Gjashtë muaj në Luftën e Gazës, regjimi iranian e gjen veten në një gjendje e re e vështirë. Ndërsa është i vetëdijshëm për situatën e saj kritike të brendshme dhe kërcënimin e afërt të protestave të përtërirë, ajo është dyfishuar në luftënxitës e saj. Kjo qasje, siç tregojnë të gjitha shenjat, ofron vetëm përfitime afatshkurtra.
Tani, duke u përballur me bombardimet e fundit të Izraelit të konsullatës së tij në Siri, regjimi përballet me një zgjedhje të vështirë. Sulmi rezultoi në humbjen e figurave kryesore të përfshira në luftërat e tij të përfaqësuesit. Përgjigja me forcë do të kishte pasoja të rëndësishme, duke u përshkallëzuar potencialisht në një luftë të plotë që do të ishte shkatërruese duke pasur parasysh brishtësinë e brendshme të Iranit. Sidoqoftë, mosveprimi mbart edhe ngarkesa të rënda, duke e lënë regjimin të bllokuar në një ngërç me pasoja dërrmuese.
Ky ngërç ka shkaktuar konflikt midis zyrtarëve të regjimit, fraksioneve dhe mediave të lidhura me regjimin. Disa që janë të zhgënjyer nga dobësia dhe tërheqja e perceptuar, kritikojnë mosveprimin në rritje të regjimit. Ata argumentojnë se parulla si “fuqia e sistemit” dhe “fuqia kufizuese” kanë humbur kuptimin e tyre, duke u bërë mjete të thjeshta për të forcuar moralin e regjimit.
Një koment i tillë, i cili shkoi viral në mediat sociale, ilustron këtë zhgënjim dhe frikë. Në një intervistë shtetërore në TV, eksperti i çështjeve strategjike Mohammad Taghi Aghayan deklaroi:
“Unë nuk e di se sa kohë mund t’i qetësojmë. Resortimi i forcave të prokurës përsëri nuk do të ishte e mençur. Kjo do të dëmtonte mbizotërimin tonë rajonal dhe do të dobësonte pengimin tonë. Një përgjigje e drejtpërdrejtë nga Republika Islamike në Palestinën e okupuar ndaj regjimit Sionist është kursi më i mirë i veprimit. Sonte, ata vranë dy figura kryesore në rajon, dhe shumica e njerëzve tanë ende nuk e kuptojnë madhësinë e kësaj katastrofe. ”
Në përpjekje për të shuar veten duke përshkallëzuar frikën midis mbështetësve të tij, regjimi thërret “vullnet të mirë të sistemit” dhe “durim strategjik”. Ne e shohim këtë taktikë të përdorur në deklarata të ndryshme.
Hossein Alai, një anëtar i IRGC, sugjeron një përgjigje kaq të papritur që do ta kapte Izraelin nga rojet. Ai thekson nevojën për planifikimin e pacientëve dhe zbatimin e strategjive të frenimit që Izraeli nuk do t’i parashikonte.
Edhe më intriguese është fjalimi nga deputeti i regjimit Salar Abnoush. Ai vë në dyshim thirrjet për hakmarrje të menjëhershme:
“Ata pyesin,” Pse hakmarrja nuk po ndodh? ” Çfarë lloj mendimi është ky? Kindfarë lloj fjalësh janë këto që disa njerëz po shprehin? 46 nga anijet e tyre janë dëmtuar në ujërat ndërkombëtare në muajt e fundit. Pse disa e dobësojnë këtë çështje dhe duan të na tërheqin drejtpërdrejt në konflikt? Nëse ndezim një raketë, ata do të pushojnë nga puna, edhe edhe gjatë namazit të xhumasë. A konsiderohet kjo hakmarrje e ashpër? ”
Media të tjera si gazeta Kihan, drejtuesi zyrtar i udhëheqësit suprem Ali Khamenei, ofrojnë pretendime edhe më të ekzagjeruara. Ajo shkroi:
“Izraelitët nxituan në dyqane pasi Irani kërcënoi hakmarrje, duke grumbulluar nevojat themelore.”
Gazeta qeveritare Etamad thekson rëndësinë e krijimit të frikës dhe pasigurisë tek kundërshtari. Ajo argumenton se mbajtja e armikut vazhdimisht në skaj është një fitore kritike në vetvete.
Sidoqoftë, një propagandë e tillë bëhet transparente si manipulim i thjeshtë psikologjik, siç pranon vetë regjimi. Ajo që është e dukshme është poshtërimi në rritje i regjimit.
Njerëzit e rajonit, veçanërisht ata në Gaza dhe Palestinë, tani e kuptojnë se shkaku palestinez është thjesht një mjet që regjimi të devijojë nga lufta e tij parësore – lufta midis popullit iranian dhe vetë regjimit. Liria e Iranit dhe rajoni varet nga ky konflikt vendimtar. Pavarësisht nëse Khamenei zgjedh durim strategjik ose hakmarrje të dhunshme, ai nuk mund t’i shpëtojë realitetit që beteja e tij e fundit do të jetë me popullin iranian.