NCRI – Të martën në 20 shtator në New York, Kombet e Bashkuara, , Geoffrey Robertson i njohur si avokat, akademik, autor dhe transmetuesi për të drejtat njeriut mori pjesë në një demonstratë të organizuar nga Organizata e komuniteteve amerikane të Iranit në SH.B.A., në të cilën mijëra iraniano-amerikanë kritikuan ashpër vizitën në Kombet e Bashkuara nga të presidentit të regjimit iranian Hassan Rouhani dhe gjithashtu i bëri thirrje Këshillit të Sigurimit të OKB-së për të shqyrtuar masakrën tronditëse prej 30.000 të burgosurve politikë në Iran në vitin 1988, shihet si një nga masakrat më të mëdha njerëzore që nga Lufta e Dytë Botërore.
Në vijim është teksti i plotë i fjalimit të Z. Geoffrey Robertson
Zonja dhe Zotërinj është një privilegj i madh për të qenë këtu, dhe pikërisht në hijen e Kombeve të Bashkuara të cilët kanë shumë punë për të bërë, më lejoni të shpjegoj shkurtimisht pse.
Vrasja e të burgosurve është më e keqja e të gjitha krimeve të luftës, ajo ka qenë për qindra vjet. I burgosuri është krejtësisht në mëshirën e shtetit. Kjo është arsyeja pse e drejta ndërkombëtare, nga shekulli i 15, i ka dhënë një mbrojtje të veçantë të të burgosurve të luftës, Shakespeare Henry i 5-të, në ato kohë nuk mund të vrisnin një të burgosur. Kodi Liber në vitin 1863, në Amerikë, kodi i luftës në Amerikë, bën absolutisht kriminale vrasjen e një të burgosur të dorëzua. Konventa e Gjenevës në vitin 1949, në bazë të së drejtës ndërkombëtare, e bëjnë atë një krim ndërkombëtar të vrasësh një të burgosur.
Ka pasur tre që nga atëherë, që nga Lufta e Dytë Botërore, ka pasur 3 shembuj monstruoze dhe shëmtuar e saj.
E para ishte ushtria japoneze që marshuan me luftë, vdekja e 7000 ushtarë amerikanë, në vitin 1946. Çfarë ndodhi me komandantët japoneze që e urdhëruan atë krim, ata u gjykuan, u dënuan dhe u ekzekutuan.
Shembulli i dytë ishte Srebrenica, në vitin 1992, kur 7000 burra dhe djem muslimanë u vranë. Çfarë ndodhi me ata komandantët të cilët kanë dhënë urdhra për Millovech dhe Karaxhiç? Ata janë në gjyq të Hagës. Ata janë dënuar dhe do të dënohet.
E treta, shembulli më i keq, erdhi në vitin 1988 kur mijëra e mijëra të burgosurqë ishin anëtarë të MEK, atëherë ata u bën ateist,për komunistët, për liberalët. Njerëzit të cilët ishin në burg për politikën e tyre, shumë prej tyre kishin kryer dënimin, kanë qenë të arrestuar që në vitin 1981 dhe janë duke u mbajtur në burg edhe pse ata përfunduan dënimin e tyre, u vranë, dhe kjo është arsyeja pse, që për këtë akt të tmerrshëm nuk ka të dënuar. Kurrë nuk është hetuar përveç një hetim që kam bërë unë me urdhër të fondacionit Boroumand disa vite më parë.
Kam udhëtuar në të gjithë Evropën për të takuar të mbijetuarit të kësaj periudhe të tmerrshme. Njerëzit të cilët ishin në burg dhe ishin larguar, ose ju shmangen vrasjes. Më lejoni t’ju lexoj përfundimin e raportit tim.
