Fjalimi i Maryam Rajavi në seminarin e komuniteteve iraniane në Evropë.

560

E Dielë, 04 Shtator 2016

MARYAM RAJAVI: UDHËHEQËSIT E REGJIMIT IRANIANË DUHET TË NDIQEN PENALISHT PËR MASSACREN E VITIT 1988 – FJALIMI NË SEMINAR E KOMUNITETEVE IRANIAN ME 3 SHTATOR 2016 NË EUROPE
Të nderuar dijetare,
Të dashur miq,
Motra dhe vëllezër,

 

Unë jam shumë e kënaqur që ju shohë juve, përfaqësuesit e komuniteteve iraniane. Ne jemi mbledhur këtu për të përcjellë zërin e shoqërisë së pakënaqur në Iran.

Gjatë javëve të fundit, një rrymë e fuqishme sociale ka lindur kundër regjimit velayat-e Faqih; në thelbin e saj shkakë është masakra e vitit 1988 e 30.000 të burgosurve politikë. Në fakt, kjo mizoria është bërë një ankesa kryesore e protestave të popullit iranian kundër regjimit kriminal dhe vrasës, dhe një kërkesës thelbësore e çështjes së tyre për themelimin e lirisë.

Le të shikojnë prapa në ato ditë të tmerrshme:
Ekzaktësisht 28 vite më parë, kur Khamenei ishte president i regjimit, Rafsanjani ishte kryetari i regjimit të parlamentit dhe komandanti i përgjithshëm i Forcave të Armatosura, dhe Rouhani ishte zëvendësi i tij, dhjetëra mijëra të burgosurve politikë ishin në burgjet të gjithë vend.
Disa nga të burgosurit ishin arrestuar kur ishin vetëm 16 ose 17 vjeç. Tani, pas shtatë vjetësh, ata ishin rritur, duke u bërë 23 ose 24-vjeçar të rinjë dhe të reja. Disa prej tyre tashmë i kishin mbaruar dënimet e tyre dhe disa të tjerëve ju kishin mbetur vetëm pak muaj.
Megjithatë, në vend që të burgosurit të liroheshin, ata u gjendën përballë një kërcënim ogurzi: delegacionet përfaqësuese të Khomeini kishin filluar duke pyetur në të gjithë burgjet, secilin dhe çdo njëri prej të burgosurve. Pyetja e tyre kryesore ishte nëse janë apo jo të burgosurit përkrahës të Popullit Mojahedin (PMOI ose MEK). Për disa javë, burgjet u bënë baza të një skene varjesh masive.

Në korridoret e vdekjes, të burgosurit ecin në trekëmbësh me klithma që ” brohorisin Masud Rajavi.” Disa këndonin himnin e “Lirisë”.
Sa shume? Fillimisht, një mijë pak. Në javët e mëvonshme, ata bëhen disa mijëra, dhe disa muaj më vonë, numri i tyre tejkalonë 30.000.
Guximi i tyre ndriçon këtë kapitull të errët në historinë së Iranit, dhe nuk zbehet pavarësisht kalimit të kohës.
Le të kujtojmë, për një moment, burgun e Arak. Drejtori i burgut i thotë të burgosurve : “. Mos mendoni asnjëherë se do të mbijetoni për t’u përshëndetur me lule nga ana e popullit” Ghassem Bastaki, një kampion mundje, përgjigjet: “ Kur njerëzit tanë vijnë me lule, ne jemi të përgatitur të gjendet në mesin e dëshmorëve.”
Ose burgu Evin. Monireh Rajavi, 38 vjece , nënë e dy vajzave të reja, ka përfunduar dënimin e saj gjashtë-vjeçare, por ajo është ekzekutuar në vend që të lirohej. Krimi i saj i vetëm është se ajo është motra e lideres së rezistencës së Masud Rajavi.
Dhe këtu, në korridorin e vdekjes në Evin, Mahmoud Hassani, një student në Universitetin e ekonomisë në Teheran, po ecën me një grup prej 60 të burgosurve, pëshpëritje poemë e tij:
Në errësirën e natës,
Kur ju shihni një yll që ndrin në qiell
Mos harroni flakët e djegur
Të cilët ishin shuar në netët e ftohta të burgut Evin
Kështu që yjet e tjerë mund të ngrihet në agimin

