Shpërthejnë protestat pasi regjimi i Iranit ekzekuton protestuesit e arrestuar.

300

 

Protestat në Iran vazhdojnë. Regjimi vicioz i Iranit ekzekutoi tre protestues të arrestuar sot në agim në Isfahan, pavarësisht protestës globale kundër dënimit të tyre me vdekje. Duke shpresuar për të shuar shoqërinë e trazuar me këto ekzekutime, teokracia në pushtet u gjend përsëri në mes të protestave.

Pas disa muajsh torturimi fizik dhe psikologjik, regjimi klerik ekzekutoi Saleh Mirhashmi, Majid Kazemi dhe Saeed Yaqoubi. Ata u arrestuan gjatë kryengritjes së tërë kombit, e cila shpërtheu në shtator pas vrasjes shtetërore të Mahsa Amini në paraburgimin e policisë në Teheran.

Tre viktimat u akuzuan për Moharebeh, ose “Bëni luftë kundër Zotit”, bazuar në rrëfimet e marra nën torturë. Ndërsa regjimi bëri shumë zhurmë dhe, në gjyqe të rreme, akuzoi treshen për vrasjen e disa forcave të sigurimit, ata nuk u akuzuan për asnjë vrasje direkte.

Dënimet e tyre me vdekje u pritën me një protestë të brendshme dhe ndërkombëtare. Regjimi iranian, kryesisht lideri suprem Ali Khamenei, kishte planifikuar t’i ekzekutonte këta protestues pothuajse dy javë më parë, në përputhje me valën e vrasjeve që ai ka nisur në dy muajt e fundit, duke dërguar gati 120 të burgosur në varg në qoftë se nga 21 prilli.

Në ditët e fundit, njerëzit në disa qytete të vendit, kryesisht në Isfahan, mbajtën protesta duke kërkuar lirimin e Majid, Saleh dhe Saeed. Organizatat ndërkombëtare dhe disa qeveri perëndimore dënuan dënimin me vdekje të protestuesve të arrestuar dhe i kërkuan regjimit të ndalonte ekzekutimin e tyre.

Në mungesë të një reagimi kuptimplotë ndërkombëtar, fashizmi fetar,”I dëshpëruar për të shuar shoqërinë e trazuar përmes ekzekutimeve dhe frikësimeve, regjimi ekzekutoi Majidin, Salehin dhe Saeedin më 19 maj në agim. Disa orë më vonë, protestat shpërthyen në një duzinë qytetesh.

Në Teheran, njerëzit shprehën zemërimin e tyre dhe mbajtën protesta ose brohoritën parulla nga shtëpitë e tyre. Në disa rrethe të Teheranit, duke përfshirë Ekbatan, Tehransar, Shahrziba, Negin Gharb, Tehranpars, Saadat Abad dhe Apadana, qytetarët brohoritën parulla që denonconin Khamenei. Ata thërrisnin slogane të tilla si: “Vdekje Khamenei, vrasës”, “Vdekje republikës së ekzekutimit” dhe “Vdekje Khameneit, i mallkuar qoftë Khomeini”.

Në Karaj, në perëndim të Teheranit, vendasit marshuan dhe brohoritën slogane kundër regjimit. Në Isfahan, ku u ekzekutuan të arrestuarit e kryengritjes, qytetarët zhvilluan protesta të natës, duke brohoritur parulla kundër Khameneit.

Këto reagime, me njerëzit që e konsiderojnë Khamenein kryesisht përgjegjës për vrasjet, tregojnë dështimin e regjimit për të kontrolluar valën e mosmarrëveshjeve në të gjithë Iranin.

Ashtu si paraardhësi i tij, Ruhollah Khomeini, i cili urdhëroi ekzekutimet masive të disidentëve në verën e vitit 1988 për të garantuar të ardhmen e regjimit të tij, Khamenei ka nisur një valë ekzekutimesh që nga fundi i prillit në një përpjekje për të kontrolluar disi shoqërinë iraniane.

Kur taktika të ndryshme, të tilla si promovimi i pseudo-alternativave ose zgjidhjet e guximshme false të “mosbindjes civile”, dështuan, ekzekutimet e fundit ishin përpjekja e fundit e Khameneit.

Ekzekutimet e fundit mishërojnë përpjekjet e furishme të Khameneit për të shmangur kolapsin e afërt të regjimit të tij, ndërsa protestat janë shndërruar në një revolucion të palëkundur demokratik. Megjithatë, reagimi i vendosur i shoqërisë e ka prishur skemën e tij të ligë.

“Pavarësisht dënimit të fuqishëm global, ekzekutimet e fundit vazhdojnë të pandërprera nën regjimin brutal të Khameneit. Fjalët e mbështetjes, rezolutat elokuente ose denoncimet verbale janë të pamjaftueshme për të ndalur masakrën e tij të pamëshirshme. Tiranët e ngjashëm me të kuptojnë vetëm gjuhën e detyrimit.

T’i kërkosh regjimit të ndalojë ekzekutimet është si të kërkosh nga një zjarrvënës të shuajë zjarrin. Ka ardhur momenti që demokracitë perëndimore të forcojnë në mënyrë të prekshme revolucionin e popullit iranian duke shkëputur të gjitha lidhjet me Teheranin, duke mbyllur ambasadat e tij, duke dëbuar operativët e tij dhe duke njohur të drejtën e natyrshme të popullatës iraniane për vetëmbrojtje. Këto masa në mënyrë të pamohueshme minojnë makinerinë shtypëse të Khameneit, duke e bërë atë të dobët përballë rezistencës.”