Ne fund të korrik 1988, ateher kur lufta me Irakun ishte drejt fundit, burgjet në Iran ishin te tej mbushura me kundërshtarë papritmas u bllokuan. Të gjitha vizitat e familjareve u anulluan, televizionet dhe radiot u fiken. Të burgosurit janë mbajtur në qelitë e tyre dhe nuk u lejohej ushtrimi apo udhëtimi në spitale. E vetmja gje e lejuar ishte vizita nga një delegacion, me mjekër, të cilët erdhën me nje BMW të zeze, një gjyqtar -fetar, një prokuror publik, dhe një shef i inteligjencës. Para tyre parakaluan shkurtimisht dhe në mënyrë individuale, pothuajse çdo i burgosur, dhe pastaj mijëra të tjere që ishin të burgosur për arsye se respektonin MEK. Delegacioni ju bëri një një pyetje të rinjve dhe grave, shumica e tyre të ndaluar që nga viti 1981, thjesht se kishin marrë pjesë në protestat në rrugë apo posedimin e lexonin material politike, dhe pse ata nuk e dinë atë, nga përgjigja do të varej jeta e tyre. Ata që me përgjigjen e tyre dhe me prova që perkrahnin MEK u lidheshin sytë dhe urdhëroheshin për t’u bashkuar me një linjë që çonte direkt në trekëmbësh. Ata u varën në vinça në orën 4 të mëngjesit në të njëjtën kohë, ose në grupe prej 6 vetash, u varen me litarë para sallës së kuvendit, disa u dërguan në kazermën gjatë natës, për të thënë fjalët e fundit, dhe më pas u qëlluan nga qitjësit skuadër. Trupat e tyre u lagën me dezinfektues, të paketuara në kamionë frigorifer dhe e varrosën natën në varreza masive.
Muaj më vonë familjet e tyre, të dëshpëruar për informacion në lidhje me fëmijët e tyre, ju dorëzua një qese plastike me disa nga sendet personale e tyre, atyre ju refuzohej informacioni në lidhje me vendndodhjen e varreve, dhe u urdhëruan që të mos vajtonin në publik. Nga mesi i gushtit 1988 mijëra të burgosur janë vrarë në këtë mënyrë nga shteti. Pa gjyq, pa apel dhe krejtësisht pa mëshirë.
Dhe në raportin tim ishte konkluzioni mbi faktet. Raporti im u botua si libër, Mullahëve pa mëshirë. Kjo pamëshirshmëri vazhdoi dhe në sajë të ndërhyrjes Montazeri-së, dhe ne kemi pasur kohët e fundit një regjistrim të asaj se si ai u tha Nayyeri, Pour Mohammadi dhe prokurorëve, ju po sillni turp përgjithmonë për Iranin. Duke vrarë këta të burgosur. Falë ndërhyrjes së tij, ka pasur një qetësi për 2 javë dhe më pas vrasjet filluan përsëri, vrasjet e të gjithë marksistëve dhe të gjithë komunistëve, të gjithë të cilët janë të dyshuar se janë Mohareb, armiq të shtetit, apo dyshohet se bashkveprojnë në mënyrë se si mullahët urdhërojnë.
Dhe kështu në fund të ditës ju keni krimin më të rëndë të luftës në historinë moderne. Dhe çfarë ka ndodhur, pse janë të gjithë ata njerëz të cilët janë ende të shquar në regjimin iranian, ministri i drejtësisë ishte një nga pjestarët e komitetit të vdekjes, Pour Mohammadi, Ardebili, Nayyeri. Ata janë të gjithë në pozita të larta. Ata janë 50-60 persona, të cilët ishin të përfshirë thellë në masakrën e përgjakshme të të burgosurve të pafajshëm, të cilët tani kontrollojnë shtetin. Udhëheqësi i tyre i lartë ishte president në atë kohë, ai i dha urdhrat. Ai është një vrasës masiv. Rouhani, çfarë po bënte nga gushti deri në tetor 1988. Ai ishte një asistent i Rafsanjani i cili ishte vetë i përfshirë thellësisht.
