Teksa regjimi klerikal në Iran përballet me krizën më të vështirë të jetës së tij dhe lufton për mbijetesë, ai nuk sheh asnjë zgjidhje tjetër për krizën ekzistenciale, përveçse duke e shkatërruar apo duke njollosur imazhin e alternativës së tij demokratike, Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI), dhe lëvizjes kryesore opozitare iraniane Organizata Muxhahedine e Popullit të Iranit (PMOI-MEK).
Kryengritja e popullit iranian në fillim të janarit 2018 dhe në nëntor 2019 paralajmëroi për një epokë të re në Iran, si për regjimin në pushtet, ashtu edhe për rezistencën. Njësitë e rezistencës të MEK kanë luajtur rol të rëndësishëm në organizimin, nxitjen dhe drejtimin e kërkesave të kryengritjes për ndryshim regjimi. Lideri Suprem i regjimit Ali Khamenei e ka fajësuar publikisht MEK-un për rolin e saj kyç.
Një ekonomi e falimentuar, papunësia e lartë, varfëria, izolimi rajonal dhe ndërkombëtar i regjimit, shtimi i krizave brenda regjimit, dhe gjendja shpërthyese e shoqërisë së bashku me tendencën në rritje të rinisë për ta mbështetur MEK-un e kanë detyruar regjimin t’i shfrytëzojë të gjitha burimet e tij për ta diskredituar opozitën e tij demokratike, si i vetmi mjet për të mbijetuar. Në aleancë me regjimin klerikal, monarkistët dhe mbështetësit e Shah-ut të rrëzuar që ndodhen jashtë Iranit po i përdorin gjithashtu të gjitha mjetet e tyre për ta ndihmuar regjimin që ta diskreditojë opozitën demokratike duke përhapur lajme të rreme e duke lobuar në mbështetje të regjimit.
Ingrid Betancourt, ish-kandidate presidenciale e Kolumbisë, e shtjelloi këtë çështje në fjalimin e saj më 19 korrik 2020, në tubimin e përvitshëm të Samitit Global për Lirinë e Iranit.
