Më 29 nëntor 2024, Senati italian priti një konferencë të profilit të lartë për të trajtuar mangësitë e politikës së Evropës ndaj Iranit dhe për të mbrojtur një qëndrim më të sigurt kundër regjimit autoritar të Teheranit. Aktiviteti mblodhi së bashku liderë të shquar politikë dhe ekspertë të politikës së jashtme, duke përfshirë senatorin Giulio Terzi, ish-ministër i Jashtëm italian; Alejo Vidal-Quadras, Presidenti i Në kërkim të Drejtësisë (ISJ) dhe ish Zëvendës President i Parlamentit Evropian; dhe figura të tjera të shquara si Farzin Hashemi i Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI), Matteo Angioli, Anna Cinzia Bonfrisco dhe Roberto Rampi.
Konferenca u përqëndrua në abuzimet në rritje të të drejtave të njeriut nga Irani, terrorizmin e sponsorizuar nga shteti dhe nevojën urgjente që Bashkimi Evropian të miratojë një politikë të unifikuar dhe pa kompromis ndaj Teheranit. Folësit theksuan rëndësinë e mbështetjes së aspiratave të popullit iranian për liri dhe demokraci, duke e mbajtur regjimin përgjegjës për mizoritë e tij.
Dështimet e politikës së Evropës dhe kërcënimi iranian
Matteo Angioli, Sekretari i Përgjithshëm i Komitetit Global për Sundimin e Ligjit, hapi konferencën, duke theksuar dështimin e Evropës për t’u përballur efektivisht me regjimin represiv të Iranit. Ai lavdëroi udhëheqjen e Alejo Vidal-Quadras dhe senatorit Giulio Terzi për angazhimin e tyre të palëkundur për të ekspozuar abuzimet e të drejtave të njeriut dhe aktivitetet terroriste të Iranit. Angioli theksoi se konferenca nuk ishte thjesht një diskutim, por një hap kritik drejt nxitjes së veprimit ndërkombëtar kundër regjimit iranian.
Senatori Giulio Terzi denoncoi mbështetjen e Teheranit tek terrorizmi si një komponent thelbësor i politikës së tij të jashtme. Ai vuri në dukje rastin e Assadollah Assadi, një diplomat iranian i dënuar për orkestrimin e një tentative me bombë në një tubim të opozitës në Paris, si dëshmi e përdorimit të kanaleve diplomatike nga regjimi për terrorizëm. Terzi kritikoi strategjinë e pajtimit të Evropës, duke pohuar se ajo ka inkurajuar taktikat shtypëse të Iranit.
Terzi vlerësoi NCRI dhe udhëheqësen e saj, Maryam Rajavi, për ofrimin e një alternative demokratike ndaj regjimit iranian. Ai theksoi Planin me Dhjetë Pika të NCRI, i cili mbron barazinë, demokracinë dhe një Iran jo-bërthamore, si një udhërrëfyes për një tranzicion paqësor drejt demokracisë.
Alejo Vidal-Quadras: Rishikimi i qasjes së Evropës
Dr. Alejo Vidal-Quadras dha një kritikë të ashpër të politikave të Evropës ndaj Iranit, duke e përshkruar regjimin si një “teokraci kriminale dhe totalitare” që shtyp brutalisht popullin e saj ndërsa eksporton terror në mbarë botën. Ai nënvizoi dështimin e negociatave dhe marrëveshjeve ekonomike, duke argumentuar se politikat e zbutjes janë jo vetëm joefektive, por edhe kundërproduktive.
Vidal-Quadras bëri thirrje për veprime vendimtare, duke përfshirë:
- Mbyllja e ambasadave iraniane në Evropë dhe dëbimi i diplomatëve iranianë.
- Përcaktimi i Korpusit të Gardës Revolucionare Islamike (IRGC) si një organizatë terroriste.
- Vendosja e sanksioneve financiare për të dobësuar regjimin.
- Mbajtja përgjegjëse e regjimit për krimet kundër njerëzimit.
- Njohja e NCRI si një alternativë legjitime politike.
Ai lavdëroi qëndrueshmërinë e NCRI dhe Organizatës së Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK), duke i përshkruar ata si të vetmet forca të besueshme të afta për ta udhëhequr Iranin drejt demokracisë.
Dënimi i Ekzekutimeve dhe Abuzimit të të Drejtave të Njeriut
Senatorja Cinzia Pellegrino dorëzoi një deklaratë me shkrim duke dënuar rritjen e shkallës së ekzekutimit të Iranit, të cilat kanë kaluar 800 vetëm në vitin 2024. Ajo theksoi se regjimi përdor dënimin me vdekje si një mjet për të shtypur disidencën, veçanërisht duke synuar protestuesit dhe kundërshtarët politikë. Pellegrino përgëzoi Rezistencën iraniane për kundërshtimin e saj të palëkundur ndaj dënimit me vdekje dhe luftën e saj për demokraci, duke riafirmuar mbështetjen e saj për Planin me dhjetë pika të Maryam Rajavi.
Roli i Rezistencës në një të Ardhme Demokratike
Ish-senatori italian Roberto Rampi theksoi rolin kryesor të Rezistencës Iraniane në sigurimin e një të ardhmeje demokratike për Iranin. Ai argumentoi se ndryshimi i regjimit është thelbësor për paqen e qëndrueshme në Lindjen e Mesme, pasi ndikimi destabilizues i Iranit nxit konfliktet rajonale përmes përfaqësuesve si Hamasi. Rampi vlerësoi organizimin demokratik të NCRI-së dhe angazhimin për një tranzicion paqësor, duke u kërkuar udhëheqësve evropianë të mbështesin luftën e popullit iranian për liri.
Farzin Hashemi i NCRI nënvizoi dobësitë e regjimit, duke përfshirë kërkesat publike për ndryshimin e regjimit dhe fuqinë në rritje të Njësive të Rezistencës brenda Iranit. Ai hodhi poshtë nocionin se opsionet e vetme janë zbutje ose lufta, duke pohuar se populli iranian dhe rezistenca e tyre e organizuar ofrojnë një alternativë të qëndrueshme. Hashemi bëri thirrje për veprim të menjëhershëm, duke përfshirë futjen në listën e zezë të IRGC-së dhe njohjen e NCRI-së si një forcë politike legjitime.
Një Thirrje për Veprim
Konferenca përfundoi me një thirrje tingëlluese për Evropën që të braktisë politikat e saj zbutëse dhe të miratojë një qasje të fortë dhe parimore ndaj Iranit. Folësit theksuan se mbështetja e Rezistencës iraniane nuk është vetëm një detyrim moral, por edhe një domosdoshmëri strategjike për arritjen e paqes dhe stabilitetit në rajon. Duke e mbajtur regjimin iranian përgjegjës për krimet e tij dhe duke njohur vizionin demokratik të NCRI-së, Evropa mund të luajë një rol kryesor në formimin e një Irani të lirë dhe demokratik.
