Në vitin 1988, kur udhëheqësi suprem i regjimit iranian Ruhollah Khomeini nxori një dekret të shkruar me dorë për masakrën e të burgosurve politikë, ai besonte se duke eliminuar fizikisht MEK, ai mund të shkatërronte edhe idealet e tyre.
Në përgjigje të xhelatëve që kishin dyshime pas marrjes së dekretit të tij të shkruar me dorë, ai shkroi se kushdo që i qëndron besnik çështjes së Muxhahedinit në çdo fazë duhet të ekzekutohet. Shkatërroni armiqtë e Islamit me shpejtësi. Sa i përket trajtimit të shkresave të lëndës, preferohet mënyra se si mund të zbatohet më shpejt aktgjykimi.
Me këtë theksim, nuk ka dyshim se Khomeini kishte për qëllim të bënte gjenocid kundër muxhahedinëve.
Më shumë se 30,000 të burgosur politikë u ekzekutuan brenda pak muajsh.
Regjimi i varrosi fshehurazi viktimat në varre masive dhe nuk u zbuloi vendet e varrimit për familjet e pikëlluara. Qëllimi ishte që të mos mbetej asnjë gjurmë e anëtarëve të palëkundur Muxhahedin.
Pasardhësi i Khomeinit, Ali Khamenei vazhdoi këtë politikë ndaj muxhahedinëve duke vazhduar të mohojë masakrën e vitit 1988 dhe të ndërtojë rrugë dhe ndërtesa në majë të varrimit. Por krimet kundër njerëzimit nuk mund të fshihen.
Muxhahedinët nisën një lëvizje drejtësie për të zbuluar të vërtetën për masakrën e 1988-ës dhe për të sjellë para drejtësisë autorët e saj.
Kjo lëvizje mori mbështetje dhe vëmendje nga juristë dhe aktivistë të njohur të të drejtave të njeriut në mbarë botën. 36 vjet pas masakrës së Muxhahedinëve dhe të burgosurve politikë në verën e vitit 1988, këto përpjekje kulmuan në një moment historik të ri nga Raportuesi Special i OKB-së për të Drejtat e Njeriut në Iran, Javaid Rehman, mbi krimet mizore nga regjimi.
Raporti i Rahman përmend krimet mizore për herë të parë dhe mbulon krimet e tmerrshme të regjimit gjatë viteve 1980.
Raportuesi është i mendimit se krimet brutale janë krime kundër njerëzimit, veçanërisht vrasje, nëpërmjet ekzekutimeve arbitrare dhe të paligjshme të mijëra të burgosurve politikë.
Tortura, persekutimi, zhdukjet me forcë dhe akte të tjera çnjerëzore kundër të burgosurve politikë, si dhe gjenocidi, ndodhën në Republikën Islamike të Iranit nga fundi i korrikut deri në fund të shtatorit 1988.
Nga qershori 1981 deri në mars 1982, mijëra disidentë, duke përfshirë qindra fëmijë, u arrestuan në mënyrë arbitrare dhe iu nënshtruan modeleve sistematike të zhdukjes me forcë, torturës dhe ekzekutimeve të përmbledhura, arbitrare dhe jashtëgjyqësore me akuza të motivuara fetarisht dhe të përcaktuara në mënyrë të paqartë të “Muharebe” që do të thotë kryerje luftë kundër Zotit dhe Fesadeh Fell Arz, që do të thotë përhapja e korrupsionit në tokë.
Shihni, shumica e viktimave ishin anëtarë apo simpatizantë të Muxhahedinit. Mes të ekzekutuarve ishin qindra fëmijë, një prej të cilëve ishte Fatema Mesbah, një mbështetëse 13-vjeçare e MEK-ut.
Një nga aspektet e dukshme të këtij raporti është shqyrtimi i fetvasë kriminale të Khomeinit si një dokument i pamohueshëm i gjenocidit.
Raporti thekson kërkesat specifike të Konventës së Gjenocidit, dhe sfidat që lidhen me vendosjen e gjenocidit. Tashmë janë konsideruar.
Fetvaja e Khomeinit, një dokument jetik i masakrës së vitit 1988, nxjerr në pah qëllimin gjenocidal në shkatërrimin fizik të Muxhahedinëve, i cili u trajtua si një grup fetar nga autorët.
Fetvaja i karakterizon në mënyrë eksplicite shkeljet e supozuara fetare të Muxhahedinëve si luftë kundër Zotit që duhet të dënohet me ekzekutim.
Në rekomandimet e tij, Raportuesi Special u bën thirrje të gjitha shteteve anëtare të OKB-së që të përdorin juridiksione universale. Për të kryer hetime të menjëhershme, të paanshme, të plota dhe transparente për krimet sipas ligjit ndërkombëtar dhe për të mbledhur, integruar dhe ruajtur provat për ndjekjen penale të ardhshme të të gjithë autorëve.
Javaid Rehman bën thirrje për t’i dhënë fund mosndëshkimit të atyre që janë përgjegjës për krimet e egra duke krijuar një mekanizëm ndërkombëtar për të siguruar hetime të shpejta, të paanshme, të plota dhe transparente penale për krimet e regjimit kundër njerëzimit, disidentëve politikë dhe gjenocidit të kundërshtarëve.
Reagimi i regjimit ndaj tij thekson më tej rëndësinë e raportit. I ashtuquajturi Sekretar i Qeverisë për të Drejtat e Njeriut e quajti Raportuesin Special të OKB-së, mercenar të paguar të muxhahedinëve.
Megjithatë, regjimi nuk mund të fshijë krimet e tij dhe të ndalojë lëvizjen drejtësi-kërkuese të rezistencës iraniane, e cila po merr vrull çdo ditë që kalon.
Njohja globale e vrasjeve masive të kryera nga ky regjim si krime mizore është një hap cilësor në lëvizjen e drejtësisë të popullit iranian.
Kjo lëvizje, e lidhur drejtpërdrejt me lëvizjen për ndryshimin e regjimit, përfundimisht do të sjellë para drejtësisë autorët e këtyre krimeve dhe gjenocideve.