Regjimi i Iranit nuk ka arritur të mbajë zemërimin publik, paralajmërojnë zyrtarët dhe analistët.

324

Regjimi iranian aktualisht po përballet me një situatë kritike dhe duket e pashmangshme që të ndodhë një valë e re protestash. Zyrtarët dhe mediat e regjimit po punojnë fort për të parandaluar protesta të tilla duke përdorur masa të ndryshme. Këto përfshijnë rritjen e numrit të ekzekutimeve, përfshirjen në arrestime masive dhe arbitrare, shtypjen e disidencës dhe forcimin e forcave të sigurisë dhe inteligjencës. Për më tepër, ata përdorin taktika propagandistike për të promovuar zgjidhje të buta dhe për të krijuar grupe të rreme opozitare, të gjitha në një përpjekje për të penguar kryengritjen e vendit.

Megjithatë, është e qartë se regjimi përfundimisht do të dështojë të parandalojë shfaqjen e protestave të reja. Arsyet që fillimisht i shtynë njerëzit të kthehen kundër regjimit jo vetëm vazhdojnë, por janë përkeqësuar me kalimin e kohës. Masoud Pezeshkian, një deputet i parlamentit të regjimit, së fundmi e pranoi këtë realitet duke deklaruar se zërat e njerëzve janë të lartë dhe të qartë. Ai theksoi nevojën që deputetët të dëgjojnë pakënaqësitë e shprehura nga populli dhe të mos i konsiderojnë ato si kërcënim për sigurinë kombëtare. Pezeshkian pranoi se burgosja e individëve dhe krijimi i pengesave për ta nuk është një zgjidhje e mundshme. Ai theksoi rëndësinë e njohjes së alarmit të popullit të shkaktuar nga vështirësitë dhe betejat e tyre, duke theksuar se populli po arrin një pikë të thyer.

Jalil Rahimi Jahanabadi, një tjetër deputet, pohoi se vuajtjet e njerëzve vetëm janë intensifikuar, dhe ka një disbalancë të rëndë mes të ardhurave dhe shpenzimeve të tyre. Problemet me të cilat përballen njerëzit kanë arritur në një pikë ku nuk ka zgjidhje të qëndrueshme. Këto deklarata nga brenda vetë regjimit nxjerrin në pah pakënaqësinë dhe dëshpërimin në rritje të popullatës.

Ashraf Boroujerdi, një ish-këshilltar i presidentit të regjimit, pranoi në një intervistë të fundit se ata në pushtet besojnë se mund të veprojnë pa u ndëshkuar sepse janë të armatosur. Aktet e dhunës, verbërisë dhe humbjes së jetës si pasojë kanë një ndikim të thellë në shoqëri. Ndërsa në sipërfaqe, qetësia mund të mbizotërojë, Boroujerdi paralajmëron se nën këtë fasadë fshihet një pakënaqësi e zjarrtë, gati për të ndezur me shkëndijen më të vogël.

Abbas Abdi, një ekspert i regjimit, beson se shkaqet kryesore të protestave mbeten dhe madje janë intensifikuar. Ai parashikon se këta faktorë do të çojnë në mënyrë të pashmangshme në kriza të mëtejshme dhe protesta të mëvonshme. Në mënyrë të ngjashme, Mohamad Mohajeri, një tjetër ekspert i regjimit, e krahason shoqërinë iraniane me një vijë thyerjeje, i pasigurt se kur mund të godasë një tërmet, por i sigurt se linja e thyerjes është aktive. Represioni, pohon ai, nuk është një zgjidhje e qëndrueshme.

Hossein Raghfar, një ekspert ekonomik i regjimit, thekson se njerëzit po bëhen gjithnjë e më të zemëruar për shkak të rritjes së çmimeve. Ai kritikon zyrtarët se janë të preokupuar me çështjet e tyre personale dhe injorojnë rrezikun e afërt që po rritet brenda shoqërisë. Sipas tij, shfaqja e protestave dhe trazirave të paparashikuara është një mundësi e afërt.

Paralajmërimet e shumta nga zyrtarët e regjimit dhe ekspertët ndajnë një temë të përbashkët: është vetëm çështje kohe para se të shpaloset vala e ardhshme e protestave. Për më tepër, vlen të theksohet se intensifikimi i represionit të regjimit ka sjellë një reagim më radikal nga populli. Përballë shtypjes së shtuar, ata kanë përdorur metoda më të forta. Është e qartë se kryengritja e radhës dhe protestat e mëpasshme janë të pamohueshme në horizont.