E Mërkurë, 27 Korrik 2016
Patrick J. Kennedy, ish-anëtar i Dhomës së Përfaqësuesve të SHBA-së (D-RI), theksoi rolin e Rezistencës iranian në dobësimin e regjimit të mullahëve. Në një opinion mbi artikullin e gazetës së Pavarurë Review të Mërkurën më 27 Korrik, Z. Kennedy shkroi:
Më 9 korrik, konferenca për “Iranin e Lirë” pranë Parisit ka tërhequr dhjetëra mijëra iranianë nga pesë kontinente dhe fitoi mbështetjen e liderëve politikë nga shumë vende, duke përfshirë Shtetet e Bashkuara, disa vende anëtare të BE, si dhe Shtetet e Gjirit. Ajo gjithashtu provokoi zemërimin të parashikueshme të regjimit iranian, i cili ka persekutuar grupet kryesore përbërëse të opozitës, Këshilli Kombëtar i Rezistencës së Iranit, që nga fillimet e Republikës Islamike.
Rreth 120,000 disidentët politikë janë vrarë në vitin 1981, shumica e tyre pjesë e grupit kryesor të NCRI, Organizata Popullore Mojahedin e Iranit (PMOI ose MEK). Dhjetëra mijëra u vranë verën e vitit 1988. Raportuesi special i OKB-së Ahmed Shaheed ka thënë se gjatë këtij viti shkalla e ekzekutimeve ka arritur nivele të papara për më shumë se 25 vjet.
Ndërkohë, analistët e politikave të jashtme dhe kritikët e regjimit iranian kanë vërejtur se shtypja e disidencës është rritur në nivele të papara që nga fundi i luftës Irak/ Iran, kur mbijetesa afatgjatë e regjimit të Teheranit ishte shumë në dyshimt.
Pjesëmarrësit në konferenc theksuan se situata e brendshme e Iranit po përkeqësohet dhe sinjalizon dobësimin e lidershipit të Teheranit. Ashtu sic u ekzekutuan një numër i madh i disidentëve të MEK për të kompensuar dobësinë e treguar në pranimin e fundit të luftës në Irak, goditja e tanishme duket që synon të bëjë regjimin të duket më i fortë, pavarësisht kompromisit të verës së kaluar mbi negociatat bërthamore dhe efektet zvarritëse sociale të kryengritjes popullore të 2009.
Regjimi klerike ka frikë për mbijetesën e tij, dhe është i pasigurt, se frika manifestohet si mburrje. Kjo ishte e qartë në një seri provokimesh të bëra në drejtim të perëndimit, duke përfshirë konfiskimin e bërë në janar të 10 marinarëve amerikanë të cilët kishin humbur rrugën në ujërat territoriale iraniane, pesë testet të paligjshme të raketave balistike që kanë ndodhur që prej përfundimit të negociatave të verës së kaluar, dhe gjestet e forcës në Gjirin Persik.
Duke reaguar ndaj konferencës, Trupave e Gardës Revolucionare Islamike madje shkoi aq larg sa të dërgojë disa anije patrullimi për të ndjekur një luftanije amerikane përmes Gjirit. Nuk ka dyshim se incidenti është përdorur si një burim propagande në mediat shtetërore iraniane, ashtu si imazhe dhe video të 10 marinarëve – të cilët u liruan brenda 24 orëve – që u trasmetua në fund javë.
Por këto fitore propagandistike të dyshimta nuk do ti bëjnë regjimit një të mirë të madhe – jo për sa kohë që propaganda kundërshton një rezistencë të organizuar jashtë vendit dhe regjimi nuk arrin të fitojë fitore më serioze kundër rezistencës dhe rrjetit të saj ndërkombëtar të mbështetësve.
Mbështetja e ndërkombëtareve për NCRI përfshirë një fjalim nga Princi Turki Al-Faisal, një anëtar me ndikim në familjen mbretërore saudite dhe ish-shefin i inteligjencës saudite. Në deklaratën e tij se myslimanët në mbarë botën të mbështesin rezistencën iraniane me “shpirtë dhe zemër “, ai e ktheu ngjarjen vjetore në një festë të paparë në miqësin e Lindjes së Mesme. Në fjalët e Howard Dean, ish-kryetar i Komitetit Nacional Demokratik “rivizatoi hartën e Lindjes së Mesme.”
Mbështetja e jashtëzakonshme e jashtme largon çdo dyshim se rezistenca iraniane është një kërcënim ekzistencial ndaj regjimit klerikal. Për më tepër, kapaciteti saudit për të bashkuar kombet arabe pas rezistencës shpjegon pse zyrtarët iranianë, përfshirë Brig. Gjenerali Ramazan Sharif, Zëdhënësi se Trupave Revolucionare, kanë akuzuar Arabinë Saudite, Egjiptin dhe shtetet e tjera të fuqishme arabe për nderhyrjen flagrante në punët e brendshme të Iranit.”
Komente të tilla mund të shihen vetëm si protestave të dëshpëruar të një regjimi të pambrojtur. Irani është angazhuar të nderhyjë në mënyrë flagrante në rajon për vite me rradhë. Shembujt përfshijnë mbrojtjen e diktatorit sirian Bashar al-Asad, nxitjen e rebelimit shiit në Jemen, kërcënime nxitëse në Bahrein, dhe fuqizimin e kryqëzatave nga ish-kryeministrit i Irakut Nuri al-Maliki për të përzënë pakicat jashtë qeverisë së Irakut .Të gjithë kanë ushqyer zemërim të thellë, si brenda dhe jashtë vendit.
Irani tani po vuan pasojat e veprimeve të tij, si forca të fuqishme ofrojnë mbështetjen e tyre të arsyetuar për një lëvizje legjitime të opozitës iraniane. Reagimi i vazhdueshëm i regjimit për konferencën e Iranit të lirë do të vazhdojë të demonstrojë fuqinë e kërcënimit të tij. Për sa kohë që Komiteti botërore qëndron i fortë kundër reagimit të dhunshëm në Iranit, do të shohim se është e pamjaftueshme për ti dhënë fund regjimit.