Mahmud Hakam
13 korrik 2023
Khomeini, themeluesi i regjimit të Iranit dhe tani Ali Khamenei udhëheqësi suprem i regjimit, u përpoq të zhdukte Organizatën e Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK) nga Skena politike i Iranit duke përdorur një aparat të gjerë dhe të sofistikuar sigurie dhe inteligjence, si dhe struktura represive.
Ky eliminim u krye me brutalitetin më të madh, duke përdorur metodat më të dhunshme. Ata iu drejtuan formave të ndryshme të torturës dhe vdekjes, duke filluar nga vrasjet në momentin e arrestimit, mbyllja e individëve në kafaze, madje edhe vendosja e tyre në arkivole. Këto akte ishin aq brutale sa pasardhësi i Khomeinit, Hussein-Ali Montazeri,njëherë u dërgoi mesazhin e mëposhtëm zyrtarëve të regjimit: “Muxhahedinët përfaqësojnë një mënyrë të menduarit dhe mirëkuptimit. Logjika është gjuha e tyre dhe logjika me të meta duhet të përballet me logjikë të shëndoshë. Vrasja nuk e zgjidh çështjen; vetëm e përkeqëson atë.”
Kur çrrënjosja fizike e muxhahedinëve dështoi ose më saktë pati efektin e kundërt, u përdorën metoda alternative, si mashtrimi, demonizimi dhe lufta psikologjike. U përdorën strategji si bombardimi i faltores së Imam Rizait dhe vrasja e priftërinjve të krishterë, duke ua atribuar në mënyrë të rreme këto akte Muxhahedinëve.
Anëtarët e MEK u përshkruan si të pashpirt dhe kundër kulturës së familjes, u etiketuan si kolona e pestë e Irakut dhe u akuzuan për kryerjen e vrasjeve të kurdëve. Kjo fushatë shpifëse kundër MEK-ut u shtri përtej kufijve të Iranit. Për më tepër, fondet kombëtare të Iranit u përdorën për të përfshirë muxhahedinët në listat e zeza të terroristëve, duke shërbyer si pjesë e këtyre përpjekjeve.
Duke vazhduar me axhendën e demonizimit, tani hasim thashetheme të tilla si: “Moxhahedinët nuk kanë mbështetje apo popullaritet brenda Iranit!” dhe “Regjimi i Republikës Islamike nuk ka alternativë!” Kohët e fundit, janë shfaqur akuza për “krime kibernetike të kryera nga Muxhahedinët në Shqipëri”. Pyetjet e ngritura nga këto thashetheme janë: Nga e kanë origjinën këto gënjeshtra? Kush propagandon dhe përfiton nga këto taktika mashtruese?
Samiti Global i Iranit të Lirë 2023 paraqiti folës që hodhën dritë mbi aspekte të ndryshme të kësaj çështjeje, duke ofruar njohuri të vlefshme që mund të ndihmojnë në zbulimin e së vërtetës pas shumë demonizimit që rrethon rezistencën e Iranit. Duke shqyrtuar përmendjet dhe shpjegimet e tyre, ne mund të kuptojmë më thellë situatën.
Në fjalën e tij, ish-deputeti Struan Stevenson përmendi një deputet të Parlamentit Evropian të quajtur Eldar Mamedov. Ai deklaroi se gjatë 15 viteve të tij në Parlamentin Evropian, Mamedov vazhdimisht kundërshtoi rezolutat dhe vendimet kundër regjimit iranian dhe në mbështetje të rezistencës iraniane. Stevenson shprehu besimin e tij se Mamedov po merrte mbështetje financiare nga regjimi dhe këtë e kishte dyshuar edhe gjatë kohës që ishte në parlament. Sipas Stevenson, një hetim gjyqësor i fundit konfirmoi këto dyshime, duke çuar në arrestimin dhe burgimin e Mamedov me akuzën se ishte mercenar i regjimit.
