Në një konferencë ndërkombëtare të kohëve të fundit mbi shkeljet e të drejtave të njeriut në Iran, ambasadori Lincoln P. Bloomfield Jr., ish-ndihmës Sekretari i Shtetit i SHBA-së për Çështjet Politike-Ushtarake, theksoi fushatën e gjatë të shpifjes së regjimit iranian kundër Organizatës së Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI /MEK) dhe Këshilli Kombëtar i Rezistencës së Iranit (NCRI) duke vënë në dukje se rastet e fundit gjyqësore në MB, BE, Francë dhe Shtetet e Bashkuara kanë hedhur poshtë shumë nga këto akuza.
Një fragment nga fjalimi i z. Bloomfield mund të gjenden më poshtë:
Faleminderit dhe Mirëdita.
Faleminderit për këtë ftesë. Të nderuar kolegë, jam i nderuar të ulem mes jush dhe t’i bashkohem këtij dialogu të rëndësishëm. Unë nuk jam i kredencializuar në ligj siç janë kolegët e mi këtu.
Prejardhja ime është si praktikues i politikës së jashtme në qeverinë amerikane, ku pashë se pa marrë parasysh se sa burime mund t’u jepte qeveria njerëzve në nevojë në zonat e konfliktit, qoftë ushqim, ilaç apo strehim, ekzistonte një parim universal pa që nuk mund të ketë paqe të qëndrueshme dhe ai parim është drejtësia.
Falë punës së profesor Javaid Rehman, Raportuesi i Kombeve të Bashkuara për situatën e të drejtave të njeriut në Iran, bota është njoftuar zyrtarisht se udhëheqja e Iranit vrau sistematikisht dhjetëra mijëra qytetarë gjatë shumë viteve.
Raporti i raportuesit të OKB-së na ka treguar se çfarë ka ndodhur. Unë dua t’ju them pse ndodhi. Historia pas gjenocidit shpjegon pse ky regjim ka qenë gjithmonë kaq i dëshpëruar për të heshtur dhe demonizuar qytetarët iranianë që mbështesin rezistencën e organizuar.
Muxhahedinët e Popullit ishte një grup studimi i formuar nga tre studentë në mesin e viteve 1960.
Në vitin 1971 mbi 150 anëtarë të Organizata e Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI) u grumbulluan dhe u ekzekutuan.
Vetëm një nga tetë udhëheqësit fillestarë të lëvizjes u kursye, më i riu, Masoud Rajavi. Vitet 1970 i kaloi në burg. Këta intelektualë të rinj idealistë donin ta sillnin Iranin në botën moderne politikisht.
Ata ishin myslimanë dhe besonin se Islami do të thoshte liri, duke përfshirë barazinë gjinore dhe agjenturën politike. PMOI mbështet të njëjtat ideale si revolucioni kushtetues i vitit 1905, i cili u shtyp me ndihmën ruse dhe britanike.
I ulur në Paris, pak para se Shahu të largohej nga Irani, Ajatollah Khomeini foli për demokracinë. Por pasi u kthye në Iran në shkurt 1979, Khomeini shpalosi një kushtetutë të re, duke investuar tek vetja autoritetin fetar të Imamit të 12-të të Profetit deri në kohën kur ai do të shfaqej në tokë.
On "The Untold Story Podcast", Amb. Lincoln Bloomfield reveals the #Iranian regime's disinformation strategies and the MEK's 45-year battle against the regime's oppression. #FreeIran2024 pic.twitter.com/DUXWymIlx5
— NCRI-FAC (@iran_policy) June 19, 2024
Në mesin e vitit 1979, Khomeini e ftoi Masoud Rajavi për t’u takuar. Rajavi i tha Ajatollahut se populli iranian nuk do të pranonte kurrë një diktaturë tjetër.
Kjo bisedë, zonja dhe zotërinj, është arsyeja që regjimi klerik i është drejtuar dhunës ekstreme që ka zgjatur tash e 45 vjet.
Dhjetra simpatizant u vranë. Rajavi ishte një figurë e shquar politike. Kryeministri Mehdi Bazargan ishte një aleat.
Kjo përplasje mes diktaturës klerikale në rritje të Khomeinit dhe iranianëve që ishin gati për demokraci pjesëmarrëse arriti në krye më 20 qershor 1981. Atë ditë, i nxitur nga Masoud Rajavi, populli iranian dolën në rrugë në masë në mbarë Iranin për të kërkuar lirinë e tyre nga diktatura.
Vetëm në Teheran kishte 500 mijë. Atë ditë dukej se regjimi i Khomeinit mund të shkonte në rrugën e shahut, të refuzuar nga popullata. Në vend të kësaj, 20 qershori 1981, është dita në histori kur revolucioni i Iranit dhe shpresat e miliona iranianëve për një shoqëri më të drejtë u rrëmbyen në një breshëri armësh nga forcat e Ajatollahut.
Raporti i Raportuesit të OKB-së vjen një dekadë pas rasteve të mëdha gjyqësore në Mbretërinë e Bashkuar, BE, Francë dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës që deminojnë akuzat kundër PMOI dhe NCRI. Me të vërtetën e zbuluar tani, ne mund të shohim se Perëndimi ka pranuar dhe përforcuar portretizime thelbësisht të rreme të Iranit dhe Rezistencës së tij për të paktën një brez.
Ne nuk duhet të dështojmë në ndjekjen e përgjegjësisë për krimet e klerikëve të Iranit kundër qytetarëve që vdiqën duke qëndruar për të njëjtat parime që ne i duam. Dosja e krimeve të jashtme të liderëve të regjimit, duke përfshirë bombardimet, sulmet personale, marrjen e pengjeve, kërcënimet kibernetike dhe luftën me prokurë kërkon gjithashtu një përgjigje politike.
faleminderit.
