Shkruar nga Shamsi Saadati
25 korrik 2023
Më 3 korrik, z. Pierre Sané, themeluesi dhe presidenti i Institutit Imagine Africa, ish Ndihmës Drejtor i Përgjithshëm i UNESCO-s për Shkenca Sociale dhe Humane dhe ish Sekretar i Përgjithshëm i Amnesty International ishte ndër folësit e shquar në konferencën ndërkombëtare që trajtoi masakrën e të burgosurve politikë në Iran në vitin 1988.
Takimi u mbajt në selinë e Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit në Auvers-sur-Oise, në periferi të Parisit. Me ekspertizë dekadash në mbrojtjen e të drejtave të njeriut, z. Sané preku tema të ndjeshme si heshtja shurdhuese dhe mosveprimi i komunitetit ndërkombëtar në lidhje me shkeljet e rënda të të drejtave të njeriut në Iran.
Teksti i plotë i z. Pierre Sané vijon:
Mirëdita të gjithëve. Të dashur miq, të nderuar pjesëmarrës, të dashur ish-kolegë.
Biografitë kanë të bëjnë me të kaluarën. Por biografia ime, e ardhmja, në fakt po shkruhet nga vajza ime, e cila është një mbrojtëse e të drejtave të njeriut dhe që është avokate. Ajo u ftua në një konferencë në dhjetor 2016 për të mbajtur një fjalim mbi masakrën e vitit 1988, pandëshkueshmërinë dhe nevojën për llogari.
Sot, ajo është duke punuar në Kiev në zyrën e prokurorit duke ndjekur krimet e luftës që po kryhen, shpresoj, nga të gjitha anët. Ajo është gjithashtu një avokate që punon me kampet e refugjatëve në Bangladesh me refugjatët Rohingya që përpiqen të sigurojnë ndihmë gjyqësore për disa prej refugjatëve. Dhe javën e kaluar, ajo ishte në Kongo.
Prandaj, biografia ime sapo fillon tani me vajzën time, dhe shpresojmë se ne do të vazhdojmë të krijojmë një familje shumë dinamike për të drejtat e njeriut.
Të drejtat e njeriut janë sërish në krizë. Në vitet 1990, kur isha në Amnesty International, menduam se po jetonim në kohët më të këqija në lidhje me të drejtat e njeriut. Ne e patëm gjenocidin në Serbi. Ne patëm një gjenocid në Ruandë, luftëra të pafundme në Afrikë, që përfunduan me pushtimin e Irakut, pasuar nga dekada luftë kundër terrorit me të gjitha shkeljet e të drejtave të njeriut që gjeneruan ato konflikte.
Por duket se ajo e kaluar nuk ishte aq e tmerrshme kur përballemi me atë që po zhvillohet që nga fillimi i luftës midis Rusisë dhe Ukrainës. Por gjatë gjithë atyre ngjarjeve, trazirave dhe shkeljeve të rënda të të drejtave të njeriut, duket se Irani vazhdoi të mbetej varreza e të drejtave të njeriut, varreza ku po ndodhin shkeljet e të drejtave të njeriut, pothuajse mes indiferencës së komunitetit ndërkombëtar.
Kur bëhet fjalë për shkeljet e të drejtave të njeriut, sapo po lexoja sërish këtë mëngjes raportin e fundit të Amnesty International. Irani shënon të gjitha kutitë: masakrat, torturat, ekzekutimet dhe zhdukjet me forcë, dhuna ndaj grave, konfiskimi i lirive dhe lirive publike, brutaliteti i represionit.
Por duket se ka kompleksitete në organizimin e solidaritetit ndërkombëtar, veçanërisht midis lëvizjeve progresive. Dhe unë flas nga perspektiva e një organizate progresive, duke qenë vetë jo vetëm një mbrojtës i të drejtave të njeriut, por një marksist i vjetër.
Mes atyre organizatave, duket se kemi njëfarë hezitimi për të kritikuar Iranin, për të kritikuar një revolucion islamik në mes të islamofobisë së përhapur. Pra, ka një hezitim atje. Ekziston një hezitim për t’u parë për t’u bashkuar me Uashingtonin dhe Perëndimin kur qeveria iraniane po përdor retorikë dhe qëndrim anti-imperialist. Dhe ka gjithashtu dyshime për revolucionet me ngjyra të manipuluara nga fuqitë perëndimore për të arritur ndryshimin e regjimit.
Amnesty International
