Një krizë ekzistenciale brenda korridoreve të pushtetit
Regjimi iranian po përballet me një krizë ekzistenciale që tejkalon çdo sfidë të mëparshme në historinë e tij dyzet e pesë vjeçare. Analiza e sjelljeve të fundit të diktaturës fetare tregon qartë se strategjia e terrorit dhe shtypjes nuk po jep më rezultatet e dëshiruara. Sipas raporteve të marra, ekziston një atmosferë e rëndë pasigurie brenda korridoreve të pushtetit në Teheran, e cila buron nga paaftësia e aparatit të sigurisë për të ndalur rritjen eksponenciale të lëvizjes së organizuar opozitare.
Dështimi historik i strategjisë së eliminimit fizik
Frika kryesore e mullahëve nuk vjen nga presionet e jashtme apo sanksionet ekonomike, por nga një armik i brendshëm që ka dëshmuar se është i pathyeshëm. Për dekada me radhë, strategjia e Teheranit ka qenë eliminimi fizik i liderëve dhe anëtarëve të Lëvizjes së Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK). Masakra e vitit 1988, ku u ekzekutuan 30,000 të burgosur politikë, ishte përpjekja më brutale për të asgjësuar këtë lëvizje. Megjithatë, realiteti i sotëm në rrugët e Iranit tregon dështimin total të kësaj strategjie gjakatare.
Njësitë e Rezistencës – struktura që sfidon diktaturën
Sipas raporteve të marra nga burime të besueshme brenda vendit, aktivitetet e guximshme të bërthamave të organizuara, të njohura si Njësitë e Rezistencës, janë shtuar në mënyrë drastike. Këto njësi, të përbëra kryesisht nga brezi i ri, kanë arritur të sfidojnë autoritetin e reçimit në çdo qytet dhe provincë. Ato nuk janë thjesht individë të pakënaqur, por pjesë e një rrjeti të gjerë e të disiplinuar që ndjek një strategji të qartë për rrëzimin e diktaturës. Reçimi iranian e ka kuptuar se nuk po përballet me një turmë kaotike, por me një strukturë që rigjenerohet vazhdimisht dhe që nuk mund të asgjësohet duke goditur individë të veçantë.
Propaganda e panikut dhe frika nga alternativa demokratike
Propaganda e dëshpëruar e regjimit, e cila përpiqet të demonizojë opozitën kryesore, është një tjetër tregues i këtij paniku. Khamenei dhe aparati i tij e dinë se alternativa demokratike, e mishëruar në planin me dhjetë pika të znj. Maryam Rajavi, po fiton gjithnjë e më shumë mbështetje popullore dhe ndërkombëtare. Ky plan ofron një vizion të qartë për një Iran të lirë, laik dhe jo-bërthamor, duke rrëzuar narrativën e rreme të regjimit se nuk ka alternativë ndaj sundimit të tyre tiranik.
Gjyqet farsë dhe konfirmimi i pafuqisë së regjimit
Veprimet e fundit të gjyqësorit të reçimit, duke përfshirë gjyqet farsë kundër anëtarëve të rezistencës në mërgim, shërbejnë vetëm për të konfirmuar pafuqinë e Teheranit. Këto manovra politike synojnë të frikësojnë diasporën dhe të krijojnë pengesa për aktivitetin e opozitës jashtë vendit. Megjithatë, këto përpjekje kanë pasur efektin e kundërt, duke rritur vëmendjen globale ndaj krimeve të mullahëve dhe legjitimitetit të rezistencës.
Rezistenca si ideologji kombëtare e pathyeshme
Historia ka treguar se lëvizjet që kanë rrënjë të thella në shoqëri dhe udhëhiqen nga ideale të larta lirie nuk mund të shkatërrohen përmes ekzekutimeve apo burgosjeve. Reçimi iranian po lufton kundër një force që është shndërruar në një ideologji të rezistencës kombëtare. Çdo goditje ndaj kësaj lëvizjeje vetëm sa ka forcuar vendosmërinë e Njësitë e Rezistencës për të vazhduar luftën deri në fitoren përfundimtare.
Rënia e moralit në aparatin represiv
Sipas raporteve të marra, morali brenda forcave të sigurisë së regjimit, veçanërisht Basij dhe Gardës Revolucionare, është në rënie të lirë. Ata e shohin se pavarësisht brutalitetit ekstrem, zjarri i kryengritjes nuk shuhet. Rinia iraniane, e frymëzuar nga qëndresa historike e Muxhahedinëve, ka gjetur rrugën e organizimit dhe veprimit konkret.
Fundi i pashmangshëm i një diktature
Në përfundim, është e qartë se Teherani ndodhet në një rrugë pa krye. Përpjekja për të prerë kokën e opozitës ka dështuar sepse rezistenca është shpërndarë në zemrat dhe mendjet e miliona njerëzve. E ardhmja i përket popullit iranian dhe pararojës së tij të organizuar, ndërsa reçimi iranian pret pashmangshmërinë e fatit të tij historik. Diktatura nuk mund të mbijetojë përballë një kombi që ka vendosur të paguajë çmimin e lirisë.
