam Huseini është kafir (i pafe). Ai i përkrah të pafetë. Shkatërroni këtë burim korrupsioni. Ne do t’ju ndihmojmë. Shkatërroni këtë individ të korruptuar. Unë u sugjeroj atyre, ushtrisë irakiane, të ngrihet dhe ta shkatërrojë këtë figurë.”

Keyhan daily of April 19, 1980: “Imam [Khomeini] invited the Iraqi army to revolt.”

E përditshmja Keyhan e 19 prillit 1980: “Imam [Khomeini] e ftoi ushtrinë irakiane në revoltë”.

8 Prill 1980: “Khomeini i bën thirrje ushtrisë irakiane të përmbysë regjimin e Sadam Huseinit.”

Prill 1980: Ministri i Jashtëm irakian Tariq Aziz ishte objektivi i një atentati të dështuar.

Maj 1980: Konfliktet në rritje nga të dyja palët në kufirin Iran-Irak.

4 shtator 1980: “Irani shënjestroi qytetet irakiane Khanaqin dhe Mandali”.

Lufta e Khomeinit

Lufta u mundësoi mullahëve të forconin shtyllat e sundimit të Khomeinit si udhëheqës suprem dhe të justifikonin represionin e tyre të brendshëm. Për të njëjtën arsye, lufta Iran-Irak që mund të kishte marrë fund në 1982 u ndoq nga Khomeini deri në 1988.

Në mars 1982, kryeministri i atëhershëm suedez Olof Palme hyri në Teheran për bisedime paqeje. Sugjerimi i tij që Iraku të paguante 60 miliardë dollarë për dëmet e luftës ndaj Iranit dhe t’i jepte fund luftës u refuzua nga Khomeini.

Në qershor 1982, forcat irakiane u tërhoqën nga territori iranian dhe prapa kufijve ndërkombëtarë. Khorramshahr, një qytet i pushtuar i provincës Khuzestan në Iranin jugperëndimor, u lirua. Iraku filloi të kërkonte një marrëveshje paqeje me Iranin, por Khomeini refuzoi dhe fjalë për fjalë e quajti luftën si “bekimi i Zotit”.

“Nuk do të kishte paqe derisa qeveria e Sadam Huseinit të binte,” tha Khomeini sipas The New York Times duke cituar Khomeinin më 19 mars 1982 dhe hodhi poshtë në mënyrë të njëanshme të njëmbëdhjetë rezolutat e Këshillit të Sigurimit të OKB-së për t’i dhënë fund luftës.

Disa shtete të Gjirit ranë dakord të paguajnë kompensim për dëmet e luftës për të dyja palët nëse ata pranojnë armëpushimin dhe i japin fund luftës. Megjithatë, Khomeini kishte nevojë që lufta të vazhdonte. Ai i dha atij justifikimin më të mirë për të shtypur disidentët dhe kërkesat për liri, duke fajësuar të gjithë kundërshtarët si agjentë të armikut.

Khomeini kurrë nuk kërkoi t’i jepte fund ose ta parandalonte luftën, sepse ishte ai që vazhdimisht e shtynte atë. Ish-shefi i Gardës Revolucionare (IRGC) Mohsen Rezaee një herë tha: “Ne i thamë [Khomeinit] se nuk kemi para, por ai tha se duhet të gjeni një zgjidhje! Lufta duhet të vazhdojë!”

Khomeini: “Çdo ditë kishim bekime nga lufta të cilat i përfitojmë prej saj. Ne po e eksportojmë revolucionin tonë në botë. Lufta jonë është një luftë mes drejtësisë dhe padrejtësisë dhe nuk ka fund në horizont.”

1982 – Ali Khamenei, atëherë president i regjimit: “Islami nuk ka kufij dhe qëllimi i luftës kundër Irakut është krijimi i një Shteti Islamik nën udhëheqjen e Khomeinit”.

Gusht 1983 – Khomeini: “Kjo luftë është lufta e fatit tonë”.

Janar 1985-Khamenei: “Lufta është ekzistenca e Islamit”.

Janar 1985 – Ali Akbar Hashemi Rafsanjani, atëherë komandant i forcave të Iranit: “Lufta është ekzistenca jonë”.

