Ish-senatorja kolumbiane Ingrid Betancourt: Perëndimi nuk duhet të gjunjëzohet përpara regjimit në Iran

439

30 korrik 2023.

Kandidatja presidenciale kolumbiane për vitin 2022 dhe ish-senatorja Ingrid Betancourt ishte ndër folësit e shquar të konferencës ndërkombëtare NCRI, që diskutoi ekzekutimet masive të të burgosurve politikë në Iran në vitin 1988. Duke iu drejtuar audiencës në samit, zonja Betancourt theksoi nevojën për të reflektuar mbi Veprimet e guximshme të qeverisë iraniane dhe kritikoi politikat e liderëve botërorë për zbutjen dhe nënshtrimin ndaj Teheranit.

Zonja Betancourt foli për masakrën e vazhdueshme dhe shkeljet e të drejtave të njeriut në Iran dhe bëri paralele mes krimeve të kaluara dhe të tashme të kryera nga regjimi iranian. Ajo gjithashtu bëri thirrje për unitet dhe mbështetje të palëkundur për Rezistencën iraniane dhe Presidenten e zgjedhur të NCRI, znj. Maryam Rajavi.

Pjesë nga fjalimi i zonjës Ingrid Betancourt vijojnë::

Përshëndetje, miqtë e mi të dashur, Ashrafianët e mi të dashur dhe të gjithë mysafirët e nderuar të këtij samiti të jashtëzakonshëm, katër ditë që kemi parë njerëz të jashtëzakonshëm, si kurrë më parë nuk do të thoja.

Është shumë inkurajuese të shohësh se ndërsa ka pasur kaq shumë përpjekje në errësirë për të na penguar të vijmë këtu, të takohemi, të flasim dhe të mbrojmë kauzën e një Irani të lirë, kaq shumë njerëz në botë kanë ardhur nga e gjithë bota, nga të gjitha kontinentet.

Më vjen shumë mirë që shoh bashkë-amerikanët e jugut, shumë mirë kur shoh ato dëshmi të Argjentinës, të cilat flasin me zë të lartë për atë çfarë ka ndodhur në kontinent, por nga e gjithë vendi, nga Afrika, nga Azia, nga Evropa. Të shtunën kishim një grup të mrekullueshëm parlamentarësh nga e gjithë Evropa, italianët erdhën me qindra.

Dhe sigurisht, mirë, e kemi dëgjuar në media, Mike Pence ishte këtu, John Bolton ishte këtu, dhe unë po e them këtë sepse mendoj se është shumë e rëndësishme për ne që të reflektojmë se çfarë do të thotë kjo.

Këtu nuk bëhet fjalë për ideologji; kjo nuk ka të bëjë me të djathtën apo të majtën. Dhe për ne që kemi qenë këtu duke ndjekur këtë kauzë prej disa vitesh, ka diçka që po zhytet thellë në shpirtin tonë dhe është se kur vijmë këtu, takojmë njerëz që janë të mirë, të mirë.

Dhe sepse kur bën politikë, ndonjëherë je i detyruar të ulesh pranë njerëzve me të cilët nuk dëshiron të ulesh sepse e di se çfarë përfaqësojnë. Kur vjen këtu, është sikur, dua të them, je i lehtësuar. Jeni të lehtësuar sepse njerëzit që vijnë për të mbështetur Rezistencën Iraniane janë njerëz që janë këtu sepse besojnë në atë që thonë dhe thonë atë që besojnë dhe bëjnë atë që mendojnë. Dhe ky është një ndryshim i madh në këtë botë.

Ne po mendojmë për atë që ndodhi 35 vjet më parë. 30 mijë njerëz u masakruan. Por unë do të thoja se ajo që ne po përkujtojmë sot është masakra e vazhdueshme e popullit të Iranit. Nuk janë 35 vjet më parë. Janë 44 vjet masakër, shkelje e të drejtave të njeriut.