Është koha për kryeministrin Rouhani, i cili është këtu, për të shpjeguar se çfarë po bënte. Për shkak se problemi është se cila është arsyeja pse të jetë këtu, është se OKB-ja e bëri një sy qorr. Në vitin 1988 në vitin 1989 ajo e dinte. The New York Times në shtator, edhe pse regjimi u përpoq për të mbuluar atë, New York Times raportoi për varrezat masive të cilat ishin duke u mbushur me qindra e trupa të të burgosurve. Pra, ajo ishte i njohur në Kombet e Bashkuara, për fat të keq, ata e kishin një përfaqësues të veçantë për Iranin. Ai ishte një diplomat naiv, një person i cili ishte krejtësisht i friksuar nga qeveria iraniane, i besuan jetën e tyre, – në fakt kur ai u lejua në atë të shkojë në burg Evin, a e dini se ata vendosën një band koncert , po ata kishin një grup, ashtu si nazistët që të çonin në kampet e përqendrimit duke luajtur me grupin, ata luajtën për këtë përfaqësues të padobishme dhe naive të OKB-së. Ata kishin aktorë të veshur si të burgosur të cilët i thanë atij se ushqimi është i shkëlqyer, dhe idiot si pakuptuar të vërtetën e vendosi këtë në raportin e tij. Dhe më e keqja ishte se ai nuk u takua me njeriun që e kishte ftuar atë në Iran, njeriu që donte ti tregonte atij të vërtetën. Njeriu që tani pas shumë viteve, me zërin e tij vjen deri në regjistrimet lëshuar së fundmi, duke thënë të vërtetën. Ayatollah Montazeri nuk u lejua të takoj përfaqësuesin e OKB-së. Dhe përfaqësuesi i patetik i OKB-së nuk ka kërkuar të takohet me Eliseun dhe nuk i mbuloj vrasjet me në raportin e tij. OKB-ja është në faj, OKB në vitin 1988 dhe 1989 e kthyu një sy qorr për krimin më të keq të luftës të të gjithëve. Dhe tani ne kemi Iranin me autorët e këtij krimi ende në pushtet, e cila ka më shumë ekzekutime se çdo vend tjetër, e cila ende vazhdon me brutalitetin dhe ka brutalitet në zemër të sistemit. Shembulli i fundit, me lejoni të përmend rastin e Nazaneen Radcliff, punëtore për bamirësi kombëtare krejtësisht e pafajshme, e cila mori britanikun-teheran 6 muaj më parë, për të prezantuar prindërit e saj. U arrestua në aeroport, e akuzuar për spiunazh, një akuzë qesharake, krejtësisht e rreme. U provuar fshehurazi në 5 minuta dhe u dërguar në burg për 5 vjet javën e kaluar. Kjo është një shembull i mizorisë të vazhdueshme të përditshmes në Iran. Dhe pse nuk do të protestoj Britania? Ky është problemi. Qeveria patetike dhe frikacak e Britanisë nuk do të qëndrojë me mullahët, ka kërkuar që burri i saj duhet të lejohet ta vizitoj atë, ka kërkuar gjithashtu që avokati britanik të lejohen të vizitoj ate. Kjo eshte shkelje e Iranit në kundërshtim me të drejtën ndërkombëtare. Por ju shikoni se British Airways është i vetmi qe fluturon përsëri në Iran, firmat britanike janë duke u përpjekur për të bërë biznes me Iranin, duke e bërë të para me Iranin. Kjo është ajo që ndodh kur ju nuk i respektoni të drejtat e njeriut. Dhe presidenti Obama dhe Amerika i anashkaluan ato që kur zhvillojnë bisedime me Iranin për të lehtësuar sanksionet. Ajo që ne duhet të benim ishte insistimi që Irani të heqë dorë dhe të lejojë të hetoj autorët e 1988 , ajo duhet të ndryshuoj politiken e saj çnjerëzore.
Pra, më lejoni të përfundoj duke thënë këtë, ajo që ndodhi në vitin 1988 ishte një krim kundër njerëzimit. Krimet kundër njerëzimit janë një gjë e tmerrshme. Ato nuk mund të harrohndhe nuk mund të falen. Nuk është një detyrë e komuniteti botëror, përfaqësuar nga Kombet e Bashkuara, për të marrë veprim. Është me shumë për gjykatën penale ndërkombëtare për shkak se mund të merret vetëm me ngjarjet e ndodhura pas vitit 2002, por kjo është krejtësisht e mundur për Kombet e Bashkuara dhe Këshilli i Sigurimit duhet ta bëj atë tani, duhet ngrihet një gjykatë ndërkombëtar, si ajo në Sierra Leone, që unë ishte president, si ajo në Kamboxhia. Për të hetuar dhe për të ndëshkuar ata që janë fajtorë për masakrat e 1988. Kjo është detyrë e Këshillit te Sigurimit, tani qe Presidenti Rouhani është para tij. Kjo duhet bërë për krimet kunder njerëzimit, dhe duhet të ketë një hetim, të dënohen.