Këtu ne gjejmë një nga qelit e burgut Ahwaz. Dy mullahët, dy ekzekutuesit, lëshojnë britma: “Ju duhet të mbani një qëndrim. Në njërën anë është Khomeini dhe nga ana tjetër është Massoud Rajavi. Në cilën anë jeni “Nje grua e re thërret nga mbrapa :”Jetë të gjatë Masud, vdekje Khomeinit “” Është Sakineh Delfi, 26 vjece, nga Abadani!. Rojet e burgut e sulmuan atë, duke e rrahur keq. Nëpër qeli tani është zhurmshëm. Nga 350 të burgosur në këtë qeli, 349 janë varur.

Këtu në qelin 9 në Burgun Gohardasht, strehohen 103 të burgosur. Nëntëdhjetë e nëntë prej tyre janë ekzekutuar. Në korridorin e vdekjes, njëri prej tyre pyeti: “Ku është?” Ai përgjigjet: “. Ky është fundi i linjës dhe unë e kam marrë vendimin tim” I burgosuri është 25-vjeçari Mehran Bigham.

Këto janë kodrat pranë Liqenit Orumiyeh. Një numër i madh i të burgosurve politikë janë sjellë këtu.
Bahman Shakeri, ka qenë në burg për shtatë vjet, edhe pse ai përfundoi dënimin e tij dy vjet më parë. Pjesëtarët e Gardës Revolucionare i kanë rrahurë ato në kokë me shufra hekuri deri sa të vdesin. Klithmat e tyre kanë tërhequr fshatarët në vendin e ngjarjes.

Kjo është burgu nr.19 në qelin nr.3 të burgu Gohardasht. Roja e burgut është e zemëruar nga një pikturë në mur. Artisti u bashkuar menjëherë me linjën e të burgosurve që do të shkojnë për ekzekutim. Emri i tij është Akbar Latif.

Dhe tani ne jemi jashtë burgut Masjid-Soleiman. Një vajzë 4-vjeçare e quajtur Tanin po mban një buqetë me lule, duke pritur babain e saj. Në vend të kësaj, rojet e burgut të japë asaj një Kuran dhe disa rroba dhe i thonë asaj se ata i përkisnin babait të saj të guximshëm të burgosurit Shahrokh Namdari.

Duke u kthyer në burgun Gohardasht, një e burgosur dërgon një mesazh duke shkruar në mur: “Miqtë, ata na dhanë 20 minuta për të shkruar vullnetin tonë të fundit. Ata po i ekzekutojm të gjithë këtu. Dërgo përshëndetjet e mia te Mojahedin…” Emri i saj është Zahra Khosravi.

 