Gjatë fjalës së tij, z. Stevenson tha se Eldar Mamedov vazhdimisht u rreshtua me regjimin iranian në kundërshtimin e MEK-ut në vende të ndryshme. Sipas Stevenson, mbështetja e Mamedov për regjimin ishte e motivuar nga interesat financiare, veçanërisht në rastet që përfshijnë kontratat e naftës ose nxjerrjen në ankand të aseteve kombëtare të Iranit.
Stevenson përmendi më tej se kishte një individ, me sa duket i lidhur me regjimin, i cili përhapte vazhdimisht propagandë negative kundër muxhahedinëve në Shqipëri. Megjithatë, kur Shqipëria refuzoi ta dëbonte këtë individ dhe regjimi nuk e pranoi, nëna e personit u ankua. Ajo pyeti pse djali i saj, i cili kishte shpërndarë informacione të rreme kundër MEK-ut në Shqipëri për të përfituar regjimin, nuk u lejua të hynte në Iran.
Candice Bergen, udhëheqësja e Partisë Konservatore të Kanadasë, theksoi një aspekt tjetër të politikës së zbutjes dhe demonizimit. Ajo shprehu zhgënjimin e saj me politikën e qetësimit të miratuar nga disa qeveri perëndimore.
Bergen ndau tronditjen e saj për propagandën negative që e kishte në shënjestër pasi shprehu mbështetjen për rezistencën iraniane. Si anëtare e parlamentit, ajo e gjeti të dëshpëruar që një propagandë e tillë drejtohej ndaj saj thjesht sepse ajo qëndroi në solidaritet me rezistencën iraniane. Kjo përvojë e bëri atë të kuptonte shkallën në të cilën po përhapeshin gënjeshtra kundër kësaj lëvizjeje rezistence.
Ambasadori Lincoln Bloomfield, ish Zëvendës Sekretari i Shtetit të SHBA-së, përputhet me perspektivën e zonjës Candice Bergen në lidhje me gënjeshtrat e pabaza që rrethojnë MEK-un. Ai u shpreh se ka pasur paralajmërime të vazhdueshme kundër angazhimit me këtë grup, duke i etiketuar si terroristë, marksistë dhe sektarë. Megjithatë, pas ekzaminimit më të afërt dhe studimit të plotë, Bloomfield kuptoi se të gjitha këto akuza
ishin falsifikuara. Hetimi i tij i dorës së parë e çoi atë në përfundimin se portretizimi negativ i muxhahedinëve ishte i padrejtë.
Ish-drejtoresha e Shtëpisë së Bardhë për Ndërlidhjen Publike, Linda Chavez, ndan një ndjenjë të ngjashme me Candace Bergen në lidhje me qëllimin e demonizimit. Chavez ngre pyetjen se pse duhet t’i besojmë një regjimi që ka qenë vazhdimisht i pandershëm. Ajo thekson ekzistencën e një alternative reale në Iran.
Sipas Chavez, strategjia e regjimit për demonizimin e rezistencës iraniane i shërben qëllimit të largimit të popullit nga kjo forcë opozitare. Regjimi synon të parandalojë njerëzit, të cilët kanë kuptuar se regjimi nuk do t’i trajtojë problemet e tyre, që të rreshtohen me alternativën e paraqitur nga rezistenca iraniane.
Ish-ministri amerikan i Drejtësisë, Michael Mukasey, e quajti përfshirjen e Muxhahedinëve në listat terroriste të SHBA dhe Evropës si një “vendim politik”. Ai pranon se ky vendim ishte rezultat i qetësimit me fashizmin fetar, duke lënë të kuptohet se motivimet politike ndikuan në emërtim.
Mukasey tregoi përvojën e tij personale, duke treguar se si u informua se nuk mund të merrte pjesë në tubimin e rezistencës iraniane në Paris për shkak të përfshirjes së tyre në listën terroriste. I intriguar nga ky kufizim, ai kreu hulumtimin e tij dhe zbuloi se vendimi për të etiketuar Muxhahedinët si terroristë u mor në vitin 1997. Mukasey pohon se ky vendim ishte politik në natyrë dhe nuk përputhej me parimet apo rregulloret ligjore.
