Arsyeja kryesore që regjimi i Iranit nuk është i reformueshëm është kryesisht sepse sipas kushtetutës së vetë regjimit, Udhëheqësi Suprem është mbi ligjin. Gjithçka duhet të kalojë nëpër filtrin e Udhëheqësit Suprem: edhe ligji, Mexhlisi (parlamenti), gjyqësori, pushteti ekzekutiv, madje edhe mënyra se si furnizohen dispozitat e kombit. Pra, çdo manovër reformuese apo reformiste është thjesht një lojë politike që synon të mashtrojë audiencën dhe kundërshtarët, brenda dhe jashtë vendit.
Bazuar në këtë, mund të konkludohet gjithashtu se regjimi nuk ka rrugë tjetër përveç tkurrjes. Edhe nëse rrotullon topin e reformave mashtruese për një kohë, ajo shtrëngon lidhjet e tkurrjes gjetkë. Shikoni rritjen e papritur të numrit të ekzekutimeve dhe rritjen e çmimeve pasi Masoud Pezeshkian u emërua president i regjimit.
Regjimi është në një ngërç dhe çdo përpjekje për t’i shpëtuar atij bllokimi vetëm ngul një gozhdë më të madhe në kuadrin e ngërçit të tyre. Mishërimi i kësaj situate është emërimi nga Khamenei i Mohammad Mokhber si këshilltar dhe ndihmës i tij. Mokhber ishte nënkryetari i tashmë të ndjerit Ebrahim Raisi, i cili mishëroi krimet më të këqija të regjimit. Në fakt, Khamenei, sipas tij, kërkon të thyejë ngërçin e diplomacisë dhe politikës së jashtme me Pezeshkian dhe të ruajë hijen e Raisit për forcat ushtarake me Mokhber, duke vazhduar represionin dhe ekzekutimet. Kjo në thelb krijon një qeveri jozyrtare nën hijen e qeverisë zyrtare.
Khamenei, me këtë emërim, beson se ai po vazhdon aparatin politik të represionit me të njëjtën strategji që solli Raisi në pushtet dhe duke shëruar plagët e thella të përçarjeve fraksionale dhe luftimeve të brendshme midis fraksioneve të regjimit pas ardhjes së Pezeshkian. Megjithatë, realitetet e përjetuara do të provojnë përsëri se veprimet e Khameneit vetëm do të përkeqësojnë ndarjet dhe trazirat brenda regjimit shumë më tepër se në dy ose tre muajt e fundit.
Mund të vërehet se faktorë të fuqishëm si:
– Bojkoti masiv i zgjedhjeve të rreme
– Vazhdimi dhe zgjerimi i protestave nga grupe të ndryshme shoqërore
– Rritja e rezistencës së të burgosurve politikë
– Raporti historik i Profesor Javaid Rehman, ish-Raportuesi Special i Kombeve të
Bashkuara për Iranin, që vërteton se Khomeini dhe pasardhësit e tij janë kriminelë
– Varfëria në rritje, privimi dhe ndarja klasore
– Dhe goditjen nga lufta e huaj dhe terrorizmi i regjimit
Të gjithë këta faktorë i kanë paraqitur Khameneit një pamje të një shoqërie të prirur për të shpërthyer. Këta faktorë të jashtëm godasin vazhdimisht strukturën e regjimit dhe regjimi e ka kuptuar se manovrimi me Pezeshkian dhe Mokhber as nuk ka shëruar e as nuk ka ofruar ndonjë këndvështrim shpresëdhënës.
Duke marrë parasysh këtë situatë me të cilën përballet regjimi, Khamenei ka kuptuar se edhe manovra më e vogël hapëse do të çojë menjëherë në zbërthimin e strukturës së regjimit, duke rezultuar në kolaps të brendshëm dhe kryengritje të jashtme.
Realitetet e mësipërme tregojnë se struktura e regjimit është e trazuar nga brenda dhe nuk ka rrugëdalje nga kushtet e jashtme të kryengritjes dhe revolucionit. Taktikat e regjimit për të vonuar trajtimin e problemeve vetëm sa thellojnë krizat e regjimit dhe e afrojnë atë në përballjen përfundimtare me popullin.