Dhe këtu është dhoma e torturës. Rënia me kamxhik , njëra pas tjetrës, por nuk ka asnjë britmë nga të burgosurit. Torturuesi lutet: “Ne nuk duam ndonjë informacion nga ju. Vetëm të bërtisni!” Por i burgosuri hesht. Menjëherë pas kësaj, ato vdesin. Ajo është Azadeh Tabib, një grua e re, e gëzueshme dhe e durushme e cila ka mposhtur në mënyrë të përsëritur torturuesit e saj.
28 vite më vonë, kur dialogu mes rojeve dhe z Montazeri u zbulua, dëgjojmë një prej tyre duke pranuar se rezistenca e grave të reja Mojahed e kishte dërrmuar atë.
Tani, Mojahedin e (PMOI ose MEK) janë duke ecur, një nga një, mbi gjakut që përmbyt korridore: Njëra është Ashraf Ahmadi, një i burgosur politik në kohën e shahut; është Fatemeh Zare’ii, kandidati PMOI në zgjedhjet parlamentare në Shiraz; tre të tjerë janë nga e njëjta familje: Hossein, Mostafa dhe Massoumeh Mirzaii.
Khomeini kishte lëshuar një urdhëresë: “Ata që janë në burgje në të gjithë vendin dhe të mbetet të palëkundur në mbështetjen e tyre për Mojahedin për luftë ndajë perëndisë dhe janë dënuar me ekzekutim.”
Khomeini dhe bashkëpunëtorët e tij të kërkuan të mbajnë larg me nocionin e rezistencës për liri, në mënyrë që ata të shfarosin një numër të madh të Mojahedin dhe të burgosurve të tjerë të rezistencës, por ata gjithashtu fshehin të gjitha provat e kësaj mizorisë së dhe i mohojnë të gjitha së bashku. Ata nuk kanë zbuluar ende ndonjë informacion për vendndodhjen e varreve të këtyre viktimave. Varrezat e Khavaran, u zbuluan nëpërmjet përpjekjeve të familjeve të viktimave, sot është një memorial i shenjtë për ata që dhanë jetën për liri. Ne përshëndesim ata mbi një mijë herë, nga këtu në Khavaran, një tokë e ngjyrosur me gjak dhe lot.
Të dashur miq,
Shpallja publike e regjistrimit audio e vërejtjeve të Z. Montazeri ka shkaktuar një konfrontim mes popullit Iranian dhe paligjshmëris, regjimi në pushtet i etur për gjak. Konflikti është i bazuar në të gjitha themelet e parashtruara gjatë masakrës në vitin 1988. Si rezultat:
• Një valë e re ka dalë nga brenda shoqërisë iraniane, një valë e zemërimit, proteste dhe kërkesave, në rritje me një lëvizje për drejtësi.
• Themelet e regjimit kanë plasaritur në pikat të shumta, dhe grindjet për këtë çështje ka qenë shumë të rënda që detyruar parlamentin e mullahët në një seancë të jashtëzakonshme.
• Dekreti Khomeinit për masakrën ka marrë në pyetje klerikët dhe studentët e seminarëve, dhe shumica e klerikëve të lartë të regjimit janë përmbajtur për të mbrojtur dekretin.
Prandaj, ne sfiduam regjimin në pushtet:
A nuk e konsideroni të etur për gjak Khomeini një imam dhe një shenjtorë ? Nëse është kështu, atëherë pse i shmangen publikimeve të tij në mediat tuaja?
Në fund, tregojnë tekstin e dekretit të tij për masakrën e Mojahedin (PMOI ose MEK) në televizionin e tyre shtetëror.
Publikojnë të dhënat e gjyqet e të ekzekutuarve.
Shpall emrat e anëtarëve të komisioneve që mbahen gjykimet në të gjitha krahinat.
Dorëzojnë vullnetin e fundit të viktimave të masakrës në familjet e tyre.

Të publikojë listën e plotë të emrave të viktimave dhe lokacionet e varreve të tyre të cilat janë fshehur deri më sot.

