Të burgosurit Iranianë shënojnë 100 javë të “E Marteve Jo Ekzekutimit” me greva urie në 55 burgje

100 javë rezistence kundër makinerisë së vdekjes

Të burgosurit iranianë shënojnë javën e 100-të të fushatës “E Marteve Jo Ekzekutimit” me greva urie të koordinuara në 55 burgje, duke dënuar ekzekutimet masive si terror shtetëror.

Të burgosurit politikë iranianë kanë shënuar javën e 100-të radhazi të fushatës “E Marteve Jo Ekzekutimit” me greva urie të koordinuara në 55 burgje në të gjithë vendin, duke lëshuar një nga aktakuzat më të fuqishme deri më tani ndaj politikës së ekzekutimeve të regjimit dhe asaj që ata e përshkruajnë si një makineri vdekjeje të drejtuar nga shteti.

Një deklaratë sfiduese në hyrje të vitit të tretë

Në një deklaratë të lëshuar të martën, 23 dhjetor 2025, të burgosurit deklaruan se fushata – tani që po hyn në vitin e tretë – mbetet e paprekur pavarësisht ekzekutimeve, represionit dhe humbjes së shokëve të burgosur. Deklarata e kornizon politikën e ekzekutimeve të regjimit iranian jo si drejtësi penale, por si një instrument frikësimi dhe mbijetese politike.

“Njëqind javë duke thënë jo ekzekutimit, Njëqind javë luftë të palëkundur kundër makinës vrasëse dhe litarit, Njëqind javë qëndrim kundër mizorisë dhe brutalitetit.”

Greva Urie në 55 Burgje

Për të shënuar javën e 100-të të fushatës, të burgosurit shpallën një grevë urie kolektive që përfshin 55 burgje, duke përfshirë Evin, Ghezel Hesar, Burgun e Teheranit të Madh, Gharchak, Burgun Adelabad në Shiraz, Burgjet Sheiban dhe Sepidar në Ahvaz, Zahedan, Urmia, Tabriz, Sanandaj, Mahabad dhe dhjetëra të tjerë në të gjithë vendin.

Deklarata konfirmoi se reparti i grave i Burgut të Yazd-it u bashkua zyrtarisht me fushatën këtë javë, një zhvillim i mirëpritur nga organizatorët si shenjë e zgjerimit të rezistencës pas hekurave.

“Me përshëndetje dhe mirënjohje për këto gra trimëresha, shpresojmë që burgje të tjera t’i bashkohen kësaj fushate, në mënyrë që të vijë dita kur ‘Jo Ekzekutimit’ të përhapet në të gjithë vendin dhe të hapë rrugën për shfuqizimin e kësaj dënimi çnjerëzor.”

Një Përgjigje ndaj Rritjes së Ekzekutimeve

Veprimi i të burgosurve vjen në mes të një përshkallëzimi dramatik të ekzekutimeve. Sipas deklaratës, të paktën 357 ekzekutime janë kryer vetëm në muajin iranian Azar, duke nënvizuar atë që të burgosurit e përshkruajnë si një regjim në krizë akute.

Duke cituar dokumentacionin e fundit të OKB-së, deklarata pohon se më shumë se 2,000 njerëz janë ekzekutuar në Iran deri më tani në 2025, më shumë se dyfishi i numrit të regjistruar në 2024.“Ky qeveri joligjitime ka, vetëm në 2025, dërguar më shumë se 2,000 njerëz në litar me qëllim frikësimin dhe represionin psikologjik.”

Të burgosurit argumentojnë se kthimi i regjimit drejt ekzekutimeve masive pasqyron jo forcë, por dëshpërim mes krizave politike, sociale dhe ekonomike të pazgjidhura që e kanë bërë jetën e përditshme normale gjithnjë e më të pamundur për iranianët e thjeshtë.

Ekzekutimi si Mjet i Frikës

Deklarata sfidë drejtpërdrejt llogaritjen e regjimit se ekzekutimet mund të parandalojnë protestat e ardhshme.

“Në një vlerësim krejtësisht të gabuar të shoqërisë iraniane, regjimi beson se duke shfaqur një egërsi të tillë – duke ekzekutuar të rinjtë e këtij vendi – mund të parandalojë kryengritje të ardhshme. Por kjo brutalitet i shfrenuar nuk ka shëruar, dhe nuk do të shërojë, sëmundjen e despotizmit.”

Në vend që të heshtë mospajtimin, argumentojnë të burgosurit, ekzekutimet kanë ekspozuar falimentimin moral dhe politik të sistemit sundues.

Qëndrueshmëri Pavarësisht Humbjes dhe Represionit

Duke shënuar peshën simbolike të javës së 100-të, deklarata reflekton mbi koston njerëzore të fushatës, duke përfshirë netët e shënuara nga ekzekutimi i shokëve të burgosur.

“Pavarësisht nga vështirësitë e panumërta, aktet e guximit dhe netët më të dhimbshme – duke parë shokët dhe bashkëqelitë tanë të çohen në litar – fushata vazhdon me shpejtësi të plotë.”

Familjet e të burgosurve gjithashtu njihen si një shtyllë qendrore e rezistencës.

“Njëqind javë thyerje të dominimit të litarit dhe burgut. Njëqind javë thirrjesh për qëndrueshmëri nga familjet e të burgosurve.”

Një Fushatë Pa Datë Përfundimi

Të burgosurit e bëjnë të qartë se grevat e urisë dhe protestat nuk do të ndalen derisa vetë dënimi me vdekje të shfuqizohet.

“Kjo fushatë do të vazhdojë pa ndërprerje dhe do të qëndrojë derisa dënimi çnjerëzor i ekzekutimit të shfuqizohet.”

Në kornizimin e luftës së tyre, të burgosurit lidhin në mënyrë eksplicite ekzekutimet me diktaturën, duke përshkruar një sistem që mbështetet te dënimet me vdekje dhe skuadrat e pushkatimit për t’u imponuar shoqërisë.

“Ne qëndrojmë kundër një diktature që kërkon të heshtë çdo protestë përmes ekzekutimeve dhe skuadrave të vdekjes dhe të imponohet mbi shoqërinë.”

Një Sfidë Direkte ndaj Regjimit

Deklarata e javës së 100-të nuk lë asnjë paqartësi: fushata “E Marteve Jo Ekzekutimit” nuk është një apel humanitar brenda sistemit, por një sfidë morale dhe politike direkte ndaj themeleve të sundimit të regjimit.

Ndërsa ekzekutimet përshpejtohen dhe represioni intensifikohet, grevat e urisë të koordinuara në dhjetëra burgje dërgojnë një mesazh që regjimi ka dështuar ta shtypë për gati dy vjet: rezistenca vazhdon – madje edhe nga brenda qelive – dhe asnjë sasi represioni nuk mund të shuajë flakën e dëshirës për liri dhe demokraci.