Gjatë dy javëve të fundit, ish-zyrtari i burgut iranian Hamid Noury dëshmoi në mbrojtje të tij në pesë seanca në një gjykatë të Stokholmit. Noury akuzohet për krime lufte dhe vrasje masive që rrjedhin nga roli i tij në masakrën e të burgosurve politikë iranianë në vitin 1988. Ai po gjykohet nga autoritetet suedeze mbi bazën e “juridiksionit universal”, i cili lejon ndjekjen penale të shkeljeve të rënda të ligjit ndërkombëtar nga çdo komb, pavarësisht nga kombësia e viktimave apo ku kanë ndodhur ato krime.Shumica dërrmuese e viktimave të masakrës së vitit 1988 ishin anëtarë dhe mbështetës të Organizatës së Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK), grupi kryesor opozitar pro-demokracisë iraniane. Komuniteti ndërkombëtar duhet të përdorë procedurat suedeze si një pikënisje për hetime më të gjera dhe ndjekje penale të pjesëmarrësve të tjerë të nivelit më të lartë në masakër. Deri më sot, Noury është i vetmi person që përballet me pasoja ligjore për atë masakër.Autorë të tjerë kryesorë të masakrës së 1988 përfshijnë presidentin e regjimit Ebrahim Raisi, i cili u zgjodh në qershor ndërsa shumica e njerëzve bojkotuan zgjedhjet e rreme. Bojkoti nënvizon ndërgjegjësimin publik për masakrën e vitit 1988, e cila u rrit ndjeshëm nga viti 2016 e tutje, pas rrjedhjes së një regjistrimi audio në të cilin një zyrtar qeveritar dënoi kolegët e tij ndërsa ekzekutimet masive ishin në vazhdim.Bojkoti dhe protestat shoqëruese nxjerrin në pah mbështetjen e publikut për MEK gjithashtu, megjithëse disa demonstrata publike i referoheshin organizatës me emër. Si pjesë e fjalëve të tij në Stokholm, Noury shpjegoi në mënyrë indirekte pse ndodhi kështu. Kur u pyet nga gjyqtari për përdorimin e tij të një termi nënçmues, Monafeqin, ose “hipokritë”, për MEK-un, i pandehuri shpjegoi se thjesht shqiptimi i emrit të duhur të grupit ishte arsye për arrestim dhe ndjekje penale në Iran dhe se do të “krijonte probleme” për Noury-n nëse do ta përdorte atë emër edhe në kontekstin e gjyqit të tij në tokën evropiane.
Në një moment, Noury madje i kërkoi gjykatësit të shmangte thënien e fjalës “Moxhahedin”, si për të sugjeruar se ai mund të arrestohej pas kthimit në Iran, nëse do të ishte thjesht në dhomë kur dikush tjetër e identifikonte MEK-un me emër. Deklarata të tilla tregojnë thellësinë e frikës së regjimit iranian nga zëri kryesor për një alternativë demokratike. Kjo frikë pa dyshim është rritur vitet e fundit, pas kryengritjeve të shumta mbarëkombëtare dhe protestave të tjera në shkallë të gjerë me MEK-un që luan rolin kryesor në to.
