“Mbretërimi shtypës i Khameneit në 2024: Një thirrje për çlirim nga populli iranian”
Në Iran, figura e njohur si “udhëheqësi suprem”, Ali Khamenei, zotëron një reputacion të tiranisë së paepur, duke orkestruar jo vetëm shtypjen e brendshme, por edhe nxitjen e destabilitetit në të gjithë Lindjen e Mesme. Mbështetja e regjimit të tij ndaj përfaqësuesve rajonalë ka mbjellë mosmarrëveshje, duke përkeqësuar trazirat në vendet përreth. Ky qëndrim agresiv i ka fituar Khameneit njohjen globale si një diktator i pashpirt, duke nxitur një luftë gati tre-mujore, duke përjetësuar frikën dhe paqëndrueshmërinë.
Brenda vendit, Irani mbështillet nën ekzekutime të përshkallëzuara dhe një goditje të pamëshirshme ndaj disidencës, duke përforcuar imazhin e një sundimtari despotik. Ndërkohë, pretendimet për ndërhyrje të regjimit në punët e jashtme, duke përfshirë aktet e terrorizmit dhe vrasjet, nënvizojnë më tej taktikat shtypëse të Khameneit, duke e paraqitur atë si një kundërshtar të popullit iranian.
Mësimet që Uashingtoni duhet të mësojë nga sulmi ndaj Houthis
Shkruar nga Këshilli Atlantik
Presidenti i SHBA Joe Biden duhet duartrokitur për sulmet e së enjtes kundër Houthis. Tregtia ndërkombëtare kufizohet nga tetë pika kryesore detare, realitete të vështira të imponuara nga gjeografia e pandryshueshme. Shtetet e Bashkuara kanë njohur prej kohësh një interes jetik të sigurisë kombëtare në garantimin e lirisë së lundrimit përmes secilit prej tyre. Kjo grevë ndihmoi në mbrojtjen e këtyre interesave.
Gjysma e këtyre tetë pikave globale të mbytjes janë të shpërndara gjerësisht. Vetëm një mund të gjendet në Evropë (Ngushtica e Gjibraltarit), në Afrikë (Kepi i Shpresës së Mirë), në Azinë Lindore (Ngushticat e Malacca-s) dhe në Amerikë (Kanali i Panamasë). Fatkeqësisht, gjysma tjetër e këtyre pikave kritike janë të përqendruara të gjitha në një rajon relativisht të vogël ku Azia jugperëndimore takohet me Evropën dhe Afrikën: Ngushtica e Bosforit, Kanali i Suezit, Ngushtica Bab-el-Mandeb dhe Ngushtica e Hormuzit. Kjo zonë gjithashtu ndodh të jetë burimi i vetëm më i rëndësishëm i energjisë që kërkohet për të mbështetur rritjen ekonomike globale. Këto dy fakte shpjegojnë pse presidentët amerikanë vazhdojnë të rizbulojnë nevojën për t’u përqendruar në mënyrë disproporcionale në Lindjen e Mesme, pavarësisht nga dëshirat e tyre shpesh të sinqerta për të bërë ndryshe.