Lufta për pushtet brenda regjimit qeverisës të Iranit është përshkallëzuar ndjeshëm me emërimin e ministrave për kabinetin e Masoud Pezeshkian. Fraksionet që janë identifikuar prej kohësh si “reformistë”, që shpesh shihen si përpjekje për të legjitimuar regjimin duke minimizuar krimet e tij, tani po shprehin hapur pakënaqësinë e tyre. Edhe pse ata shmangin kritikimin e drejtpërdrejtë të liderit suprem Ali Khamenei, pakënaqësia e tyre me zgjedhjet e kabinetit të Pezeshkianit është bërë evidente. Disa zyrtarë madje e kanë përdorur këtë si një mundësi për të kritikuar Khamenei dhe aleatët e tij.
Pezeshkian, në një përgjigje të vonuar, mbrojti zgjedhjet e tij të kabinetit, duke deklaruar se vendimet e tij u morën pas konsultimit me ekspertë të ndryshëm për të krijuar qeverinë më të mirë të mundshme në rrethanat aktuale. Ai kërkoi durim, duke kërkuar që kabineti të gjykohet në bazë të performancës së tij. Megjithatë, kritikat kanë qenë të përhapura dhe të rënda.
Xhavad Imami, zëdhënësi i të ashtuquajturit “Fronti Reformist”, shprehu zhgënjimin e tij, duke vënë në dukje se shumë prej anëtarëve të kabinetit nuk kanë asnjë lidhje me idealet reformiste dhe në vend të kësaj janë të njohur për kundërshtimin e çdo forme ndryshimi. Ai kritikoi kabinetin e Pezeshkian për vazhdimin e “militarizimit dhe sigurimit” të politikës, duke treguar se nuk ka ndryshim domethënës në politikat e sigurisë, veçanërisht në lidhje me aktivistët politikë brenda regjimit.
Pakënaqësia ka pasur jehonë edhe në mediat e lidhura me shtetin. Etemad, një gazetë e afërt me shtetin, vuri në dukje se kabineti i Pezeshkianit nuk pasqyron lidershipin e tij, por më tepër ndikimin e atyre që kërkuan pjesën e tyre të pushtetit, duke treguar se kabineti mban shenjën e kompromisit politik dhe jo të udhëheqjes së vërtetë.
Veçanërisht, kritika shtrihet përtej medias, me individë si Mohsen Rannani, një ekonomist nga kampi reformist, që vë në dyshim hapur besnikërinë e Pezeshkianit ndaj Iranit. Rannani akuzoi Pezeshkian për kompromise të rëndësishme, duke përfshirë emërimin e forcave të vijës së ashpër që më parë e skualifikuan atë nga rolet kryesore politike. Ai u ankua se Pezeshkian kishte dështuar para se të merrte zyrtarisht detyrën.
Edhe brenda radhëve të regjimit, kritikat ndaj kabinetit të Pezeshkianit janë shfaqur. Mostafa Pourmohammadi, një ish-ministër i Brendshëm, vuri në dyshim aftësinë e Pezeshkian për të udhëhequr vendin, duke sugjeruar se atij i mungonte përvoja dhe mprehtësia politike e nevojshme për një rol të tillë.
Nga ana tjetër, disa figura të regjimit, si Mohammad Khatami, i cili konsiderohet lider i të ashtuquajturve reformistë, kanë treguar mbështetje të kujdesshme për Pezeshkian. Khatami mbrojti zgjedhjet e kabinetit, por pranoi se disa fusha mund të ishin menaxhuar më mirë. Ai bëri thirrje për pritshmëri të zbutura, duke pranuar sfidat me të cilat përballet Pezeshkiani.
Ndërkohë, ish-presidenti Hassan Rouhani shfrytëzoi rastin për të mbrojtur Mohammad-Javad Zarif dhe për të kritikuar indirekt fraksionin e Khameneit. Faqja e internetit e Rouhani publikoi pjesë nga kujtimet e tij, duke kujtuar përpjekjet e tij për të siguruar miratimin e Khameneit për emërimet kryesore ministrore, duke përfshirë Zarifin si Ministër i Jashtëm. Rouhani nënvizoi luftimet e brendshme fraksionale brenda regjimit, të cilat kanë vazhduar të minojnë stabilitetin politik.
Në përgjithësi, zbulimi i kabinetit të Pezeshkianit ka zbuluar ndarje të thella brenda regjimit, me fraksionet reformatore të zhgënjyera dhe kritike ndaj drejtimit të qeverisë së re. Luftimet e vazhdueshme për pushtet nënvizojnë paaftësinë e regjimit për të zbatuar reforma kuptimplota, duke nxitur më tej mosbesimin e publikut iranian dhe duke përforcuar kërkesën e tyre për përmbysjen totale të regjimit, siç dëshmohet nga bojkotet e përhapura të zgjedhjeve të regjimit dhe kryengritjet e vazhdueshme që nga viti 2017.