Në një fjalim të fundit, Udhëheqësi Suprem i regjimit iranian Ali Khamenei trajtoi një sërë çështjesh të ngutshme me të cilat përballet sundimi i tij, duke zbuluar një regjim që po përballet me pakënaqësinë e brendshme, vështirësitë ekonomike dhe pengesat e politikës së jashtme. Vërejtjet e Khameneit hedhin dritë mbi dëshpërimin e regjimit për të mbajtur kontrollin e tij mbi pushtetin dhe dobësitë e tij themelore. Në një përpjekje për t’u rikuperuar nga pasojat e protestave të fundit, ai u përpoq me zjarr të portretizonte një regjim që ruante mbështetjen e disa fraksioneve të popullsisë. Megjithatë, pjesëmarrja e rrallë gjatë ceremonisë përkujtimore për themeluesin e regjimit, Ruhollah Khomeini, zbuloi një realitet tjetër. Edhe mbështetësit e regjimit nuk u mobilizuan për këtë ceremoni.
Në fjalimin e tij, ai i përpunoi fjalët e tij në një mënyrë për të krijuar një iluzion se ishte në gjendje të shpëtonte nga kërcënimi i përmbysjes. Megjithatë, ndërsa ai vazhdoi të fliste, çdo fjali zbuloi situatën e tmerrshme, armiqësinë e thellë të publikut dhe një pranim të dështimit në fusha të shumta.
Prandaj, një aspekt i rëndësishëm i fjalimit të tij ishte pranimi i sinqertë i dështimeve të regjimit. Ai pranoi gjendjen e mjerueshme të ekonomisë së Iranit dhe zhgënjimet e qytetarëve të tij, duke deklaruar se “njerëzit janë të pakënaqur për shkak të problemeve ekonomike, papunësisë, inflacionit dhe kostos së lartë të jetesës”. Duke pranuar këto çështje, Khamenei në mënyrë indirekte pranoi përgjegjësinë e regjimit për keqmenaxhimin ekonomik që ka ndodhur në vend.
Për shkak të presionit të madh shoqëror, ai u detyrua të pranonte trillimet e tij të mëparshme në lidhje me zyrtarët e regjimit që jetonin në mënyrë modeste. Ai pranoi, “Përveç kësaj, ka nga ata që argumentojnë se brenda shoqërisë, individë të caktuar mund të mos i japin përparësi fesë, besimit dhe revolucionit. Megjithatë, është e rëndësishme të theksohet se ky nuk është një fenomen i ri. Gjatë gjithë historisë, edhe gjatë kohës së Profetit dhe në vitet 80, ka pasur individë që kanë pasur pikëpamje të ngjashme.”
Për më tepër, Khamenei trajtoi temën e shpresës, duke theksuar qëndrimin paradoksal të kritikëve që hedhin poshtë si premtimet e regjimit për shpresë, ashtu edhe përpjekjet e tij për të krijuar një të ardhme shpresëdhënëse.
Ai vuri në pikëpyetje pritshmëritë realiste të regjimit, duke thënë: “Kur bëhet fjalë për diskutimet për shpresën, disa individë pretendojnë se ata që e shprehin atë janë të paditur për faktet. Por si është e mundur që askush të mos i dijë faktet? Realiteti të cilit i referohemi është realiteti i përbashkët ekonomik, sfidat e përbashkëta me të cilat përballemi në jetën e përditshme. Të gjithë janë të vetëdijshëm për këto fakte dhe të gjithë janë të prekur prej tyre. Nuk ka dyshim për ekzistencën e këtyre rrethanave dhe vështirësitë që ato sjellin!”. Ky standard i dyfishtë nxjerr në pah sfidat me të cilat përballet regjimi në përmbushjen e pritshmërive të publikut.
Për më tepër, fjalimi i Khameneit ekspozoi dëshpërimin e regjimit për t’u përballur me kërcënimet e brendshme dhe ndërkombëtare. Ai aludoi për kryengritje të mundshme dhe ndikimin e të rinjve rebelë, duke sinjalizuar një vazhdimësi të masave shtypëse për të shuar mospajtimin. Thirrja e tij për vigjilencë dhe unitet tregoi një shqetësim të shtuar për stabilitetin e regjimit dhe aftësinë e tij për t’iu kundërvënë sfidave të brendshme dhe të jashtme.
Por ai ka harruar ose ka injoruar qëllimisht se disa ditë para fjalimit të tij, përfaqësuesi në çështjet klerikale i presidentit të regjimit pranoi dështimin ideologjik të regjimit, ndërsa tha: “Nga rreth 75 mijë xhami në vend, dyert e 50 mijë xhamive janë. e mbyllur, e cila është një tragjedi për të cilën duhet të derdhim lot të përgjakshëm.”
Duke marrë parasysh këto zbulime, fjalimi i Khameneit theksoi dobësitë e regjimit iranian. Pranimi i vështirësive ekonomike, dështimet e politikës së jashtme dhe përdorimi i nxitjes së frikës, të gjitha tregojnë për një qeveri që lufton për të ruajtur kontrollin dhe për të ruajtur legjitimitetin e saj. Fjalimi ekspozoi një regjim në krizë, duke u përballur me një popullsi të zhgënjyer dhe me pasojat e politikave të tij.
“Ndërsa Irani vazhdon të përballet me sfida në rritje, duke përfshirë presionin ndërkombëtar, sanksionet ekonomike dhe trazirat e brendshme, mbetet për t’u parë se si regjimi do të lundrojë në ujërat e stuhishme përpara. Fjalimi i Udhëheqësit Suprem shërben si një kujtesë për çështjet e thella që mundojnë regjimin dhe nevojën e tij urgjente për veprime transformuese për të adresuar shqetësimet e njerëzve.”