Dhe të fraksioneve të brendshme të regjimit dhe ithtarët e reformës brenda kësaj diktature fetare ne themi:
Nëse përçmoni Mojahedin (PMOI ose MEK) garantojmë sigurinë tuaj, kështu që të jetë ajo, por ju duhet të dënoni masakrën në vitin 1988. Pas gjithë këtyre viteve të nderlikimesh dhe bashkëpunimesh në veprimete këqija të regjimit, për një herë tëvetme të distancojë veten nga kjo urryer mizori.
Dhe të klerikëve në të gjitha seminaret, ne themi: Thyerja e heshtjes tuaj mbi masakrën e vitit 1988 dhe nuk shmangë përgjegjësinë tuaj.
Komunitetin ndërkombëtare dhe qeveritë perëndimore, ne themi:
Duke parë shkeljen e të drejtave të njeriut në Iran edhe përgjegjësin e qeverive perëndimore, për shkak se pasojat e këtij regjimi nuk kufizohen në Iran. Terrorizmi dhe fondamentalizmi vjen nga Teheran kanë viktimizuar njerëzit e pambrojtur në Nisë, Paris, Bruksel, etj Realizoni marrëdhëniet tuaja me regjimin iranian për t’i dhënë fund ekzekutimeve në Iran. Vendos Khamenein dhe bashkëpunëtorët e tij në gjyq në një gjykatë ndërkombëtare për krime kundër njerëzimit, veçanërisht në vitin 1988 dhe respektojnë rezistencën e popullit iranian për ndryshimin e regjimit.
Dhe së fundi, unë i bëj thirrje bashkatdhetarëve të mi dhe grave të ngrihen në mbështetje dhe solidaritetin për të zgjeruar fushatën për drejtësi. Kërkesa për drejtësin e dëshmorëve është pjesë përbërëse e lëvizjes për të përmbysur regjimin klerikale, dhe duhet të çohen deri në fund të saj.
Vetëm javët e fundit, fushata brenda Iranit ka arritur të identifikojë një numër të anëtarëve të komisioneve të vdekjes dhe të marrë emra të rinj dhe dokumente, duke përfshirë fotografitë e disa nga viktimat e masakrës.
Ne duhet të përzëmë mullahët deri në atë pikë ku ata nuk do guxojnë të përsëriten krime të tilla. Njëqind të burgosur u ekzekutuan gjatë muajve të fundit. Ato përfshinin 25 të burgosur sunitë politike nga Kurdistani. Dhe aty ishin ekzekutuar tre bashkatdhetarëve tanë arabë. Këto vrasje duhet të ndalen dhe regjimi vrastar duhet të rrëzohet.
Unë i bëj thirrje liridashëve iranianë, dhe të gjithë anëtarët dhe mbështetësit e Rezistencës iraniane, në Iran dhe në të gjithë botën, për të zgjeruar lëvizjen për të marrë drejtësin për viktimat e masakrës të vitit 1988. Ju duhet të insistoni në këtë kërkesë dhe të vazhdojmë këtë fushatë deri sa të arrihet drejtësia për abuzimet e të drejtave të njeriut të kryera nga tirania fetare e mullahëve.
Të dashur miq,
Ngjarjet e krizës së fundit nuk kanë qenë thjesht një zbulim i rrëfimeve të ekzekutuesve ndaj masakrës së të burgosurve; rezultati më i rëndësishëm ishte përsëritje e vdekjes Khomeinit dhe abdikim i shpirtit që dominon regjimi i tij klerikale nga njëra anë, dhe përtëritjen e Rezistencës iraniane nga ana tjetër.
Kjo u theksua në mënyrë të qartë nga Khamenei, kur ai tha: “Dashamirët të PMOI brenda vendit dëshirojnë të zbardhin ato dhe për t’u dhënë atyre një atmosferë të legjitimitetit dhe të pafajësisë duke shtrembëruar imazhin e Imamit të (Komeinit).”
Asambleja e Ekspertëve, institucioni më i lartë i regjimit velayat-e Faqih, ka deklaruar edhe në deklaratën e saj zyrtare se ata kanë për qëllim për të “minuar regjimin islamik, parimin e velayat-e Faqih, dhe statusin e lartë të liderit … në mes njerëzve në njërën anë, dhe në anën tjetër, për të pastruar imazhin e PMOI duke i paraqitur ato si viktima të padrejtësisë “.
