Presidenti i ri i regjimit iranian, Massoud Pezeshkian, ka promovuar konceptin e një “qeveri të unitetit kombëtar”, duke theksuar përfshirjen dhe bashkëpunimin midis fraksioneve të ndryshme. Megjithatë, realiteti i administratës së tij duket të jetë larg të qenit i unifikuar, pasi konfliktet e brendshme dhe pakënaqësia midis fraksioneve të ndryshme kërcënojnë të shpërbëjnë qeverinë e tij.
Kabineti i Pezeshkian është një përzierje e ministrave nga qeveritë e mëparshme dhe përfaqësuesve nga fraksionet e ndryshme të regjimit. Ai shpesh thekson “Planin e Shtatë të Zhvillimit”, një strategji e hartuar fillimisht nga presidenti i ndjerë Ebrahim Raisi dhe i miratuar nga Udhëheqësi Suprem Ali Khamenei, si programi i vetëm që drejton qeverinë e tij. Pavarësisht përpjekjeve të tij për të paraqitur një front të unifikuar, dinamika aktuale brenda qeverisë zbulon tensione dhe pakënaqësi të konsiderueshme.
Pas miratimit të kabinetit në Mexhlis (Parlamenti i Iranit), u bë e qartë se uniteti fraksional ishte më shumë një aspiratë sesa një realitet. Asnjë fraksion nuk duket i kënaqur me pjesën e tij të pushtetit, ku secili kërkon ndikim më të madh. Kjo pakënaqësi u pasqyrua publikisht në predikimet e së premtes së udhëheqësve fetarë me ndikim, të cilët kritikuan hapur Pezeshkian. Ahmad Alamolhoda, udhëheqësi i namazit të së premtes në Mashhad, paralajmëroi Pezeshkian që të imitojë besnikërinë e Raisit ndaj Khameneit dhe të shmangë devijimin nga direktivat e liderit. Në mënyrë të ngjashme, Hosseini Hamadani, kreu i namazit të së premtes në Karaj, hodhi poshtë çdo justifikim nga Pezeshkian, duke theksuar se ai nuk mund të pretendonte më pengesa të jashtme si arsye për dështime të mundshme.
Mbështetja e Khameneit për Pezeshkian dhe kabinetin e tij bëri pak për të shuar pakënaqësinë. Në vend të kësaj, tensionet u përshkallëzuan kur ish-ministri i Jashtëm Mohammad Javad Zarif u rikthye në postin e Zëvendës Strategjik, pavarësisht sinjaleve të mëparshme se ai ishte lënë mënjanë. Kthimi i Zarifit u perceptua nga shumë si një tradhti, me kritikët që akuzuan Pezeshkian për mashtrim. Kayhan, një gazetë konservatore, sugjeroi se mashtrimi i vërtetë qëndronte tek Pezeshkian, jo tek Zarif, dhe la të kuptohej se presidenti kishte mashtruar si parlamentin ashtu edhe publikun.
Debati rreth emërimit të Zarifit shkaktoi reagime të mëtejshme. Deputeti Hamid Rasaee shkroi në rrjetet sociale për të dënuar Pezeshkian, duke argumentuar se riemërimi i Zarifit ishte i paligjshëm për shkak të dyshtetësisë së fëmijëve të tij. Rasaee pohoi se Pezeshkian mund të përballet me pasoja ligjore, duke përfshirë heqjen e të drejtave sociale, sipas Kodit Penal Islamik nëse pozicioni i Zarifit do të ruhej.
Në të njëjtën kohë, aleatët reformistë të Pezeshkianit kanë qenë kritikë ndaj kabinetit që nga fillimi i tij, duke e etiketuar atë thjesht si një vazhdimësi të administratës së Raisit dhe jo një qeveri të vërtetë të re. Ata argumentojnë se kabineti bazohet në kuota fraksionale dhe jo në meritë apo unitet.
Si përmbledhje, e ashtuquajtura “qeveria e unitetit” e Pezeshkian duket se është asgjë tjetër veçse e unifikuar. Është në vend të kësaj një koalicion i brishtë i fraksioneve të ndryshme, që luftojnë me konflikte të brendshme dhe përballen me kritika të përhapura. Qeveria duket e vendosur në mënyrë të pasigurt në prag të një kolapsi, të rrethuar si nga grindjet e brendshme ashtu edhe nga pakënaqësia në rritje e publikut. Sipas ekspertëve të regjimit, është e pasigurt nëse administrata e Pezeshkianit do të jetë në gjendje t’i rezistojë këtyre presioneve dhe të mbetet e paprekur.