Qershor 1986-Rafsanjani: “Nuk kemi rrugë tjetër veçse të vazhdojmë luftën. Nëse duam të bëjmë kompromis, atëherë duhet t’ua japim vendin tonë të tjerëve.”

Dëmet e luftës

Lufta tetëvjeçare pati pasoja katastrofike si për popullin e Iranit ashtu edhe për Irakun:

  • Dy milionë viktima dhe invalidë
  • Katër milionë të zhvendosur dhe të pastrehë
  • 50 qytete të shkatërruara
  • 3000 fshatra të shkatërruara
  • Më shumë se 1 trilion dollarë dëme
  • 000 robër lufte
  • 7000 të zhdukur

Megjithatë, ndoshta një nga krimet më çnjerëzore të kryera nga regjimi i Khomeinit ishte dërgimi i fëmijëve të shkollës si mish për top gjatë luftës.

Kur legjitimiteti i një lufte të insistuar nga Khomeini u vu në pikëpyetje, regjimi kishte vullnetarë të kufizuar dhe kishte nevojë të plotësonte forcën e tij ushtarake. Gjithashtu, regjimi u përball me problemin se si të pastronte fushat e gjera të minuara në Irak. Regjimi fillimisht u përpoq të përdorte kafshë të tilla si gomarët dhe delet për të pastruar fushat e minuara. Por kafshët nuk mund të frenoheshin pas një ose dy shpërthimeve. Prandaj, duke larë trurin e mijëra nxënësve, regjimi i përdori ata si “ushqim topash” për të pastruar fushat e minuara. Atyre iu dhanë “çelësat e qiejve”, duke thënë nëse do të shkojnë në parajsë nëse do të martirizoheshin.

Më 31 tetor 1997, Hashemi Rafsanjani pranoi se rreth 36,000 nxënës të shkollës u dërguan në frontet e luftës.

Më 1 dhjetor 2013, Yahya Rahim Safavi, ish-shefi i IRGC-së dhe këshilltari aktual ushtarak i Udhëheqësit Suprem të regjimit Ali Khamenei tha: “[Khomeini] arriti të dislokonte rreth dy milionë forca në front. Përveç forcave që duhej të ishin të pranishëm në front, gjatë luftës ishin të pranishëm rreth një milion nxënës.

Më 24 shtator 2016, Azizallah Shahbazi, komandanti i forcave speciale të Abadanit në Iranin jugperëndimor i tha shtypit Arvand: “Në vitin 1985, një shkollë me 700 nxënës u mbyll për të shkuar në front…”

Lufta, e përshkruar deri më sot nga zyrtarët e regjimit si “Mbrojtja e Shenjtë”, nuk ishte gjë tjetër veçse mbrojtja e sundimit teokratik të Khomeinit.

According to regime officials, more than 36,000 schoolboys were “used” as cannon-fodders to clear minefields during the Iran-Iraq war.

Sipas zyrtarëve të regjimit, më shumë se 36,000 nxënës të shkollës u “përdorën” si ushqim për topat për të pastruar fushat e minuara gjatë luftës Iran-Irak.

Iranian regime founder Ruhollah Khomeini had issued a fatwa that schoolboys do not need to ask their parents for permission to join the 1980s Iran-Iraq war.

Themeluesi i regjimit iranian Ruhollah Khomeini kishte lëshuar një fetva që nxënësit e shkollës nuk kanë nevojë të kërkojnë leje nga prindërit e tyre për t’u bashkuar me luftën Iran-Irak të viteve 1980.

Roli i MEK-ut në luftë

Në vitin 1980, kur forcat irakiane kaluan në Iran, Organizata e Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK) dënoi pushtimin e territorit iranian dhe deklaroi gatishmërinë e saj për të mbrojtur atdheun dhe popullin e pafajshëm të Iranit perëndimor.

Megjithatë, që në javët e para të luftës, forcat e IRGC-së po ngacmonin dhe keqtrajtonin forcat e mbështetura nga MEK dhe madje arrestuan shumë nga radhët e tyre.

Pas qershorit të vitit 1982 dhe tërheqjes së forcave irakiane pas kufijve ndërkombëtarë, qeveria irakiane po bënte thirrje për një armëpushim dhe Khomeini këmbënguli vazhdimisht në vazhdimësinë e luftës në këmbim. Në rrethana të tilla, MEK nuk pa asnjë arsye për armiqësi të vazhdueshme dhe e karakterizoi konfliktin si një luftë jopatriotike në kundërshtim me interesat e popullit iranian.