Në dekret e tij të vitit 1989, Khomeini shtjelloi arsyet më të rëndësishme për largimin e Z. Montazeri, duke shkruar: “Që është bërë e qartë se pas meje (Khomeini), ju (Montazeri) do të dorëzojë Iranin liberalëve dhe përmes tyre të hipokritët (Mojahedin), ju keni humbur aftësinë dhe legjitimitetin për udhëheqjen e ardhshëm të regjimit. “
Në vitet në vazhdim, zyrtarët e regjimit përsëriten pretendimin e tyre për asgjesimi e PMOI / MEK dhe Rezistencës iraniane mijëra herë, por janë të frustruar nga të Mojahedin-së 14 vjet durim i palëkundur në Ashraf dhe Kampin e Lirisë.
Dy ditë më parë, ishte përvjetorin i tretë i ekzekutimeve masive të 52 anëtarëve të PMOI në Ashraf. Në bastisjet e kryera me urdhër të Khamenei, shtatë persona, përfshirë gjashtë gra, ishin marrë peng. Deri më sot, nuk ka pasur asnjë informacion për pengjet.
Masakra në Ashraf ishte pjesë e një plani të madh nga ana e regjimit iranian për të të asgjësuar Mojahedin (PMOI ose MEK). Por plani dështoi dhe sot, edhe një herë, liderët e regjimit janë kryesisht të shqetësuar në lidhje me statusin e Mojahedin (PMOI ose MEK) në Iran dhe në mes të tyre.
Shokë bashkatdhetarë,
Njëzet e tetë vjet pas masakrës së të burgosurve politikë, lëvizja kërkon të marrë drejtësinë për ta, dhe vala e respektit të përgjithshëm dhe admirim për ata dëshmojnë për një të vërtetë themelore. Se e vërteta është se gjaku i këtyre shpirtrave të pastër ende shkon në venat e kombit tonë. Nuk është tretur një pikë e vetme. Vuajtjet dhe këmbëngulje e tyre nuk ishte e kotë.
E vërteta është se mullahët dhe deklarimet e rreme të bashkëpunëtorëve të tyre që rezistenca për liri është e kotë, janë diskredituar. Ata që e fshehur masakrën, ose tentuar për të justifikuar dhe legjitimuar atë, ose fajësoi Mojahedin (PMOI ose MEK) për të, janë të ekspozuar tani për tallje të historisë.
Ata mendonin se askush nuk do të dëgjoni ndonjëherë klithmat e atyre luftëtarëve të lirisë nga trekëmbëshin dhe bazat ekzekutimit. Ata mendonin se shprehja e fundit e njerëzimit dhe nderit do të mund të varros në dhomat e torturës dhe qelizat.
Por dielli përvëlues i së vërtetës u ngrit nga thellësia e birucës, nga errësira e oborreve të ekzekutimeve, nga mjetet të cilat transportuan trupat e mbytur në gjak, dhe nga varrezat masive të mbuluara nga gëlqerja dhe çimentoja, sepse vendosmëria dhe sakrifica për liri as nuk mund të asgjësohet as mohohet.
Sot, vuajtjet dhe grindjet e tyre kanë kulmuar në bllokimin e regjimit dhe kanë hapur rrugët për liri.
Kjo vendosmëri ka dhënë rezultat në fuqinë dhe përparimin e lëvizjes të rezistencës në 51-vjetorin e themelimit të organizatës Mojahedin Popullore të Iranit (PMOI ose MEK), dhe do të sjellë një republikë të lirisë dhe barazisë; një republikë në bazë të ndarjes së fesë dhe shtetit, për barazinë e grave dhe burrave, të drejta të barabarta dhe të autonomisë për pakicat etnike në kuadrin e një Irani të bashkuar, dhe heqjen e dënimit me vdekje.
Historia gjithmonë na zbulon madhështinë e burrave dhe grave që e kanë bërë atë. Dhe këto 30,000 kanë bërë histori në rrugën e Iranit drejt lirisë.
Përshëndes lirisë
Përshëndes dëshmorëve
Përshëndes popullit të Iranit

Burimi: http://www.maryam-rajavi.com/en/activities/event-reports/item/maryam-rajavi-iranian-regime-s-leaders-must-be-prosecuted-for-the-1988-massacre-speech-at-the-seminar-of-iranian-communities-in-europe-september-3-2016