Për më shumë se katër dekada, konflikti kryesor ka qenë midis popullit iranian dhe regjimit dhe do të vazhdojë deri në rënien e regjimit. Në njërën anë është populli dhe lëvizja e tij e rezistencës e njollosur me gjak, dhe nga ana tjetër regjimi, me të gjitha fraksionet, mbështetësit, lobet dhe elementët e fshehur e të dukshëm, të bashkuar në qëllimin e përbashkët për ruajtjen e sistemit.
Nga katër dekada më parë e deri më sot, prioriteti i parë dhe i fundit i regjimit ka qenë ruajtja e ekzistencës së tij me çdo kusht.
Me mentalitetin e tij të shtrembër, themeluesi i regjimit Ruhollah Khomeini besonte se nxitja e luftërave diversioniste ose prokure në vendet myslimane të rajonit ishte e vetmja mënyrë për të siguruar mbijetesën e regjimit të tij. Objektivi i tij i parë ishte Iraku, një vend fqinj me shumicë shiite. Duke filluar një luftë shkatërruese nën flamurin e “eksportit të revolucionit”, ai largoi vëmendjen e brendshme dhe globale nga çështjet e ndryshimit të regjimit dhe rezistencës për tetë vjet.
Dërgimi i nxënësve me valë njerëzore mbi fushat e minuara, varja e çelësave të parajsës në qafën e ushtarëve të harxhueshëm, bombardimi i qyteteve, shkatërrimi i shtëpive, nënave të pikëlluara dhe organizimi i paradave me arkivol nën flamurin “Lufta, Lufta deri në Fitore” ishin ndër manifestimet dhe rezultatet e ky i ashtuquajtur “eksportim i revolucionit”.
Ai e justifikoi dhe e legjitimoi këtë luftë shkatërruese me slogane si “Pushtimi i Jeruzalemit përmes Qerbelasë!”. Edhe pasi humbi luftën me Irakun dhe u detyrua të pranonte një armëpushim, ai vazhdoi planifikimin, pasi besonte se mbijetesa e tij varej nga kriza e vazhdueshme.
Në atë kohë, me largpamësinë e tij të keqe, Khomeini e dinte se pa e angazhuar këtë vend të saporevolucionarizuar në një luftë të huaj, ai nuk do të ishte në gjendje të kryente ekzekutime masive brenda Iranit dhe të masakronte fëmijët e revolucionit antimonarkik.
Ai e kuptoi plotësisht se nëse nuk e portretizonte këtë luftë të vetë-bërë si një “luftë midis Islamit dhe pabesisë!” ose një “mbrojtje e shenjtë!” të ngjashme me kryqëzatat në Evropë, ai do të humbiste kontrollin dhe forcat revolucionare do ta rrëzonin atë.
Pasardhësi i tij, Ali Khamenei, tani përballet me një shoqëri shpërthyese dhe për të kundërshtuar kërcënimin e përmbysjes, atij i duhet të krijojë kriza në rajon dhe përtej kufijve të Iranit.
Duke ndjekur metodat e vjetruara të Khomeinit, ai nuk ka zgjidhje tjetër veçse të shtypë flakët e luftës me popullin iranian dhe Rezistencën e tij, duke filluar një konflikt midis “Islamit dhe pabesisë”.
Rreziku i një kryengritjeje të pashuar që përfshin Khamenein dhe regjimin e tij është kaq i tmerrshëm, i afërt dhe i sigurt, saqë ata janë të gatshëm të shpenzojnë të gjithë pasurinë e Iranit për të prodhuar raketa, drone dhe bomba bërthamore për t’i shpëtuar.
Ata nuk kanë asnjë shqetësim për t’i vënë zjarrin të gjithë rajonit për të vonuar rënien e tyre.
Sot, çdo mendje që nuk është e ndotur nga politika e ndyrë e pajtimit, despotizmi fetar, mund të kuptojë lehtësisht se kush është nxitësi kryesor i luftës dhe krizës në Lindjen e Mesme dhe cila palë po ndez flakët për të parandaluar përhapjen e zjarrit në petkun dhe tendën e tij.
Zyrtarët e regjimit iranian pranojnë hapur se nëse nuk do ta kishin eksportuar krizën përtej kufijve të Iranit, ata nuk do t’i kishin mbijetuar zemërimit dhe kryengritjes së zjarrtë të popullit iranian sot.
Është e qartë se për sa kohë që ky regjim do të qëndrojë në pushtet, nuk do të ngurrojë të ndezë luftëra diversioniste dhe prokure. Megjithatë, pas dekadash lufte në rajon, strategjia luftarake e regjimit po kundërpërgjigjet, pasi shumë pajtohen se Teherani është koka e gjarprit në rajon.
Ekziston vetëm një zgjidhje kyçe dhe e pazëvendësueshme për t’i dhënë fund luftënxënies së këtij regjimi: njohja e luftës së popullit iranian dhe alternativa e tij demokratike, Këshilli Kombëtar i Rezistencës së Iranit, për të përmbysur sundimin e mullahëve. Ndryshimi demokratik në Iran është padyshim i arritshëm, i mundshëm dhe i sigurt me këtë opsion.