“Askush brenda vendit, me përjashtim të MEK-ut, nuk lëshoi ​​ndonjë deklaratë pas (çlirimit të Khorram Shahr) për t’i dhënë fund luftës,” tha dikur Ali Shamkhani, tani Sekretar i Këshillit të Lartë të Sigurisë Kombëtare të regjimit.

Plani i Paqes i Rezistencës Iraniane

Më 9 janar 1983, Tariq Aziz, në atë kohë zëvendëskryeministër i Irakut, u takua me Udhëheqësin e Rezistencës Iraniane Massoud Rajavi në Auvers-sur-Oise afër Parisit. Ata lëshuan një deklaratë të përbashkët duke bërë thirrje për një zgjidhje paqësore të mosmarrëveshjes midis dy vendeve të Iranit dhe Irakut përmes negociatave të drejtpërdrejta të bazuara në integritetin territorial.

Pas takimit, Këshilli Kombëtar i Rezistencës së Iranit (NCRI) njoftoi propozimin e tij për një “Plan për Paqe” të përcaktuar në shtatë nene.

Më 21 mars të atij viti qeveria irakiane iu përgjigj zyrtarisht planit duke lavdëruar iniciativën e paqes të NCRI dhe shprehu dëshirën e saj për të realizuar paqen dhe për të bashkëpunuar me NCRI ose ndonjë iranian për këtë qëllim, dhe për të vendosur marrëdhënie në baza të qëndrueshme.

NCRI filloi një fushatë të gjerë ndërkombëtare paqeje nga viti 1983 deri në vitin 1986. Plani i saj i paqes u mirëprit nga iranianët si brenda dhe jashtë vendit, si dhe nga shumë politikanë dhe parlamentarë ndërkombëtarë. Ajo mori mbështetjen e Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës (Rezoluta nr. 849 datë shtator 1985), Parlamentit Evropian (Dokumenti B2-527/85, datë 11 qershor 1985) dhe më shumë se 3000 partive politike, organizatave dhe personaliteteve.

Ndikimi i rëndësishëm i MEK-ut në përfundimin e luftës

Fushata e paqes e NCRI u mirëprit me entuziazëm nga populli iranian ndërsa forcat ushtarake të MEK ishin zgjeruar ndjeshëm. Shumë panë perspektivat e përfundimit të luftës dhe regjimit të Khomeinit në ditët e tij të fundit. Si rezultat, mijëra të rinj iranianë nxituan për t’u bashkuar me MEK.

Në qershor 1986, Massoud Rajavi nisi zyrtarisht Ushtrinë Çlirimtare Kombëtare të Iranit (UÇK) dhe forcat e saj filluan operacionet e tyre kundër njësive të IRGC.

Khomeini u zotua në mënyrë të përsëritur se do të luftonte për aq kohë sa një ndërtesë të kishte mbetur në këmbë në Iran. Megjithatë, UÇK-ja dhe operacionet e saj kundër IRGC-së i dhanë një goditje të madhe makinës së luftës së Khomeinit. Gjatë “Operacionit Dyzet Yjet” në qershor 1988, UÇK-ja pushtoi qytetin Mehran, provincën Ilam, dhe kapi 2 miliardë dollarë armë, duke përfshirë mbi 200 tanke, transportues të blinduar të personelit dhe topat, mijëra automjete dhe armë të panumërta të kalibrit të vogël. .

Pas kësaj disfate të madhe, Khomeini u detyrua të pranonte kushtet e Rezolutës 598 të OKB-së, e cila i jepte fund luftës dhe e përshkruante vendimin e tij të famshëm si “pirja e kupës së helmit”.

Kështu MEK-u e detyroi regjimin t’i jepte fund luftës tetëvjeçare Iran-Irak, të cilën Khomeini e ndoqi për të krijuar asgjë tjetër veç mjerim dhe katastrofë për popullin iranian. Khomeini nuk do ta kishte pranuar kurrë armëpushimin pa përfshirjen e MEK. Pra, mbetet pyetja, kush duhet të mbajë përgjegjësi për luftën që shkaktoi kaq shumë dëme? Historia do të jetë gjykatësi.