Louis Freeh, ish-kreu i Byrosë Federale të Hetimeve të SHBA-së (FBI), ndan besimin se ka pak dallim midis regjimit iranian dhe qeverive të tjera që angazhohen në përhapjen e gënjeshtrave për kundërshtarët e tyre.
Freeh kujtoi shqyrtimin me të cilin u përballën banorët e Ashrafit nga qeveria amerikane dhe agjencitë e saj të inteligjencës, duke theksuar se nuk u zbuluan asnjë provë ose tregues të përfshirjes së tyre në terrorizëm. Kjo përvojë e bëri atë të ekspozonte një taktikë të zakonshme mashtruese: ata që propagandojnë informacione të rreme janë të vetëdijshëm se duhet t’i pohojnë në mënyrë të përsëritur këto gënjeshtra për t’i bërë ato të duken të besueshme, dhe regjimi përdor të njëjtën strategji.
Duke hedhur dritë mbi këtë qasje manipuluese, Freeh sugjeron që regjimi, së bashku me qeveritë e tjera, përdor një strategji të qëllimshme të përsëritjes së vazhdueshme për të forcuar narrativat e rreme.
Steve McCabe, anëtar i Dhomës së Komunave të Mbretërisë së Bashkuar, trajton një dimension tjetër të demonizimit të përdorur nga qetësuesit, i cili shpesh anashkalohet për shkak të kompleksitetit të tij. Ai thekson se gjithçka që pohon regjimi iranian është një gënjeshtër, pasi ata janë në thelb një grup gangsterësh të paligjshëm që shpërfillin çdo parim. Regjimi investon burime të konsiderueshme në përhapjen e gënjeshtrave.
Për të propaganduar gënjeshtra kundër muxhahedinëve, regjimi përdor individë që e paraqesin veten si qytetarë të zakonshëm, siç janë iranianët që banojnë në Angli. Megjithatë, këta individë janë agjentë të regjimit. Ata përpiqen të pozicionohen si kritikë të regjimit, por gjuha, shprehjet dhe shenjat e tyre kulturore përputhen ngushtë me ato të vetë regjimit. Duke i kushtuar vëmendje të madhe, bëhet e mundur të identifikohet besnikëria e tyre e vërtetë dhe të dallohet roli i tyre në përjetësimin e gënjeshtrave të regjimit.
McCabe nënvizon një vëzhgim intrigues rreth ndikimit të propagandës së fashizmit fetar në fraksione të ndryshme brenda vendeve evropiane, duke përfshirë krahun e majtë dhe të djathtë. Ai përmend se jo vetëm që iu nënshtrua akuzave nga fraksionet e majta në Angli, por edhe botime të krahut të djathtë e akuzuan atë për mbështetje të terroristëve. Megjithatë, më vonë u bë e qartë se edhe këto botime të krahut të djathtë ishin ndikuar nga propaganda e shpërndarë nga regjimi iranian.
Kjo nënvizon ndikimin e gjerë të taktikave mashtruese të regjimit, pasi ata kanë arritur të ndryshojnë opinionet dhe të formësojnë narrativat në të gjithë spektrin politik. Përvoja e McCabe shërben si një kujtesë për natyrën e përhapur të propagandës së regjimit dhe aftësinë e tij për të manipuluar perceptimin publik, duke kapërcyer përkatësitë politike.
Deklaratat e dhëna vërtet sugjerojnë se burimi kryesor dhe përhapësi i gënjeshtrave kundër MEK-ut është aparati i inteligjencës-sigurisë së fashizmit fetar. Kur interesat e atyre që mbrojnë politikat e zbutjes përputhen me ato të fashizmit fetar, ata i përjetësojnë dhe i miratojnë këto gënjeshtra për të minuar alternativën demokratike. Megjithatë, vlen të theksohet se vigjilenca dhe integriteti i rezistencës i kanë penguar vazhdimisht përpjekjet e tyre, duke çuar në dështime të përsëritura dhe në siklet.