Udhëheqësi suprem i regjimit iranian, Ali Khamenei, mbajti fjalimin e tij të përvitshëm më 21 mars. Përveç pretendimeve të tij të rreme për fitore dhe fajësimit të “armiqve” për krizat sociale dhe ekonomike të Iranit, fjalimi i Khameneit ishte një dëshmi e qartë e mangësive dhe krizave të regjimit.
Ai e nisi fjalën e tij duke sulmuar personat e brendshëm të regjimit të cilët kanë sugjeruar disa reforma, si ndryshimin e kushtetutës. “Unë flas edhe për reforma dhe ndryshim. Por kjo është krejtësisht e ndryshme nga ajo që dëshiron armiku. Për shembull, ndryshimi i kushtetutës dhe strukturës së sistemit islam promovohet nga të çmendurit dhe armiqtë. Për fat të keq, ndonjëherë, disa persona të brendshëm [të regjimit] i përsërisin ato fjalë nga neglizhenca ose me qëllime të tjera. Armiqtë kërkojnë të ndryshojnë identitetin e Republikës Islamike”, tha ai.
Khamenei nuk ia ka dalë të shuajë kryengritjen mbarëkombëtare që kur ajo shpërtheu në shtator. Vazhdimi i këtyre protestave ka nxjerrë në pah dobësinë e regjimit të tij. Megjithatë, Khamenei nuk u shmang nga “fuqia” e tij e zakonshme dhe retorika vetëlavdëruese.
“Ajo që ndodhi në terren ishte në kontrast të plotë me atë që kishte planifikuar armiku. Republika Islamike tregoi forcën e saj dhe doli fitimtare nga një komplot global. I kemi goditur ata që kanë nxitur trazirat, i kanë mbështetur apo janë provokuar të marrin pjesë në to,” pohoi ai.
Megjithatë, ai e kundërshtoi veten duke i ftuar banditët dhe zyrtarët e tij të “krijojnë shpresë”, duke pranuar në heshtje se morali po zbehet në radhët e tij. “Armiku dëshiron të shuajë flakën e shpresës në zemrat e të rinjve tanë. Duhet të jemi vigjilentë për këtë. Këshilla ime më e rëndësishme është të krijojmë shpresë,” tha ai, duke u përpjekur të rrisë moralin e forcave të tij, të cilët duken të dëshpëruar përballë valës në rritje të mospajtimit brenda Iranit.