Dhe nuk është rastësi që kur po dëgjonim dëshminë e Majid Saheb Jam duke na treguar korridorin e vdekjes dhe duke treguar se ku ishte ulur Raisi, i njëjti Raisi që tani është ulur në presidencën e Iranit, kjo tregon se kemi të bëjmë me të njëjtën gjë: njerëz, është i njëjti shkak, dhe ne do të kemi të bëjmë me të njëjtët njerëz, të njëjtat probleme dhe të njëjtat krime nëse nuk veprojmë ndryshe.

E them këtë sepse jam në mëdyshje nga ajo që bën bota. Unë nuk e ndjej se jam një revolucionare si ata që më mbajtën rob në Kolumbi pretendojnë të jenë, por unë jam një revolucionare në zemrën time, në kuptimin që nuk më pëlqen ajo që shoh dhe nuk më pëlqen. Nuk më pëlqen dhe nuk e kuptoj se si liderët e vendeve tona, duke ditur atë që ne dimë, bëjnë atë që bëjnë.

Ne e dimë, ne e dimë se Irani është në rrugën e fitimit të një bombe bërthamore. Ne e dimë atë. Ne e dimë se ata kanë pasuruar uranium në një pastërti 84%. Ne e dimë se ata kanë grumbulluar uranium të mjaftueshëm për të shkatërruar vendet tona, lirinë dhe demokracinë tonë, dhe megjithatë ne duam të nënshkruajmë një marrëveshje bërthamore me Iranin.

Ne e dimë se Irani po i siguron armë liderit më absurd dhe gjakatar në botën e sotme, Putinin, i cili po vjen në Ukrainë si një barbar pa asnjë justifikim tjetër përveç se të përpiqet të vendosë emrin e tij në historinë e botës duke vrarë mijëra njerëz të pafajshëm.

Ne e dimë se ata po ofrojnë, se iranianët po ofrojnë dronë për të vrarë njerëz në Ukrainë, në këtë luftë që na prek ne, të gjithë ne, dhe megjithatë ne duam të kemi një marrëveshje me Iranin për të hequr sanksionet ekonomike, të cilat do të lejojnë ata të vrasin më shumë njerëz dhe më shumë prej nesh.

Ne e dimë se ata kanë rrëmbyer njerëz si ju dhe unë, të rinj, turistë, të ardhur nga Evropa, nga Shtetet, nga vendet e lira dhe i kanë akuzuar si spiunë, gjë që sigurisht është e lehtë, sepse nëse je spiun, nuk ke pse të demonstrosh asgjë, sepse është sekret.

Pra, këta të rinj, gra dhe burra, turistë, si fëmijët tuaj, motrat, vëllezërit tuaj, janë të burgosur në burgjet e Iranit, megjithatë ne jemi këtu në Evropë, duke çliruar nga burgjet tona njerëzit, kriminelët, terroristët, të cilët i përdorin për të na shantazhuar. Në vitin 2018, njerëzit që ishin në një takim të ngjashëm me këtë mund të ishin vrarë, sepse ishte një diplomat, një diplomat iranian, që ishte në një mision për të sjellë një bombë në këtë ngjarje të saktë dhe për të vrarë të gjithëve. Megjithatë, ne nënshkruam traktate për të shkëmbyer të burgosurit dhe për t’i dërguar ata, kriminelët, në këmbim të njerëzve të pafajshëm, të cilët, natyrisht, duhet të kthehen, njerëzit tanë të pafajshëm, qytetarët tanë. Por çfarë po bëjmë? Ndonjëherë mendoj se është e vërtetë që ne kemi këtë çmenduri t’u japim armiqve tanë një litar për të varur demokracitë tona, dhe kjo është ajo që po bëjmë me Iranin.

