Regjimi iranian po kërkon vazhdimisht lëshime nga fuqitë perëndimore, ndërsa ato përpiqen të frenojnë përpjekjet e regjimit klerikal për zotërim të armëve bërthamore. Për fat të mirë, komuniteti ndërkombëtar nuk ka treguar gatishmëri për t’iu dorëzuar ultimatumeve të këtij regjimi, të cilat përfshijnë kërkesat për mbylljen e menjëhershme të dosjes mbi dimensionet e mëparshme ushtarake të programit bërthamor të Iranit, si dhe heqjen e etiketimit terrorist për Korpusin e Gardës Revolucionare Islamike.
Nga ana tjetër, fuqitë e mëdha perëndimore kanë dëshmuar vazhdimisht se nuk janë të gatshme t’i privojnë Teheranit mundësitë për të vazhduar me përsëritjen e këtyre kërkesave dhe për të përshkruar koncesionet që shpreson të marrë. Megjithatë, ata mund ta bëjnë këtë gjë lehtësisht, nëse do të dëshmonin vullnetin politik për të ndaluar negociatat për ringjalljen e marrëveshjes bërthamore të vitit 2015 me Iranin. Gjatë 18 muajve, këto negociata nuk kanë arritur askund dhe efekti i tyre i vetëm i qëndrueshëm është parandalimi i masave që mund të detyrojnë regjimin të ndalojë përshpejtimin e programit të tij bërthamor, i cili tani po operon kaskada të shumta të centrifugave të avancuara për pasurimin e uraniumit përtej 60 përqind të pastërtisë së zbërthyeshme.
Të mërkurën, bordi i guvernatorëve të Agjencisë Ndërkombëtare të Energjisë Atomike mbajti takimin e tij tremujor, ku Plani i Përbashkët Gjithëpërfshirës i Veprimit ishte natyrisht një temë kryesore e diskutimit. Disa vëzhgues parashikuan që nënshkruesit perëndimorë të kësaj marrëveshjeje – Shtetet e Bashkuara, Britania, Franca dhe Gjermania – do të bënin thirrje për censurë ndaj Teheranit siç bënë në takimin e mëparshëm tremujor në qershor. Por disa parashikuan gjithashtu se censurimi i mëtejshëm do të ishte një këmbanë vdekjeje për përpjekjet e ringjalljes së JCPOA. Me sa duket, kjo është arsyeja pse SHBA dhe E3 nuk kanë arritur të japin një deklaratë zyrtare në lidhje me shkeljet e Teheranit.
Ky mosveprim nuk mund të shpjegohet me pritshmëritë perëndimore se një rezolutë e re censure nuk do të miratohej. I pari u miratua me 30 vota pro nga 35 shtetet anëtare të bordit. Dhe kur Gjermania e pa të arsyeshme t’i paraqiste bordit një deklaratë joformale që shpreh të njëjtat shqetësime të përgjithshme, 23 shtete anëtare votuan gjithashtu në favor të asaj deklarate.
Nuk mund të ketë dyshim se ekziston një mbështetje e fortë ndërkombëtare për masat që mund të jenë më efektive se negociatat aktuale dhe të pafrytshme në parandalimin e zotërimit të një arme bërthamore nga Irani. E megjithatë çdo mundësi për të imponuar ato masa duket se kalon, ndërkohë që nënshkruesit e JCPOA vazhdojnë ta ndryshojnë atë që përbën një marrëveshje të suksesshme dhe kohën kur mund të arrihet.
SHBA dhe aleatët e saj europianë sinjalizuan herë pas here se bisedimet e ringjalljes së marrëveshjes do të përfundonin deri në fund të vitit 2021. Por kur ai vit kalendarik mbaroi, ata i ndryshuan menjëherë parashikimet e tyre për diku në janar ose shkurt. Disa javë pas fundit të këtyre afateve, negociatat u vendosën në një pauzë të pacaktuar dhe zyrtarët iranianë filluan të këmbëngulnin se do të dërgonin përfaqësues në Vjenë vetëm për të përfunduar një marrëveshje që përfaqësonte një kapitullim të Perëndimit ndaj të gjitha kërkesave të pazgjidhura, duke përfshirë heqjen e IRGC-së nga lista e terroristëve.
Devotshmëria e tyre skllavërore ndaj JCPOA është edhe më e pashpjegueshme duke marrë parasysh faktin se shumë nga ata që janë më drejtpërdrejt të prekur nga çështja në fjalë kanë kërkuar një ndryshim të politikës prej muajsh, ndoshta edhe që nga fillimi i gjithë procesit. Përpara takimit të bordit të guvernatorëve të IAEA-s në qershor, Këshilli Kombëtar i Rezistencës së Iranit lëshoi një deklaratë duke paralajmëruar kundër shtyrjes së zbatimit të mekanizmave nxitës të JCPOA që do të kthenin në fuëi gjashtë rezolutat e mëparshme të Këshillit të Sigurimit të OKB-së dhe sanksionet e tyre.
Nënshkruesit perëndimorë jo vetëm që e shmangën atë zbatim në atë kohë, por refuzimi i tyre më i fundit për të ndjekur sanksione formale sugjeron gjithashtu se prioritetet e tyre politike po ecin në drejtimin e gabuar, ndërkohë që edhe procesi i negociatave po bën të njëjtën gjë.