Cilat janë pasojat e kësaj politike? Disa prej nesh kanë folur për zbutjen, se kjo është një politikë qetësuese, dhe sigurisht historia na tregon se çfarë ndodh me zbutjen. Por unë do të thoja se kjo nuk është një politikë qetësuese. Kjo është një politikë nënshtrimi dhe gjunjëzimi. Kjo është, në frëngjisht, do të thoshim, géniflexion. U gjunjëzuam para krimit. Dhe unë mendoj se kjo është diçka që ne do të paguajmë një çmim të madh. Dhe ne po paguajmë për të. Ne filluam të paguajmë për të tashmë.

Sepse kjo do t’u kushtojë më shumë jetë njerëzve që mbrojnë të drejtën e tyre të lindjes, të drejtën për të jetuar me dinjitet, të njëjtat të drejta që duhej të luftoje në Argjentinë, që në Kolumbi duhet të luftojmë, që sot në Amerikën e Jugut shumë duhet të luftojnë dhe në botë shumë duhet të luftojnë. Dhe demokracitë, liderët, liderët e respektuar të vendeve perëndimore tani po u japin informacion iranianëve, një regjim terroristësh, të korruptuar, njerëz të gangsterëve, të politikës. Pra, a jemi aleat me këta njerëz? Kush po bëhemi? Çfarë mund të presim nga bota që do t’u japim fëmijëve tanë nëse sot po pranojmë se kjo mund të jetë normalja e re?

Dhe e them këtë edhe sepse jam i tmerruar si shtetas francez. Unë jam gjithashtu kolumbian, por jam francez. Frengjishtja më shpëtoi. Unë jam këtu dhe jetoj në Francë sepse Franca luftoi për lirinë time. Dhe thjesht jam i skandalizuar kur mendoj se një qeveri franceze, që meqë ra fjala është e qendrës së majtë, sepse nuk mund të themi se është nga e djathta apo nga e djathta ekstreme. Jo, është qendra e majtë. Macron ishte në qeverinë e Hollande, kështu që ne mendojmë se është një qendër, shumë demokratike, mbi parimet, mbi të drejtat e njeriut. Ne kemi Panteonin. Ne nderojmë njerëzit që vdiqën për lirinë e vendit tonë. Dhe më pas, vendosim të gjunjëzohemi dhe të përkulemi nën presionin e Iranit. Dhe ne vendosim që nuk është e mundur të kemi një takim për të mbështetur Rezistencën e lirë, sepse është shumë e rrezikshme.

Është kaq e rrezikshme tani të jetosh në një botë ku një vend demokratik si Franca nuk mund të garantojë sigurinë e qytetarëve të saj. Dhe ne nuk mund të shprehim mbështetjen tonë për lirinë në botë, sepse iranianët janë aq të rrezikshëm sa mund të na vrasin.

Dhe unë jam i tmerruar sepse në vitin 2018 drejtësia belge e bëri punën e saj. I ndoqën, i futën në burg dhe i dënuan me 30 vjet. Drejtësia jonë në Evropë e bëri punën. Mediat tona po e bëjnë punën. Për shumë vite heshti. Askush nuk do të fliste për Rezistencën iraniane. Deri tani mund ta shihni në faqen e parë të New York Times, në Le Figaro dje. Tani njerëzit kanë filluar të shohin se ekziston një opsion, një opsion politik për çmendurinë e mullahëve. Dhe ne kemi parë, siç thashë kur po filloja, në këtë samit kaq shumë zëra të jashtëzakonshëm me ne që tregojnë se jemi të fortë, se kemi vrull, se njerëzit në botë, njerëzit në botë, njerëz normalë, kalorës, njerëzit janë të mirë në zemrat e tyre. Ata duan që ne të luftojmë për të mirën e botës.

Ndaj, më vjen shumë mirë që jemi bashkë sot këtu, sepse nuk po përkulemi, nuk po gjunjëzohemi dhe po qëndrojmë të gjithë bashkë. Dhe ne po qëndrojmë në këmbë, sepse në Iran, vajzat, gratë, të rinjtë dhe jo shumë të rinj janë në këmbë dhe kur qëndrojnë ata qëllohen me plumba të vërtetë. Dhe ne jemi me ta.Ne jemi me Maryam Rajavi.